Nie bardzo rozumiem, dlaczego miałoby to wymagać odwagi.

To już trzeba się jego zapytać. Ja napisałem co ja sądzę dlaczego on to robi. Ale sądzę że w tak ważnej sprawie nie da się być pomiędzy. Oczywiście jeśli nie wiem to nie muszę na siłę się opowiadać za jedną ze stron. Ale mogę "wierzyć w..." i Hawking według mnie właśnie "wierzy w..." to że Boga nie ma. Nie widzi on nic nadnaturalnego w świecie, a coś niecoś więcej od nas wie na ten temat. W pewnym uogólnieniu te same prawa fizyki tworzą potężne galaktyki i życie na Ziemi. Tak ja to rozumiem. W świecie fizyki kwantowej gdzie ludzka logika zdaje się niekiedy zawodzi (np. dualizm korpuskularno-falowy i możliwość istnienia jednego elektronu w dwóch różnych miejscach) nie wystarczy powiedzieć "musi być pierwszy poruszyciel".

Ostatecznie mam opory przed powtórzeniem za innymi "ja się z nim nie zgadzam", ale nie dlatego że się zgadzam, tylko dlatego że chce wyść dalej poza zwykłe potępienie, czy odrzucenie tego co mówi. Chciałbym zrozumieć jego rację, oraz nie chce oceniać tego co on tam w głowie ma bo przecież tergo nie znam. Nie znam jego logiki myślenia, ale potrafię przemyśleć jego stanowisko. My ludzie już dziś doszliśmy do pewnego poziomu rozwoju w ktorym nie możemy mówić że na gruncie materii jesteśmy wyjątkowi. Te same atomy, te same prawa fizyki, ostatecznie mózg jawi się jedynie jako biologiczny komputer. Nie widzimy żadnych duchowych pierwiastków. Podejrzewamy wręcz że życie jest gdzieś tam, moźliwe że również inteligętne. Nasza wyjątkowość wynika z bycia wybranym przez Boga, w sensie duchowym. Przez wieki ludzie widzieli nadnaturalne zjawiska w zjawiskach zupełnie naturalnych. Czy nie jest zbyt wygórowanym żądaniem oczekiwać od człowieka nauki, który podejmuje się wyjaśniać wszytko, aby wierzył że jest coś niewidzialnego i niezbadanego? A jednak Jezus żył naprawdę i to co zrobił zrobił naprawdę. Czyli chyba dobra nowina do pana Hawkinga po prost nie dotarła. Może zostala fsaktycznie zagłuszona przez ciernie. Ale i od takich ludzi moźna się wiele nauczyć. Tylko trzeba chcieć.

To są moje swobodne myśli. I w sumie szkoda że nie każdy podejmuje polemikę z panem Hawkingiem, wszakże nie mamy tylko strzepywać prochu z sandałów, ale też w każdym położeniu bronić swojej wiary.

Czyli jesteś podobnego zdania co Szekspir, który włożył w usta Hamleta słowa: "Gdybyśmy wiedzieli, że raz zasnąwszy zakończym właściwe naszej natury wstrząśnienia, cel taki byłby najpożądańszym - umrzeć, zasnąć..." Rzecz w tym, że wiara jest tak skonstruowana, że nauka nie jest w stanie przesądzić o istnieniu/nie istnieniu Boga, duszy czy życia pozagrobowego. A więc na zawsze pozostanie nadzieja/lęk (niepotrzebne skreślić) na życie pozagrobowe/przed życiem pozagrobowym.

Mnie jednak chodzi o coś innego. Jeśli życie pozagrobowe nie istnieje, to znaczy, że nie będzie żadnej sprawiedliwości. Życie nalepszego człowieka na Ziemi, będzie tak samo warte co życie najgorszego. Właśnie to byłoby dla mnie przykre, choć jak również wspomniałem jeśli życie kończy się z chwilą śmierci i tak nie będę miał tej świadomości.

Tu się z Tobą w pełni zgadzam, oczywiście siedząc sobie wygodnie i popijając herbatkę

W takim razie rozważmy sytuację, że w dzisiejszym świecie terrorysta bierze zakładników i zabija jednego co jakiś czas. Gotów byłbyś oddać życie za kogoś innego? Nawet na poziomie deklaracji, siedząc sobie wygodnie i popijając herbatkę. Mnie byłoby niezwykle trudno, dlatego każdego kto zdobyłby się na taki ruch, uważam za bohatera.


Dlatego, że sytuacje jak wyżej (ktoś oddaje życie za innego człowieka) są rzadkie, większość ludzi mniej lub bardziej świadomie czuje, że miałaby z tym problem.

Strach przed śmiercią jest uwarunkowany biologicznie. Poglądy odnośnie życia pozagrobowego mogą go najwyżej osłabić lub wzmocnić ale go nie zlikwidują.
Poza tym nie sądzę żeby ludzie bali się nicości, to zbyt abstrakcyjne. Boją się umierania i tego że przestaną doznawać wszystkiego tego na czym im zależy i co im sprawia przyjemność.

A co ma pomyśleć taki pies. Poniewierany, wiecznie głodny i brudny w czasie gdy innym bogate panie wybierają w specjalnych sklepach szykowne wdzianka i dodatki do obróżki za 5 tys.zł. Chrześcijaństwo przecież nie przewiduje dla zwierząt nieśmiertelnej duszy, ale cierpienie wielu z nich nie omija

Oj chyba nie. A to dlatego, iż słaba u mnie wiara w pośmiertne nagrody, kary itd. Ale teoretyzując; gdybym miał silną wiarę w Boga, oraz brak dzieci do odchowania, to myślę, że w takiej sytuacji nic tylko się pomodlić i niech mnie zabiją. Przecież to byłaby okazja, by szybciej trafić do Nieba

Właśnie o to chodzi, człowiek z reguły obawia się śmierci nawet (a niekiedy nawet zwłaszcza) jeśli po niej nie ma nic. Johnny99 ze swoim stwierdzeniem:


jest raczej wyjątkiem od reguły.

Jeżeli bym miał silną wiarę w to, że po śmierci nastąpi mój całkowity koniec, to raczej nie oddałbym życia za kogoś. Ale nie ze strachu, ale ze zwykłego żalu. Bo uważałbym przecież, że moje życie to wszystko co mam, i szkoda by mi było. No chyba, że cierpiałbym na depresję czy inną niedolę, to wtedy mógłbym uznać, że śmierć będzie dla mnie ok. I o to z grubsza mi chodziło.
Bać to się można ewentualnego sądu bożego, a nie tego że będzie koniec i nie będziemy nic czuli. Śmierć jest tajemnicą, i ja wykazuje w tym temacie minimum pokory. To samo tyczy się Boga, nie wiem czy On istnieje, więc nie wyrokuje i nie osądzam ateistów czy innowierców.

Krótko mówiąc, nie możemy zgłębić tajemnicy i obrócić jej w wiedzę, lecz ważne wiedzieć, że mamy z nią do czynienia; choć nie sposób zedrzeć zasłonę, za którą ukrywa się rzeczywistość ostateczna, winniśmy wiedzieć, że jest taka zasłona.
- Leszek Kołakowski

Szacun. Pewnie sądzimy na temat Boga coś kompletnie przeciwnego, ale podoba mi się, tak niesłychanie rzadki u wierzących, Twój otwarty sposób myślenia.

Nie sposób się z tym zgodzić. Jest całe mnóstwo rzeczy, których nieistnienia nie sposób dowieść. Czy jeśli powiem Ci że we wnętrzu Ziemi żyje wielki smok, który wpadł tam jeszcze kiedy Ziemia formowała się jako planeta a dziś na przemian połyka ciekłe żelazo i je wypluwa ze swoich wielkich nozdrzy a kiedy machnie ogonem powstają trzęsienia Ziemi (dlatego tak trudno je przewidzieć) - czy uznasz, że w sprawie tego smoka jesteś "agnostykiem", czy raczej założysz, że tego smoka nie ma? Sądzę, że to drugie. A spróbuj udowodnić, że go tam nie ma!

Temat Boga jest ściśle związany ze śmiercią i pytaniami z nią związanymi. Co kogo ma obchodzić smok we wnętrzu ziemi, yeti, krasnale, elfy czy co tam jeszcze ateiści lubią przywoływać. Nie słyszałem żeby jakiś filozof zgłębiał temat smoków czy krasnali, a o Stwórcy mogę przytoczyć całą litanię cytatów, dowodzącą jak żywa była i nadal jest myśl o wszechmogącym Bogu. Mówimy tu o idei Boga Stwórcy i sprawiedliwego sędziego, a tę ideę będziemy mogli porzucić gdy sprawimy że przestaniemy umierać.
Odsyłam też do słów Kołakowskiego, które przypomniałem wyżej.

A wiesz, że się nawet zgodzę z Tobą. Wynika z tego co piszesz, że Bóg jest Ci tak długo potrzebny jak długo będziesz się bał śmierci. A jeśli ludzie kiedyś przestaliby umierać, to jak piszesz, ideę Boga można porzucić. Rzeczywiście, idea Boga stworzyła się w ludzkich głowach głównie z powodu strachu przed śmiercią (także z powodu nieumiejętności wytłumaczenia sobie zjawisk przyrody). Jak sam przyznajesz, Bóg nie jest potrzebny jeśli człowiek nie umierałby. A więc nie chodzi o to, że istnienie Boga jest jakąś prawdą, tylko o to, że w miarę skutecznie tłumi strach przed śmiercią. Gdyby go nie było, ideę Boga będziemy mogli porzucić. Pełna zgoda.

Nawet gdybyśmy przestali umierać w taki sposób, jak obecnie, to moglibyśmy jedynie wielokrotnie wydłużyć nasze doczesne życie. Do życia potrzebna jest energia. Nawet jeżeli we wszechświecie czas jest nieograniczony, to prędzej czy później wszystkie źródła energii ulegną wyczerpaniu.

Teoretycznie ktoś z nas mógłby dożyć czasów, gdy we wszechświecie nie będzie już żadnych świecących gwiazd (prawdopodobnie za jakieś 100 bilionów lat). Później egzystencja będzie coraz trudniejsza, aż w końcu stanie się niemożliwa. Śmierć jest nieunikniona.

No i co z tego? Czy to jest powód, aby wymyślić sobie Boga, który da nam życie wieczne?

Przyznaję, że dla wielu ludzi świadomość śmierci i związany z tym lęk jest niestety główną motywacją do podtrzymywania wiary, a przynajmniej praktyk religijnych. Takie podejście jest jednak dość płytkie i interesowne.