Horus nie urodził się w skalnej grocie i pasterze nie oddawali mu czci. Z tego co wiem z mitów, Izyda urodziła Horusa w Buto i wychowywała tam ukrywając się przed Setem (uciekała przed nim, gdyż chciał on zabić Horusa).
Jest zasadnicza różnica między zmartwychwstaniem Ozyrysa i Jezusa. Jezus bowiem zmartwychwstaje sam, a Ozyrys zostaje ożywiony przez Izydę.

Porównanie zmartwychwstania Chrystusa z podobnymi historiami dotyczącymi innych postaci mitologicznych jest uzasadnione, bo pokazuje, że idea zmartwychwstania towarzyszyła ludziom od zarania dziejów. Pierwsze jej ślady można znaleźć w pierwotnym szamanizmie. Inicjacja szamańska zawsze zawierała elementy męki, symbolicznej śmierci (najczęściej przez rozczłonkowanie ciała), zstępowania do piekieł, wstępowania do nieba, a następnie odrodzenia się do nowego życia na wyższym poziomie. Kandydat przestawał być zwykłym człowiekiem, od tej pory mógł przekraczać bariery pomiędzy światami. Późniejsze inicjacje w rozmaite misteria zawierały podobny schemat.

Żadna religia nie jest zupełnie nowa. Każda powstaje z wielowiekowych tradycji religijnych poprzednich pokoleń. W chrześcijaństwie archetypowa idea zmartwychwstania została jak do tej pory wyrażona najpełniej. Bóg-Człowiek umiera i zmartwychwstaje, a skutki zostają rozciągnięte na całą ludzkość.

To oczywiste. Śmierć dla ludzkości zawsze była tajemniczym, ostatecznym końcem. Jeśli więc chcemy przypisać komuś boskość, to co może być większego i bardziej boskiego, niż przezwyciężenie tego końca? Nic dziwnego, że ten motyw powtarza się w tak wielu religiach.

Mnie jedynie insteresuje, ile można się okłamywać? Nie wierze, że człowiek o nawet przeciętnym intelekcie, przechodzi obok takiego tematu obojętnie, bez chęci sprawdzenia tez w nim zawartych.
Czy okłamując samego siebie, nie grzeszycie?

Pozdrawiam każdego, kto będzie teraz próbował mnie okłamać, że siebie nie okłamuje.

Śmierć nie była ostatecznym końcem. W Babilonie Innana pokonała śmierć, w Egipcie Ozyrys został ożywiony, w Grecji kochanek Afrodyty, Adonis, wracał do życia co roku, podobnie jak Kora wracała do swej matki z Hadesu.

No właśnie. Przezwyciężenie śmierci przez boską istotę, to stały element większości mitologii. Właśnie dla tego, że śmierć dla LUDZI jest końcem - więc bogom przypisywali zdolność do przwzwyciężenia tego końca.

Miliardy ludzi nigdy nie traktowały i nie traktują śmierci jako końca.
Gdyby śmierć była końcem Bóg byłby zbędny - bo przeciez wszelkie żale i utyskiwania ludzie odnoszą do nakazów i przykazań religijnych ograniczających swobodę życia w stylu "róbta co chceta".

Nawet nie traktując śmierci jako końca, dla niektórych Bóg jest zbędny -> vide reinkarnacja.

Bóg nie musi gwarantować wiernym życia po śmierci a przynajmniej nie wszystkim różne były wierzenia na ten temat.

W wielu starożytnych kulturach śmierć nie była dla ludzi końcem. Wręcz przeciwnie, poszczególne ludy prześcigały się w koncepcjach istnienia człowieka po śmierci, choćby Egipcjanie bardzo to sobie rozbudowali. Bogowie powracali do życia, ponieważ zwykle odzwierciedlali prawa natury, która co roku zamierała i odradzała się na nowo.



Dokładnie, ale w przypadku Jezusa miałoby to trochę inny kontekst. Na pewno przypisanie mu zmartwychwstania byłoby próbą potwierdzenia Jego boskiego statusu. Ale zapewne wątek o bogu pokonującym śmierć wydawałby się też atrakcyjny dla potencjalnych nowych wyznawców, którzy tę historię znali z mitów o pogańskich bóstwach urodzaju. Podobne opowieści były znane właściwie we wszystkich krainach, w których rozwijała się działalność misyjna apostołów. Wątek zmartwychwstania ułatwiałby więc w pewnym sensie dopasowywanie nowej wiary do wizji, funkcjonującej już w świadomości ludzi.

Oczywiście, to wszystko przy założeniu, że zmartwychwstanie Jezusa potraktujemy tylko jako mit, stworzony przez Jego uczniów.

Co jest do cholery takiego trudnego w tym co napisałem?
Śmierć zawsze była dla ludzi tajemnicza, była końcem czegoś i może początkiem czegoś innego, ale nie znali tego czegoś innego, zatem Bogom przypisywali przezwyciężenie śmierci, koniec, kropka. Ile wy możecie komplikować?




Albo przez biskupów, którzy zaczynali kształtować nową, zinstytucjonalizowana religię.

Ano to "do cholery" co teraz dopisałeś - "i może początkiem czegoś innego".
Zawsze ludzie wiedzieli, przeczuwali to "inne" życie, mieli i nadal mają świadomość, że nie zawdzięczają tego samym sobie.
- "Kto z was przy całej swej trosce może chocby jedną chwilę dołożyć do wieku swego życia" (Mt 6,27).

Tak czy inaczej śmierć była KOŃCEM - życia na Ziemi i według wiary, nota bene bardzo życzeniowej, początkiem czegoś NIEZNANEGO. Nie wiem po co tyle komplikować... wychodzi na jedno: bogom większości religii, śmierć niestraszna.

Z badań nad początkami chrześcijaństwa wynika, że podanie o zmartwychwstaniu Jezusa pojawiło się już w okresie 4-6 lat po jego śmierci, kiedy jeszcze nie było żadnych biskupów.

Czy "życzeniowe" przekonamy się wszyscy.