Znaczy się zaniechasz modłów i powierzysz wszystko Bogu? No, nie powiem, postępy widać.

Ufać Panu Bogu należy zawsze. jest to nasz Ojciec, który wie co dla nas najlepsze, choć czasem my tego kompletnie nie dostrzegamy tak na pierwszy rzut oka. Czasami jest zupełnie na odwrót niż byśmy chcieli, potem się złościmy dlaczego tak, dlaczego ja? Inni to mają lepiej. Tymczasem z biegiem czasu człowiek zdaje sobie sprawę, że te wszelkie trudności, to dla nas cenne lekcje, z których mamy wyciągać wnioski. Praca nad swoim życiem, nad sobą, swoimi słabościami + trwanie w modlitwie i sakramentach. Wdzięczność Bogu za wszystko co się otrzymało. Tak wiem.... czasem ciężko, ja tez jestem czasem krnąbrna i taka pretensjonalna, potem tego bardzo żałuję.

W innym miejscu piszesz, że mamy być jak dzieci. Dziecko ufa starszemu.

Helen Mirren powiedziała kiedyś:
"Jednym z największych darów starzenia się jest umiejętność cieszenia się własnym towarzystwem. To, co kiedyś było krępującą ciszą, stało się prawdziwym luksusem. W moim domu panuje spokój - mogę tańczyć w kuchni bez obawy o osąd lub po prostu cieszyć się chwilą bezczynności. Najlepszym towarzystwem jestem ja sama, z filiżanką aromatycznej kawy, książką, świetnym filmem i swobodą bycia sobą. Samotność to nie brak ludzi, ale pełnia i spokój we własnym sercu".

A po prostu są ludzie i ludziska. Nie odwołując się nawet do starości istnieją rozmaite typy osobowości i emocjonalności. Nie da się jedną miarą mierzyć. Zobaczmy w pandemii - jedni więdli w osamotnieniu, inni dopiero rozkwitali. Te między innymi różnice są ewolucyjnym darem (Bożym) - niezbędnym dla utworzenia sie stada.