Ja raczej sklaniam sie do zdania z ksiegi Izajasza ( IZ 55, 8-9 ):

"Bo myśli moje nie są myślami waszymi ani wasze drogi moimi drogami - wyrocznia Pana. 9 Bo jak niebiosa górują nad ziemią, tak drogi moje - nad waszymi drogami i myśli moje - nad myślami waszymi."

@subadam napisał:

Żyjemy w czasach, które z doświadczenia (np. eksperymentu) uczyniły świąty graal. Owszem, jest to jedną z dwóch podstaw w naukach przyrodniczych. Ale jest też druga podstawa: matematyka, geometria. Bez nich nie bylibyśmy w stanie tworzyć matematycznych modeli rzeczywistości. A w matematyce nie doświadczenie, ale wyobraźnia jest źródłem postępu.

Chcę być dobrze zrozumiany. Wiemy co to są cztery jabłka, cztery boki kwadratu, czy cztery nogi konia. Ale czym jest liczba "cztery"? Abstrakcją. W realnym świecie nie mamy do czynienia z liczbami, ale ze zbiorami. Pewną abstrakcją są liczby kardynalne tych zbiorów. I właśnie tutaj zaczyna się matematyka.
Podobnie geometria. Pojęcia podstawowe: punkt, prosta, płaszczyzna - nie istnieją w przyrodzie. W przyrodzie nie ma kuli. Choćby ktoś zjadł nawet 1000 arbuzów, nadal nie można o nim powiedzieć, że "doświadczył" kuli. Kula to abstrakcja, wyidealizowany obiekt, nie istniejący w materialnej rzeczywistości, ale przecież kreowany w wyobraźni, rozumiany i przyjmowany. Nawet od kilkuletnich dzieci oczekujemy, że opanują podstawy matematyki (arytmetyki) oraz geometrii.

A więc autorzy podręczników matematyki i geometrii, którzy w swoim życiu nie "doświadczają" liczb i nie mieli "bliskich spotkań" z obiektami geometrii, wygłaszają zdecydowane sądy na ich temat (np. 2x2=4, albo "jest tylko pięć wielościanów foremnych"). Co więcej, wiele z ich tez zostało zapisanych już w starożytności. Jakoś nikomu to nie przeszkadza.

Analogia między poznaniem religijnym a matematyką bądź geometrią gdzieś się kończy, ale kwestionując treści bądź bezpośrednio nie wynikające z doświadczenia ludzi, bądź wynikające z doświadczenia jedynie jednostek - kwestionowalibyśmy wszystko to, co jest nam dostępne dzięki wyobraźni.
"Między duchem a materią pośredniczy matematyka" - stwierdził niegdyś wybitny polski matematyk Hugo Steinhaus.

Możesz spytać po prostu, zwrócić się do Boga jedynego, najwyższego, prawdziwego.

Bóg to nie człowiek. Jego samoocena jest prawdziwa.
Inną kwestią jest, czy pytanie o to, czy Bóg jest dobry, jest rzeczywiście tak palącą dla Ciebie kwestią, że warto kłopotać tym Boga.

Nie będziesz w stanie odróżnić urojeń i własnych myśli od rzeczywistego działania Boga?

A po czym poznajesz, tego który jest jedyny, prawdziwy, najwyższy? Chyba nie po wzroście. Może po ilości wyznawców, cudów które Mu się przypisuje, po tym, że wskazany został Tobie przez najbliższe osoby,... ?

Bóg to nie człowiek mówisz, zatem może powiesz czym/kim jest Bóg i co to znaczy „Jego samoocena jest prawdziwa”?

Nie mam urojeń, nie słyszę głosów, jak i nie widzę „rzeczywistego działania Boga”, tym samym jak mam odróżniać jedno od drugiego?

Na jakiej podstawie mówisz o Bogu, urodziłeś się z taką potrzebą, kości ją zaaplikował, usłyszałeś głos, który cię poprowadził, strach przed nieznanym doprowadził do znalezienia kogoś kto cię pocieszy, ...?

Nie zrozumiałeś mnie. Sugerowałem, byś zwrócił się do Boga w mniej więcej taki sposób: "Boże, który jesteś Prawdziwym Bogiem..."

Dobrze wiemy obydwaj kim jest Bóg. Jest Panem wszechświata, Absolutnym Istnieniem, źródłem istnienia wszechświata i źródłem wszelkiego dobra oraz naszym Ojcem.

"Jego samoocena jest prawdziwa" - to znaczy, że Bóg na swój temat nie kłamie, lecz mówi prawdę.

A poprosiłeś Boga o to, co jest Twoją największą potrzebą, najgłębszym pragnieniem?

Na podstawie Ewangelii oraz działania Bożego w moim życiu.

A jak odpowie nieprawdziwy, podszywając się pod prawdziwego, mówiąc że tylko on jest prawdziwym, to problem rozpoznania nadal pozostanie problemem.

Obaj wiemy? A co to jest „wszelkie dobro”, „absolutne istnienie”? Skąd takie określenia przyswoiłeś? Albo takie: „że Bóg na swój temat nie kłamie, lecz mówi prawdę”? Sprawdzałeś prawdomówność Boga na wariografie?
A czy ja jestem żebrakiem? To co mam to mam, a czego nie mam to nie mam. Każde pragnienie to zmartwieni, zapragniesz i żebrzesz by Bóg mógł pomóc ci je spełnić. Jakim prawem żebrzesz, by spełniał twoje pragnienia i spowodowane nimi zmartwienia?
A czemu nie na podstawie Koranu lub innych Ksiąg? A te działania, które przypisujesz Bogu, nie są działaniami przypadku?

No wlasnie, czy religia nie jest taka abstrakcja porzadkujaca niektorym ludziom chaos zycia?
A z wyobraznia tez sie zgadzam, kazdy moze sobie wyobrazac doslownie wszystko, gorzej gdy swoje wyobrazenia zaczyna przenosic do rzeczywistosci i probuje ja ksztaltowac wedlug swoich wyobrazen.

Czyżbyś uznawał przypadek za realnie działającą siłę sprawczą?

A skąd u Ciebie taka nieufność? Bóg prawdziwy jest miłosierny i dobry, więc nie zostawi Twojej pokornej prośby bez odpowiedzi; nie pozwoli też na podszywanie się pod niego przez jakąś wrogą Ci istotę.

Dzielisz włos na czworo. Te pojęcia są jasne, nie zamierzam wyjaśniać Ci ich jak dziecku.
Przyswoiłem je częściowo z liturgii Kościoła katolickiego, częściowo ("absolutne istnienie") z samego siebie.

Aha, musisz mieć wszystko sprawdzone. Znów ta nieufność. Bóg mówi prawdę, bo to wynika z przekazów o Nim zawartych zarówno w Biblii, jak i wynikających z doświadczeń współczesnych ludzi.

Aha, rozumiem, że nie masz żadnych pragnień. No i jesteś samowystarczalny, więc nie będziesz tutaj żebrał...

Bo Ewangelia do mnie przemawia - częściowo pewnie dlatego, bo się akurat tutaj urodziłem, ale nie tylko z tego powodu. Jest też potwierdzona przez objawienia prywatne, a także moją więź z Bogiem.

Jeżeli w następstwie prośby do Boga po paru dniach zostaje usunięte cierpienie, z którym od dawna nic innego nie potrafiło sobie poradzić, to nie jest to działanie przypadku.

@subadam
Rozróżnijmy znaczenie dwóch słów: wyobraźnia i fantazja. Fantazja nie ma ograniczeń. Możemy fantazjować o smoku z trzema glowami i siedmioma nogami - ale to w żaden sposób nie odnosi się do realności.
Wyobraźnia pozwala "widzieć" to, czego jeszcze nie widzę oczami i przewidywać skutki działań. Wyobraźnia sprawia, że obdarzony nią człowiek nie wsiada za kierownicę samochodu, jeśli wcześniej pił alkohol, bo potrafi wyobrazić sobie sytuację, w której staje się sprawcą wypadku, i ta wyobraźnia pokazuje mu, że to gorsze, niż chwilowa niedogodność związana z koniecznością wzięcia taksówki lub podróż autobusem.
Trzeźwy kierowca potrafi wyobrazić sobie, że za zakrętem może pojawić się dziecko idące do szkoły, więc ograniczy swoją prędkość, mimo, iż oczami jeszcze nie dostrzega zagrożeń. Wyobraźnia jest bezcenna, bo pozwala nam "być mądrymi przed szkodą", a nie jedynie "po szkodzie".

To Ty wcześniej pisałeś o aktorze Star Tracka. Nie znam filmu, chociaż to zapewne klasyka gatunku. Jakieś 45 lat temu czytałem sporo sf, ale od tego czasu wolę realność od fantazji pisarzy i scenarzystów.
Napisałeś miedzy innymi:

Biblia uczy, że Bóg jest konsekwentny, nie zmienia zdania z dnia na dzień, nie jest himeryczny, nie miewa nastrojów i "złych dni". Czy to jest dla Ciebie bezsensowne?

Wyobraźnia jest tym, co pozwala nam odnosić się nawet do rzeczywistości nawet innej, niż ta, która wynika z naszych przekonań. Wierzący jest w stanie wyobrazić sobie świat bez Boga, albo świat z bogiem innym, niż ten, o którym uczy Biblia.
Podobnie niewierzący jest w stanie wyobrazić sobie Stwórcę, Jego cechy (atrybuty), Jego charakter. Twoje poprzednie wpisy - tak je rozumiałem - zmierzały do wykazania, że sam Bóg, Ten objawiony w Piśmie, nie jest dobry. A ja starałem się pokazać, że wersety, które przytoczyłeś, dobroci Boga nie kwestionują.

Nie, nie chodzilo mi o to ze nie jest dobry, tylko raczej ze sila rzeczy uczlowieczamy go, dajemy mu ludzkie atrybuty ktorych nie posiada, bo w inny sposob nie potrafimy go pojac. Oczywiscie jesli przyjmiemy ze istnieje.

Ten cytat wyraża transcendencję Boga. Całkowitą jego odmienność od świata i człowieka. Ale to nie znaczy, że nie można naszym malutkim rozumkiem próbować zrozumieć, jaka jest Jego natura. W końcu po wielu latach usiłowań może jakiś rąbek tajemnicy zostanie ujawniony. Św. Faustyna zanotowała słowa Boga w rodzaju: "Jaki jest Bóg w swej istocie, nie pojmie ani umysł anielski, ani ludzki. Jeśli chcesz Mnie poznać, czyń to przez rozważanie moich przymiotów".

Tu na przykład jest krótki przegląd stanowisk teologicznych wobec zagadnienia odczuwania przez Boga:
https://kosciol.wiara.pl/doc/8210620.Cz ... wspolczuje

Czyli mozna powiedziec na podstawie tej dyskusji ze moje rozumienie Boga jest najblizsze teizmowi klasycznemu mowiacemu ze Bog jest:
1. transcendentny,
2. samowystarzalny
3. doskonaly
i jako takiemu nie mozna mu przypisywac ludzkich odczuc czy emocji.
Ale dalej jest to tylko moje wyobrazenie wiec nie moge tonem kategorycznym stwierdzic, ze Bog jest akurat taki a nie inny bo nie mam zadnego dowodu na to jaki jest, jezeli jest.

Masz dowody, że jest miłosierny. Wielokrotnie ludzie po modlitwie doświadczają uzdrowienia na przykład. I nie mów, że to "równie dobrze może być zbieg okoliczności" - bo jeżeli stan człowieka (jego cierpienie) przez długi okres się nie poprawia, a po modlitwie następuje wyraźna poprawa lub całkowite uzdrowienie, to trudno uważać to za zbieg okoliczności.

Poza tym mamy dowody w Ewangelii: Jezus naucza, że jego Ojciec przebacza grzechy. Jeżeli więc doświadczyłeś Boga wcześniej, to będziesz też ufał Ewangelii i temu co jest tam napisane o Bogu. Może nie użyjesz tonu kategorycznego (bo po co?), ale masz silne przekonanie, że to co piszą o Bogu w Ewangeliach, jest prawdą.

Bóg prawdziwy? Czyżbyś znał też Boga nieprawdziwego? Jaką prośbę można mieć do Boga, o co żebrać?

A co to jest „wszelkie dobro”, „absolutne istnienie”?”
Proste pytanie, czym są slogany którymi się posłużyłeś, powodują, że nie potrafisz prostym językiem wytłumaczyć. Chcą je tłumaczyć będziesz dalej brnął, używając następnych wyświechtanych górnolotnych frazesów.

„Cukier krzepi”, „Cukier – biała śmierć”, to też przekazy, w pierwszym przypadku tych którzy chcą sprzedać cukier, w drugim tych, którzy chcą sprzedać słodzik. Któremu z tych przekazów ufasz, a może masz doświadczenie mówiące o słuszności jednego z nich?

Mam wszystko co mieć powinienem i o tym wiem. Pragnienia mają ludzie pozbawieni świadomości. One są ich powodem do zmartwienia, poszukiwania bożków, znachorów, wróżek, szeptuch, którzy pomogli by im uwierzyć w ich spełnienie, tym samym osiągnięcie szczęścia. No i jak spojrzysz (jeśli potrafisz), wszędzie widzisz tych żebraków duchowych, błagających o coś co mają, lecz nie dostrzegają.

Wiesz, że wyznawcy wszystkich religii mówią identycznie, zmieniają jedynie Ewangelia na np. Koran?