Muszę przyznać, że mam trochę namotane jeżeli chodzi o wiarę, i teraz nie wiem co myśleć. Dawno temu nawróciłam się, przyjęłam Boga do swojego życia. Ale zawsze nurtowały mnie pytania o Trójcę, o życie pozagrobowe, krzyż, zmartwychstanie. Nie wiem co myśleć. Wierzę w Boga ale nie wiem czy moja wiara ma sens kiedy nie wierzę w życie pozagrobowe, Trójcę, itd.

No właśnie: wierzę, ale mam wątpliwości. Wierzę w 100%, że Bóg istnieje, że Jezus był na ziemi, że czynił cuda, wierzę że Bóg mnie kocha, wierzę we wszystko co pisze w Biblii, bez zmrużenia oka. Wierzę. Ale nie potrafię się zbliżyć do Boga, jest między mną a nim jakby ściana, mur. Chcę innym opowiadać o tym jak wspaniały jest Bóg, że to nie on jest sprawcą naszych cierpień. Ale co z tego, kiedy nie ma Go w moim sercu tylko w umyśle. Modlę się a mam wrażenie jakbym mówiła do siebie a nie do Boga. To, co mówię Bogu wraca do mnie. Ma ktoś tak jak ja?

Bóg nie wymaga, żeby wierzyć w dogmaty, Bóg wymaga, żeby wierzyć w Niego i Jego Słowo.

Bóg, puka do moich drzwi, a ja Go sobie(że tak brzydko powiem) "olewam".

No właśnie: wierzę, ale mam wątpliwości. Wierzę w 100%, że Bóg istnieje, że Jezus był na ziemi, że czynił cuda, wierzę że Bóg mnie kocha, wierzę we wszystko co pisze w Biblii, bez zmrużenia oka. Wierzę. Ale nie potrafię się zbliżyć do Boga, jest między mną a nim jakby ściana, mur. Chcę innym opowiadać o tym jak wspaniały jest Bóg, że to nie on jest sprawcą naszych cierpień. Ale co z tego, kiedy nie ma Go w moim sercu tylko w umyśle. Modlę się a mam wrażenie jakbym mówiła do siebie a nie do Boga. To, co mówię Bogu wraca do mnie. Ma ktoś tak jak ja?

Bog nie wymaga, zeby wierzyc w dogmaty, Bog wymaga, zeby wierzyc w Niego i Jego Slowo.