Myślę, że wierzysz, tylko masz teraz "pilniejsze" sprawy na głowie. Tak bywa w młodym wieku, a czasem i w starszym.
Myślę, że Bóg się nigdy nie obraża o to, jak zwracamy się do Niego, bez względu na stan naszej wiary.
Wiara jest łaską, i trzeba o nią prosić.Tak samo skrucha, i żal za grzechy, i pragnienie poprawy życia.
Tak samo spowiedź. Myślę, że może lepiej nie zmuszaj się na razie do spowiedzi, aż jej naprawdę zapragniesz.A o to też trzeba się modlić .

@eileene

Bardzo dziękuję za to wyjaśnienie. Przemówiło do mnie i już teraz wiem, że Bóg nie zabrania posągów i innych obrazów, pod warunkiem, że służą czci Jego. Dziękuję jeszcze raz. Przynajmniej jedno już wiem na pewno.

Pozwól, że dam Ci taką radę. Zanim komuś zbyt pochopnie podziękujesz - sprawdź sama. Nie chcę robić tu offtopica ale mógłbym z łatwością zbić te pseudoargumenty.

Po prostu najlepiej byłoby gdybyś sama zaczęła szukać. Najlepiej w fachowej literaturze. I to zarówno w tej "pro" jak i "kontra". Posty anonimowych internautów to nie jest źródło wiedzy godne zaufania.

No i odpowiedz sobie na ważne pytanie: czy chcesz uwierzyć, czy chcesz poszukiwać prawdy. Jeśli to pierwsze, to daj się uwieść słodyczy płynącej z postów, nic więcej nie musisz robić. Jeśli to drugie, sporo pracy przed Tobą a wynik niepewny.


Czego ja właściwie chcę?

Może zacznij od ustalenia właśnie tego.

Brzmi to tak, jakby prawda leżała poza wiarą.
Jak czytałam inne wątki na forum to czasem nachodziła mnie refleksja, że czasem poszukiwanie prawdy miesza bardziej w głowie niż branie tego jak Bóg chciał, bez roztrząsania słuszności i niesłuszności jego nauk względem siebie.
Tylko nie umiem tego odnieść do siebie, bo pewne rzeczy mnie rażą i się z nimi nie zgadzam i nie wiem jak to zmienić.


To, czego ja chcę nie ma tutaj znaczenia, bo nauki Boga się różnią, a wiara i postępowanie wg niej nakazuje mi odrzucić własne zdanie.

@eileene

Brzmi to tak, jakby prawda leżała poza wiarą.

Niekoniecznie. Tylko od Ciebie zależy jak ocenisz, to czego się ewentualnie dowiesz.


Tylko nie umiem tego odnieść do siebie, bo pewne rzeczy mnie rażą i się z nimi nie zgadzam i nie wiem jak to zmienić.

Zawsze możesz robić tak jak większość katolików. Nie wierzą w Jezusa tylko w Boga o nazwie "Ale". A wygląda to mniej - więcej tak:

wierzę w Boga ALE

(i tu następuje długa litania tego z czym się nie zgadzają w nauczaniu Kościoła)

Stąd też twierdzę, że większość otacza kultem Boga ALE.

Ja także znajduję wiele wspólnych punktów z twoją historią i powiem tak zacznij od poznawania Pana Jezusa.Poczytaj Ewangelię swoim tempem spokojnie módl się jak możesz i znajdź coś swojego w kościele ja znalazłem dominikanów i ich duchowość a tak naprawdę to Pan Bóg mnie do nich posłał.
Dziwisz się pewnie co oni tak wszyscy piszą z takim entuzjazmem - tak właśnie Jezus działa!Ja zawsze miałem ludzi z nic nawet tych których kochałem traktowałem z góry miałem ideologię Ja vs reszta świata.I stało się tak że w pewnym sensie wygrałem bliższe cele osiągnąłem, żyłem jak chciałem i nic dobrego mi z tego nie przyszło.Okazało się że poza gniewem nic w mnie nie ma totalna pustka!!!Jak gniew ulotnił się nie było już z kim walczyć to zabrakło mi sił na cokolwiek.Myślę że to czeka kiedyś twojego chłopaka.Naprawdę nic nie wypełni tej dziury w człowieku prócz Bożej miłości.Wszystkie zasady których się boisz z czasem zrozumiesz.Warto spróbować powodzenia!

coś na początek mi pomaga http://dominikanie.pl/blogi/krzysztof_palys_op_opowiesci_z_betonowego_lasu/wpis,936,gdzie_narodzilby_sie_jezus.html

Dałeś mi do myślenia.
Nomen omen, ale właśnie do parafii dominikanów należę...


To smutne. Jednak nie wiem co z tym zrobić.

@eileene

Dałeś mi do myślenia.

Zobacz co napisała oleksa57:


Poprawa życia oznacza pełną aprobatę dla nauczania Kościoła w kwestiach seksualności. Skrucha i żal za grzechy: powinnaś szczerze żałować i odczuwać równie szczerą skruchę z powodu dotychczasowego współżycia przed ślubem. Nie muszę chyba pisać, że powinnaś tego zaprzestać. W przeciwnym wypadku będziesz kolejną wyznawczynią Boga ALE.

Myślę, że najważniejsze jest aby wiedzieć samemu czego się chce oraz akceptować w pełni ten wybór. Być z niego zadowolonym. Religia to taka dość specyficzna rzecz. Ludzie mają do niej różne powinowactwo. Niektórzy nie wyobrażają sobie bez niej życia. Inni - na odwrót.

---

@Knur

Dziwisz się pewnie co oni tak wszyscy piszą z takim entuzjazmem - tak właśnie Jezus działa

Bombardowanie miłością to standardowa technika stosowana przez sekty.

eileene
Bóg, niezależnie kim jesteście (Ty i Twój narzeczony), kocha Was darmową miłością. Dobrze by było mu odpowiedzieć i to wspólnie. W jaki sposób, to już musicie sami wybrać wspólną drogę...

W przypadku braku jedności wśród Was już w okresie narzeczeństwa, może wywołać komplikacje w dalszym Waszym życiu.

Myślę, że warto na początku drogi życiowej zastanowić się nad tym wspólnie i jednak coś z tym zrobić - to jest moja rada, która wynika z własnego doświadczenia małżeńskiego jak i też wynika z obserwacji w mojej rodzinie i wśród rodzin znajomych.

Pozdrawiam serdecznie!
zsoborniki

A co konkretnie masz na myśli? Obdarzyłam jego podejście tolerancją. Nie zmuszam go do niczego, nie prawię kazań, nie nazywam bezbożnikiem. Nie wiem jak miałabym wpłynąć na jego osobę. I chyba nie czuję się do tego odpowiednia, bo kim ja jestem? Sama mam problemy z wiarą, czemu mam pouczać innych?

Wiem, że żyjąc w związku z niewierzącym skazuję się na wieczne życie w grzechu. I ubolewam nad tym, ale to człowiek i muszę mieć nadzieję, że i on znajdzie Boga w swoim życiu, może dzięki mnie, bo ja się na Boga otworzę? Nigdy nie mów nigdy -podobno. Widocznie tak Bóg chciał, że postawił go na mojej drodze. Tak sobie to tłumaczę. Bóg też w swojej wiedzy sam pokieruje nami i będzie wiedział co zrobić, by było dobrze. Mam taką nadzieję. I wiarę.
Naiwną?

eileene
Nie możesz mówić od razu, że żyjąc z niewierzącym, żyjesz w grzechu. Zgadza się, że Bóg w swojej mądrości pokieruję Waszym życiem. Jest tylko warunek, że nie mogę się jako człowiek odwrócić od niego (Ty i Twój narzeczony).

Ten problem musi być wspólnie rozwiązany przed zawarciem chrześcijańskiego małżeństwa, gdyż w przeciwnym razie będzie to związek oparty na piasku a nie trwałym fundamencie - skale, którą jest Jezus Chrystus. Ja Ci nie powiem jak macie to zrobić, gdyż to jest zagadnienie do rozwiązania między Wami...i Panem Bogiem. Proś Ducha Św. o dar rozróżniania i może wybór właściwy nastąpi...

A skądże zresztą możesz wiedzieć, żono, że zbawisz twego męża?
Albo czy jesteś pewien, mężu, że zbawisz twoją żonę?
(1 Kor 7:16)

Wiem, że jest możliwość zawarcia małżeństwa chrześcijańskiego z osobą niewierzącą. Nie wiem jak ma się to do osoby jedynie ochrzczonej nigdy nie praktykującej. A wiem, że skazuję się na życie w grzechu bo nie sądzę byśmy przekroczyli próg czegoś więcej niż stanu cywilnego.

Nie wiem, mam nadzieję. Ale czy mam go zostawić, bo odrzucił Boga? To dobry człowiek, ze złej rodziny. Bóg nie istniał w jego życiu, a jedynie przewalanie między niepraktykującymi rodzicami, a babcią - świadkową Jehowy. Czasem myślę, że on może jeszcze się nawrócić.Tylko może na to potrzeba czasu?

Z tego co wiem, to jest taka możliwość (nawet wtedy, kiedy jedna z osób jest nieochrzczona).
Polecam dowiedzieć się więcej w dziale 'Prawo Kościelne'.

Szukałam, szukałam i nie znalazłam niczego na ten konkretny temat, ale zdążyłam zaczytać się w innych wątkach

Czy ta najważniejsza zasada dotyczy też wyznawców Boga ALE? Bo odnoszę wrażenie, że przestrzegasz przed tą "sektą", nawet jeśli jej wybór miałby łączyć się z zadowoleniem