Tu jest jakieś zamieszanie wynikające z zaplątania myśli.

Człowiek jest w stanie Łaski Uświęcającej gdy nie ma grzechów ciężkich, a nie gdy jest po spowiedzi

Wiecie jak żałośnie wyglądają niektórzy katolicy w okresie wielkiego Tygodnia, którzy mówią mniej więcej tak: Wpie... bym ci, ale masz szczęście, bo jestem po spowiedzi. Poczekaj, po świętach ci pokażę !

Podsumowując pytanie niewiernego Tomasza, pośród Apostołów domniemywa się, że Judasz był w stanie grzechu ciężkiego, bo już zdradził Jezusa i wydał Go, pozostali Bracia grzechu ciężkiego nie mieli ...

No, dobrze.
To czy mamy zakładać, że czterdziesto- czy ilo (???) letni mężczyźni przeżyli swoje dotychczasowe życie w stanie łaski uświęcającej, bez grzechów?

Trzeba by zacząć od tego, że w pierwszych wiekach Kościoła było inne rozumienie grzechu. Grzech to było coś więcej niż teraz. Tzn. obecnie grzechów mamy o wiele więcej. Dlatego było możliwe tylko jednokrotne po chrzcie otrzymanie rozgrzeszenia (czy nawet obejście się w ogóle bez spowiedzi). Bo za grzechy uważano czyny już naprawdę 'poważne' i tylko takie uznawano za materię do spowiedzi. Wiele z obecnie wyznawanych grzechów, oni nie uznaliby za grzech wymagający spowiedzi.

Zaś co do Apostołów, przypominam, czym jest istota sakramentu i czy faktycznie byli oni bez spowiedzi...

Gdybym chodził kilka lat z Jezusem, nie sądzę bym odczuwał potrzebę jakichś dodatkowych rytualnych gestów i obrządków by być uprawnionym, upoważnionym do obcowania z Nim. By móc uczyć się od Niego, naśladować Go i stapiać się z Nim w Jedno.

Rozumiesz mikkel?

OK, ale czy to znaczy, że np. mistycy, którzy także stapiają się z Bogiem w jedno, także nie potrzebują spowiedzi, Komunii Św. i innych "dodatkowych rytualnych gestów i obrządków"?

Nie widzisz różnicy?
Po co apostołom była spowiedź w naszym obecnym rozumieniu, skoro Jezus doskonale znał ich uczynki i jako Bóg odpuszczał grzechy osobiście.
Mistycy to jednak nie jest obecność twarzą w twarz, to zupełnie inna sytuacja.

Podejrzewam, że mistycy raczej nie grzeszą i temat sam się wygasza...

Znam pisma kilku mistyczek, Faustyny, Tereski. Wynikało z nich, że one spowiadały się z różnych swoich słabości, i prosiły o wskazówki doskonalące, bo na ich etapie spowiednik był bardziej kierownikiem duchowym, przydatnym i potrzebnym do doskonalenia duszy, a nie tylko do klasycznej roli, z jakiej znamy spowiedników.

Oj, chyba grzeszą.
Wielu mistyków miało ogromne poczucie swoich słabości.

Ale zasadniczo Wasze wyjaśnienia mnie przekonują.
Pozostaje jedynie jakiś cień wątpliwości.

Mistycy doświadczają nie czego innego, jak obecności twarzą w twarz.
Wprawdzie w przenośnym sensie, ale jest to jak najbardziej rzeczywiste spotkanie z Bogiem, równie rzeczywiste jak to, które było dane apostołom.

Myślę nad tym cieniem wątpliwości. Może wyjaśnienie jest w słowach Jezusa, który powiedział Faustynie, że nie wytrzymała by chwili Jego obecności ( mimo, że była święta, co Jezus przecież przyznawał) - gdyby jej tego nie ułatwił.

OK, ale co z krwią? Skoro Jezus ofiarował swe Ciało zmartwychwstałe, czyli przemienione, to czy ofiarował też Krew przemienioną? Jeśli tak, to znaczyłoby, że ciało przemienione (które jest ciałem duchowym, uformowanym dzięki mocy Ducha) ma w sobie krew przemienioną, czyli krew duchową. A co to takiego? Czy składnikiem ducha może być krew?

Owszem krew to też jest krew z ciała przemienionego, uwielbionego.
Zaś dlaczego łączysz krew z duchem?
Krew przynależy do ciała, nie do ducha. Wszak po zmartwychwstaniu nadal Jezus ma ciało, a w tym ciele krew.

I oczywiście w ciele, które jest pod postacią chleba też jest ta krew, tak samo jak w krwi, pod postacią wina jest też ciało.

Czy mogę poznać argument przemawiający za tym, że w ciele zmartwychwstałym ma być krew?

W każdym ciele jest krew, więc i w zmartwychwstałym jest.
Niestety nie jestem w stanie przedstawić Ci analizy medycznej ciała uwielbionego, więc pozostaje jedynie wierzyć.

Jeśli przekonają Cię argumenty teologiczne odsyłam do Sumy Teologicznej III, q. 76, a. 1-2.

Tam jest dość jasno wyjaśnione, dlaczego pod postacią chleba jest też krew, a pod postacią wina także ciało. Odbywa się to na mocy współbytowania, bo - jak zaznacza św. Tomasz - gdzie jest żywe ciało, musi być i krew, gdyż 'ciało' należy rozumieć szeroko, nie jako mięso, ale jako osobę.