Polemizowalbym. Wyrwalas zdanie z kontekstu. Powiedzial to na skutek tego co ojciec uczynil w stosunku do mlodszego syna. Chcial sprawiedliwosci jak juz. Wczesniej jakos nie oczekiwal nagrody w zamian za poslusznosc. Jakby naprawde oczekiwal nagrody upomnialby sie zdecydowanie wczesniej,a nie czekal na chwile az jego mlodszy brat przestanie byc posluszny i... powroci jako syn marnotrawny (chwila ta mogla sie zdarzyc,ale nie musiala).



A ja twierdze,ze wieksze szanse byly ze go kochal niz nie kochal i zaryzykuje twierdzenie,ze cieszyl sie iz z ojcem przebywa. Jestes pewna,ze gdyby Twoj ojciec tak postapil, to nie zachowalabys sie jak ten starszy syn? I zakladajac ze jeslibys tak odrucho postapila jednak to oznaczaloby,ze go nie kochasz?

Ojej, cóż za burza emocji.

To schowaj intuicję do kieszeni i najpierw dowiedz się jaki był model relacji między ojcem i synem w kulturze judaistycznej w tamtym okresie, dowiesz się, że obyczaje i relacje nie były takie jak dziś.

Tiaa... I nawet zakładając że to prawda (bo założenie że relacje z ojcem to było jego całe życie jest bez sensu), Twoim zdaniem spowodowałoby to, że dorosły mężczyzna zacznie się zachowywać jak dziecko? To mi powinny ręce opadać.

Tak czy siak foch nie uważam aby "foch" było w tym przypadku właściwym określeniem.

To nie jest podsumowanie tej przypowieści, ale opis zachowania zupełnie normalnego dla kultury żydowskiej czasów, z których pochodzi przypowieść.

SweetChildowi odpowiedział Kow3l, więc nie będę powtarzał.

To przepraszam - źle Cię zrozumiałem. Takie wnioski można wyciągnąć po przeczytaniu Twojego komentarza.
Jednak myślę, że nie popełniamy nadużycia odnosząc przypowieści do naszych czasów i kultury. Na pewno znajomość kultury żydowskiej jest ważna, żeby zrozumieć kontekst, ale nie po to, żeby ją naśladować.
Natomiast intuicję wiary dostaliśmy, żeby się nią dzielić nawet jeśli prowadzi nas czasem na manowce, a nie po to, by nosić ją po kieszeniach (ech te emocje )

Pozdrawiam

Mogłem zacytować całość i wytłuścić to jedno zdanie, ale kontekst i tak wszyscy znamy. Poza tym, co to jest sprawiedliwość? W moim rozumieniu właśnie nagradzanie za dobre czyny (posłuszneństwo) i karaniu za złe (nieposłuszneństwo). Czyli albo piszemy o tym samym, albo inaczej rozumiemy sprawiedliwość.
Można wprawdzie spekulować, że starszy syn byłby usatysfakcjonowany, gdyby przynajmniej młodszy poniósł karę (wówczas nie oczekiwałby nagrody). Ale mniejsza o to, mogę się zgodzić, że starszy syn oczekiwał sprawiedliwości, tak samo jak mogę się zgodzić, że takie postępowanie ojca kłóci się z moim pojmowaniem sprawiedliwości. Jak już wcześniej pisałem, długi czas postrzegałem te przypowieść przez pryzmat sprawiedliwości i za każdym razem wydawała mi się ona "odrażająca"



Polemizowałbym Ale niech będzie, według mnie nie jest to istotą problemu (jak pisałem wyżej).



Nie wiem, jak bym postąpił na miejscu starszego syna, ani też nie chciałem tu sugerować, że starszy syn nie kochał swego ojca. Uważam jedynie, że w tej konkretnej sytuacji, o której mówi nam przypowieść, jego miłość do ojca poddana została ciężkiej próbie i okazała się być ułomna. Jak pewnie każda ludzka miłość. Nie znaczy to w żadnym wypadku, że chciałbym przekreślić starszego syna, a tylko, że taka reakcja powinna wskazać mu drogę do doskonalenia swojej realcji z ojcem. I nie tylko jemu, ale też każdemu z nas...

I tak rozumiem tę przypowieść