Dziwi mnie, że jako katolicy tak odcinacie się od koronacji i peregrynacji obrazów.
Przecież sam Jan Paweł II, do którego chyba się przyznajecie,
koronował myślę, że dziesiątki obrazów Matek Boskich, a może nawet blisko stu.
Natomiast księża proboszczowie i biskupi, którzy są waszymi pasterzami,
błogosławią kopie obrazów jasnogórskich i to oni wypuszczają je po domach.

Czyli nie uznajecie papieża nieomylnego w sprawie koronacji ?

Dziwi mnie, że jako katolicy tak odcinacie się od koronacji i peregrynacji obrazów.
Przecież sam Jan Paweł II, do którego chyba się przyznajecie,
koronował myślę, że dziesiątki obrazów Matek Boskich, a może nawet blisko stu.
Natomiast księża proboszczowie i biskupi, którzy są waszymi pasterzami,
błogosławią kopie obrazów jasnogórskich i to oni wypuszczają je po domach.

Czyli nie uznajecie papieża nieomylnego w sprawie koronacji ?

Bo skoro większość katolików modli się do obrazów...

...nie modlą się już poprzez obraz lecz bezpośrednio do Pana Boga,

Skoro moderacja forum, raczej nie popiera koronacji obrazów i ich obwożenia po domach, to czy nie uważacie, że Kościołowi Katolickiemu w Polsce potrzebny jest kolejny rozłam?
Czy nie istnieje konieczność stworzenia nowej religii wolnej od kultu rzeźb, obrazów i figur?

Skoro moderacja forum, raczej nie popiera koronacji obrazów i ich obwożenia po domach, to czy nie uważacie, że Kościołowi Katolickiemu w Polsce potrzebny jest kolejny rozłam?

Bo skoro większość katolików modli się do obrazów

Wydaje mi się, że papież, biskupi i większość księży, należą do tej staroświeckiej grupy katolików, tylko wy na tym forum jesteście nowocześni?

Dlaczego tak bardzo zależy Ci na tym, żeby wprowadzać podziały, których nie ma?

Skoro moderacja forum, raczej nie popiera koronacji obrazów i ich obwożenia po domach

A ja mam przyklady katolikow modlacych sie do duchow. Czy to jest OK?

Skoro moderacja forum, raczej nie popiera koronacji obrazów i ich obwożenia po domach, to czy nie uważacie, że Kościołowi Katolickiemu w Polsce potrzebny jest kolejny rozłam?

Bo skoro większość katolików modli się do obrazów...

Religijność ludowa

KKK 1674 Poza liturgią sakramentów i sakramentaliów katecheza powinna brać pod uwagę formy pobożności wiernych i religijności ludowej. Zmysł religijny ludu chrześcijańskiego zawsze znajdował wyraz w różnorodnych formach pobożności, które otaczały życie sakramentalne Kościoła. Są to: cześć oddawana relikwiom, nawiedzanie sanktuariów, pielgrzymki, procesje, droga krzyżowa, tańce religijne, różaniec, medaliki (Sobór Nicejski II: DS 60I; 603; Sobór Trydencki: DS 1822) itp.

KKK 1675 Te formy pobożności są kontynuacją życia liturgicznego Kościoła, ale go nie zastępują: "Należy (je) tak uporządkować, aby zgadzały się z liturgią, z niej poniekąd wypływały i do niej wiernych prowadziły, ponieważ ona ze swej natury znacznie je przewyższa" (Sobór Watykański II, konst. Sacrosanctum Concilium, 13).

KKK 1676 Konieczne jest rozeznanie duszpasterskie, by podtrzymywać i wspierać religijność ludową, a w razie potrzeby oczyszczać i pogłębiać zmysł religijny, z którego wyrastają te formy pobożności, oraz kierować je do głębszego poznawania misterium Chrystusa. Praktykowanie tych form pobożności podlega trosce i osądowi biskupów oraz ogólnym normom Kościoła (Por. Jan Paweł II, adhort. apost. Catechesi tradendae, 54).

Religijność ludowa w swej istocie jest zbiorem wartości odpowiadających w duchu mądrości chrześcijańskiej na podstawowe pytania egzystencjalne. Zdrowy katolicki zmysł ludu odznacza się zdolnością tworzenia syntezy egzystencjalnej. W ten sposób dochodzi do twórczego połączenia elementu Boskiego i ludzkiego, Chrystusa i Maryi, ducha i ciała, wspólnoty i instytucji, osoby i społeczności, wiary i ojczyzny, rozumu i uczucia. Mądrość ta jest rodzajem humanizmu chrześcijańskiego, który podkreśla z mocą godność każdej osoby jako dziecka Bożego, odbudowuje podstawowe braterstwo, uczy spotkania z naturą i zrozumienia, czym jest praca, daje motywacje życia w radości i pogodzie ducha, nawet wśród trudów życia. Mądrość ta jest dla ludu podstawą rozeznania, ewangelicznym instynktem, który pozwala spontanicznie ocenić, kiedy Ewangelia zajmuje w Kościele pierwsze miejsce, a kiedy zanika jej treść i zagłuszają ją inne sprawy (Dokument z Puebla (1979), 448; por. Paweł VI, adhort. apost. Evangelii nuntiandi, 48).