Nie masz wyjścia - to rodzice decydują o sposobie kształcenia dzieci.
Potraktuj to jako pewne doświadczenie.

ze wszystkiego, a również ze słuchania tego z czym się nie zgadzasz
jeżeli się odpwiednio podejdzie można odnieść jakąś korzyść
(chociażby mieć okazję skonfrontowania swoich poglądów z innymi
znalezienia argumentów na obronę własnych poglądów oraz ich zweryfikowania).

Ja rzadko czytam książki które wyrażają poglądy zgodne z moimi
po co? nic nowego przecież do mojego myslenia nie wnoszą

prawdziwa korzyść odnoszę wtedy
gdy czytam o poglądach innych niż moje

Poza tym żyjesz w kulturze i cywilizacji jaką ukształtowało chrześcijaństwo.
Warto w związku z tym wiedzieć nie co głębiej o co w tym chrześcijaństwie chodzi.

jak nie masz wyjścia tylko musisz uczesniczyć w lekcjach religii
bo tak zdecydowali rodzice to spróbuj znaleść jakieś tego pozytywne strony
inaczej zmarnujesz czas i będziesz się męczył i spalał w jałowym buncie

A może na początek porozmawiaj z Tatą, skoro on był skłonny przychylić się etyce. Przedstaw mu swoje racje nie na zasadzie "religia jest be i nie chcę na nią chodzić", tylko "chciałbym abyś poznał moje stanowisko, w co wierzę, i dlaczego uważam tak a nie inaczej". Powiedz, że skłaniasz się bardziej ku nauce niż wierze, że to dla Ciebie ważne, i że chciałbyś móc być w zgodzie ze swoim światopoglądem i w tym kierunku się rozwijać. Może jeśli wyjdziesz od tej strony, takiej bardziej na "tak", zadziała bardziej niż nastawienia anty-religijne A gdyby Tata Cię zrozumiał, to już miałbyś jedną osobę po swojej stronie

Na razie odpowiadają za Ciebie rodzice. Jak osiągniesz pełnoletność to podejmiesz decyzję o wyborze światopoglądu. Ateizm nie jest wrodzony a Bogu też nie zrobi różnicy jak mu podziękujesz za kilka lat. Ty uczysz się przy okazji cierpliwości, która jest niezwykle przydatna w życiu. Same zalety.
Możesz etyki uczyć się dodatkowo jako przedmiotu-konika do poduszki. W Twoim wieku zaczynają zanikać połączenia neuronowe. Masz ostatnią szansę na dobre wykorzystanie mózgu. Potem to kicha. Możesz zamienić religię na inny przedmiot w liceum lub na studiach. Szlaki nerwowe będą wyznaczone. A tak masz już mniejsze szanse na sukces życiowy. Piszę poważnie. Im bardziej różnorodne zadania ma mózg, tym lepiej pracuje. A wyglądasz mi na inteligentnego chłopaka. Ćwicz pamięć i zadawaj pytania na religii, to uczy myślenia. Może będziesz miał szczęście , by być wśród 30% Polaków, którzy potrafią czytać ze zrozumieniem i będziesz myślał koncepcyjnie. Żaden inny przedmiot nie daje tylu szans na dyskusję. Wszędzie tylko zakuwanie.
Spoglądaj na wszystko przez pryzmat szans i bycia obeznanym w różnych dziedzinach życia.

Ma 13 lat, swoje przemyślenia, i już wie o co w tym chodzi.
Poza tym tak jak pisałam - nauka religii to nie nauka o chrześcijaństwie (religioznawstwo). Tu się niczego obiektywnego nie dowie.

Zastanówcie się nad tą młodzieżą masowo uczestniczącą w zajęciach z religii. Czy ci chuligani siedzący w ławce i gadający, którzy na codzień przeklinają, wyzywają biją itd. czy oni wierzą? Dla mnie wiara to np. wierzę w boga i przetrzegam zasad przykazań itd. Czy ci uczniowie (już nie chuligani) wierzą czy idą bo to lekcja nie zastanawiając się nad religią i wiarą. Chodzą bo tak jest mama wierzy tata wierzy to ja też. J uważa, że wchodzę w wiek w którym zaczyna myśleć ( o życiu) i przestaję uznawać boga bo się nad tym zastanowiłem.

myslący człowiek całe zycie weryfikuje swoje poglądy
i robi to od urodzenia aż do smierci, więc proces zastanawiania się
nad swiatem, ludźmi, życiem nie jest u Ciebie procesem skończonym
(chyab, że masz zamier przestać mysleć)

Co do lekcji religii w szkołach to uważam, że Kościół domagając się jej
zaszkodził tym najbardziej sam w sobie.

Do przekazywania wiary system klasowo-lekcyjny się absolutni nie nadaje
a Kościół wbrew deklaracjom miał cichą nadzieję, że będzie w ten sposób
przekazywać wiarę (katechizować) a nie wiedzę.

Zdaje się, że nie udaje mu się ani jedno ani drugie.

"A w jaki sposób rozmawiasz z rodzicami? Na spokojnie starasz się przedstawić swoje racje, czy jednak jest to bardziej ten wspomniany płacz? Bo wiesz... zupełnie inaczej traktuje się argumenty młodego człowieka, który zachowuje się jak dziecko, a inaczej takiego, po którym widać pewną dojrzałość i to, że przemyślał już to i owo. Przynajmniej u mnie tak było "

Rozmawiam ale nie da rady bo nie chcą po prostu po chwili kłótni przestają mnie słuchać ( żadko u mnie można na spokojnie porozmawiać jeżeli ma się odmienne poglady). A płacz z bezsilności "na wzruszenie".

"A może na początek porozmawiaj z Tatą." Tata zaczą MYŚLEĆ jak mama a nie poprostu się z nią zgadza bo tak tzreba.

@Jesienna
9 lat religi mi już starczy a na religi czasem dyskutuję z katechetą dając subtelny znak ,że mogę nie wierzyć. Nie mówie ,że mnie to nie interesuje, można se pogadać ale nie wierzę w to. Np mam rozmawiać o czymś fikcyjnym jakby było rzeczywistością.

Wchodzisz też w fazę buntu- w gimnazjum przeżywa swój rozkwit.

Rodzice decydują o swoich dzieciach. Mają do tego prawo aż do 18 roku życia. Mają prawo wymagać od dziecka pewnych rzeczy. Dzieci mogą się buntować, tupać, płakać, nienawidzić rodziców za coś. Ale rodzice wiedzą, że to minie za kilka lat, gdy już pewien etap zakończy tj. okres buntu.
Po prostu będziesz odrabiać zadanie domowe na religii bądź czytać m-booka.
Religia inaczej wygląda w gimnazjum w porównaniu do podstawówki.

Faktycznie, zapomniałem ze katolicy uczą się na pamięć modlitw i litanii. To rzeczywiście może byc deprymujące.
Nie chcę buntowac młodziez ale ja bym się tego nie uczył.

Pomimo to podtrzymuję swoje zdanie : za dziecko odpowiadają rodzicie i ich prawo jest tu nadrzędne. Skoro każą chodzić na religię, to chodź. Super pilny pewnie nie będziesz z powodów wiadomych. Cóż, nie wszystkie przedmioty (a tak to traktujesz) lubimy.

Do rodziców możesz napisac spokojny, przemyślany i dobrze umotywowany list. Nie spiesz się z nim. Jak napiszesz, to odłóż na kilka dni, przeczytaj jeszcze raz i wprowadź poprawki. Rób to tak długo aż po dwukrotnym czytaniu będziesz z niego zadowolony. W tym semestrze i tak pewnie nic nie zmienisz. List wyslij osobno do ojca i matki normalnie pocztą. Przeczytają i może podejmą temat, a może nie ale poznają twoje stanowisko i nie będą mogli nie brac go pod uwagę, choć nie gwarantuje to zmiany ich decyzji.

Val może i okres buntu ale idę do gimnazjum opcja ETYKA świeci mi się przed oczami i dlatego odkopuje topór wojenny (jak co jakiś czas) bo widzę przełom który może przewodzić zmianom i "żucam i miotam się" puki widzę szansę.

@Jesienna nie znam się może na polityce ale przez religię w szkołach NAWET Palikot urusł w moich oczach bo chciał znieść religię ze szkół.

A i jest jeszcze kwestia bierzmowania za 3 lata. Ja nie podejdę do bierzmowania do tego nikt mnie zmusić nie może. A mama przekonywała mnie prośbą, groźbą, że myśli inaczej.

Moim zdaniem rodzice nie powinni chrzcić dzieci ani zmuszać do przystąpienia do komunii / bierzmowania. Tylko pozwolić im zdecydować o wierze w wieku dorosłym np czy będzie żydem czy kim innym czy ateistą.
Np mi się nie podoba, że zostałem ochrzczony i przystąpiłem do komunii. Moim zdanie to takie łapanie przez kościół niech przejdą przez sakramenty puki są otumanieni tym co się dzieje i nie myślą o swoim życiu.

Wybacz ale się z toba nie zgodzę. Rodzice mają prawo wychowywać swoje dzieci w takim swiatopogladzie w jakim chca - oczywiście w ramach prawa (niektóre postawy nie sa tolerowane, w Polsce np. szerzenie faszyzmu). ZAWSZE wychowuje sie w jakims swiatopoglądzie, wychowanie w ateiźmie tez jest wychowaniem w okreslonym nurcie.

A co do bierzmowania, to jak powiesz księdzu, ze jestes niewierzący, to do bierzmowania i tak ciebie nie dopuści (mam nadzieję ).

No z tym to się tutaj wszyscy zgadzamy, niezależnie od tego co kto sądzi na temat uczęszczania na lekcje religii czy etyki.
Prawo jest takie a nie inne, to rodzice decydują i trzeba się do tego dostosować.

Na pocieszenie Ci powiem (to już do autora wątku), że z każdym dniem jesteś coraz starszy i bliżej Ci do pełnoletności A poza tym nie jest powiedziane, że za jakiś czas rodzice nie zmienią zdania, jak zobaczą, że w Twoim przypadku chodzenie na religię nie ma sensu


Całkowicie się z tym zgadzam. Myślę, że większość niewierzących, czy tych, którzy odeszli od Kościoła, uważa podobnie.
Wierzący jednak raczej nie przyznają Ci racji

Moja kuzynka mieszka z rodziną w niemczech i rodzice nie wychowywują jej w żadnej religi a wychowywanie w bez wiary np urośniesz to sam zdecydujesz to nie ateizm ateizm to np mówienie dziecku bóg nieistnieje.

(tak trochę zboczę z tematu myślałem, że to jakieś lichutkie forum gdzie siedzą ze dwie babcie z mocherowym beretem na głowie a tu taki odzew 100 obejrzeń tematu no i można poprowadzić dyskusje z kimś na temat poglądów.

-vi- co ty ateistko robisz na tym forum i to z ponad 350 postami?

Ja nie jestem ateistką. Jestem własnowiercą.
A co tu robię? Ano siedzę i gadam z ludźmi Czasami się kłócę, czasami zgadzam, czasami żartuję
A ateistów jest tu sporo. I ciągle toczą się jakieś wojny między wierzącymi i niewierzącymi, między różnymi światopoglądami itp. Tu nigdy nie jest nudno