to patrz:

NEGUJĘ ISTNIENIE BOGA

NIE NEGUJĘ PIERWSZEJ PRZYCZYNY KTÓRĄ BYŁA PIŁECZKA DO TENISA STOŁOWEGO


da się?

Nicość-> też wbrew pozorom jest "czymś".Pytanie jakie sie pojawi,to czy jest coś,co może ją wypełnić? Tak, jest coś, co nicośc wypełnia, inaczej ,w przeciwnym razie nie miałaby ona sensu istnieć. Wszystko ma swój cel, następstwo, do czegoś dąży. W poemacie Parmenidesa z Elei pojawia sie pojęcie niebytu/nicości. Parmenides uważał, że nie ma nic, o czym można powiedzieć, że jest niebytem.Ponadto uważał on, że istnienie niebytu w jakiejkolwiek formie jest sprzeczne i bezsensowne, natomiast nicość jest logicznym dopełnieniem słowa "byt". Jak mówił Parmenides:
"Niebytu nie ma".
O wszystkim można powiedzieć, że jest, nie ma zaś nic takiego, o czym można by powiedzieć, że nie istnieje. Ani wyrazić ani zrozumieć nie można owego "nie jest" .

W matematyce mamy do czynienia nie tylko z zerem - odpowiednikiem nicości, ale też z liczbami ujemnymi, a nawet urojonymi. Co ciekawsze, mają one zastosowanie w rzeczywistości, a niektóre działy fizyki (liczby urojone dla obliczeń związanych z prądem zmiennym) nie mogą się bez nich obejść. Tak więc możemy powiedzieć, że owo "nic" nie tylko opisujemy i posługujemy się nim, a nawet coś mniejszego od nicości może być do wykorzystania...

Myślę że zestawiania zera z nicością to błąd logiczny.
Zero opisuje "brak czegoś" a nie "nieistnienie". np. "nie mam pieniędzy czyli stan mojego konta=0" natomiast Nicość oznacza brak jakiejkolwiek możliwości zadania pytania o stan konta bo tak naprawdę nie istnieje w nicości takie coś jak "podmiot pytający" "zapytanie" "konto" "stan konta" "układ logiczny potrzebny do zadania pytania" itp

"Nicość" to pojecie abstrakcyjne stanowiące reifikację [ także abstrakcyjnego ] pojęcia istnienia , nie mające swojego desygnatu .

Idea "nicości" stanowi logiczne dopełnienie pojęcia istnienia .

Nicość nie jest czymś [ nie posiada desygnatu ] .
"Coś" to obiekt/byt [ czy zbiór takowych ] spełniający definicje istnienia .

Nicość to zaprzeczenie istnienia .
Istnienie nieistnienia [ nicości ] to oksymoron - pojęcie wewnętrznie sprzeczne [ czyli błąd logiczny ] .

Zatem Parmenides miał racje .

Koren !



Dokładnie .
Jest reifikacją światła .



Sens , to logiczna spójność dostrzegana wśród doznań przez świadomość .
Sens istnienia jest taki jaki nada mu świadomość .
Świadomości są różne - z tąd i różne sensy .

Mozna oczywiście wprowadzić pojęcie megasensu , stanowiące absolutne powiązanie logiczne wszystkich składowych rzeczywistości .
By to jednak uczynić trzeba by założyć istnienie megaświadomości całej rzeczywistości .

Założenie takie jest jednak sprzeczne z obserwacjami/doznaniami .



Czas istnieje [ zaistniał ].
Skoro zaistniał [ istnieje ] znaczy że mógł zaistnieć .
Biegnie od pewnego "punktu w czasie" stanowiącego jego początek .

Pytanie o przyczynę jego zaistnienia jest nielogiczne .



Spróbójmuy jej zaprzeczyć , tak dla sportu .

Istotą komunikacji jest rozumienie słów których używamy , by nie ekwiwokalizować , lub nawet nie bełkotać .



Stoje na stanowisku , że "nieistnienie czegokolwiek" to błąd logiczny .

Cokolwiek = coś istniejącego .

Czyli pytasz o nieistnienie istniejącego .


Nieistnienie to reifikacja istnienia .

Rozumowanie o nieistnieniu ciemności prowadzi do wniosku, że cała przestrzeń jest szczelnie wypełniona fotonami. A to prowadzi do negacji zjawiska mroku w którym jest mniej fotonów.

Jeśli nie ma uniwersalnego logicznego sensu, to również poszczególne teorie (w tym Twoja) nie musi mieć sensu.


Skoro zaistniał znaczy że mógł zaistnieć, ale mógł również nie zaistnieć. Pytam się o przyczynę pierwszej opcji.



Skoro świat miał początek, a więc miał punkt zerowy czyli wyłonił się z nicości (pomijam tu przyczynę). Skoro pojęcie nicości jest nielogiczne, więc i początek świata (jak i cały świat) jest nielogiczny. Wniosek: świadomość ograniczona i powstała w tym świecie, nie może zrozumieć do końca tego świata.

Zwykle odpowiadamy na pytania korzystając z własnego doświadczenia. Nasze życie, przeżycia, (cóż, w jakis sposób nawet odczucia wywołane tymi przeżyciami) pomagają nam sie zadeklarować. Na trudne pytania, które wymykaja się trochę światu naszych osobistych przeżyć, wymagające zadeklarowania się, opowiedzenia się, zwykle odpowiadam: "w moim mniemaniu..., myślę że..." Pytanie o Boga nie należy nawet do trudnych pytań. Nie mam żadnego doświadczenia Boga. To zatem dla mnie pytanie nierozstrzygalne. Zgodnie z prawdą, odpowiadam na to pytanie - NIE WIEM. Wszelkie dywagacje na ten temat będą jedynie dla mnie grami słownymi. Ateista i teista nie dojdą na pewno w tej sprawie do konsensusu. Mogą jedynie zastanowić się nad środkami (logiką, metafizyką, wiarą...). I tyle

Zgodnie z teorią mnogości zero jest odpowiednikiem zbioru pustego, czyli niezawierającego żadnych elementów. Jest matematyczną reprezentacją niebytu. To, że tym i owym robią się z tego błędy logiczne, dowodzi tylko tego, iż ta logika nie ma nic wspólnego z rzeczywistością. To jest Wasza zabawa w słowa, szanowne panie i panowie. Możecie sobie jeszcze na ten temat dyskutować przez eony, a i tak do niczego nie dojdziecie.

Skro wierzę to znaczy, że nie mam dowodu. Gdybym go miał to bym wiedział .
Mam tylko nadzieję, wiarę na podstawie świadectw, biblii i własnych przeżyć oraz miłość w której chciałbym się doskonalić.
Największą jednak ufność pokładam w nadziei bo to ona pomaga mi wierzyć i coraz bardziej kochać.

Czy tak jest na pewno do końca? Chyba zawsze mamy jakis tam dowód (albo przynajmniej go bardzo pragniemy). Nie wierzymy bez powodu (i dowodu - dla siebie samego ). Sam piszesz o wierze "na podstawie świadectw, Biblii, własnych przeżyć..." Pewnie ciagle szukasz potwierdzenia swojej wiary.
Przyznam szczerze, że sam w wiele rzeczy wierzę. Wierzę w człowieka, w to że może moze być dobry... i w wiele innych wspaniałych i pięknych rzeczy. Ale to wszystko jest gdzieś "zasadzone" na jakimś doświadczeniu (życia). Nie mam doświadczenia Boga w moim zyciu. Nie próbuje sobie tez go wmawiać (wrażenie bardzo subiektywne) z jakichs tam powodów. Przyznam się, że przez wiele lat "próbowałem" wierzyc w Boga. Nie wyszło. A kiedy nazwałem swe watpliwości - przyszła ulga. Dziś jestem agnostykiem. To dla mnie najlepsza droga (na tym etapie życia). Kiedy czytam wypowiedzi wierzących (na tym forum i nie tylko), dostrzegam takich parę typowych punktów (które mnie tym bardziej do wiary religijnej nie przekonują):
1. Wiara w Boga jako kogoś bliskiego. Wielu z was nazywa Boga przyjacielem, Ojcem (piszecie o miłości, nadziei; jakimś nawiązaniu do idealnych relacji rodzinnych, przyjacielskich... ) Szukanie ideałów, doskonałości, której na co dzien nie można doświadczyć. Bóg ma za zadanie te ideały spełnić.
2. Wiara w trudnych sytuacjach. To ciekawa sprawa. Dla wielu z was Bóg jest wtedy "ostatnią twierdzą". Jesli ludzie nie są w stanie pomóc, zostaje Bóg. W sumie nic sie nie zmienia (dla postronnego obserwatora), ale człowiekowi wierzącemu jest lepiej. Podobnie mogą działać leki psychotropowe nowej generacji albo rozmowa z przyjacielem (realnym, nie wirtualnym).
3. Wiara jako fenomen grupy ludzkiej. Wielu z was odczuwa potrzebę identyfikacji z jakąś grupą religijną. Sposób bycia, słuchanie podobnej muzyki, używanie określonego słownictwa, bycie w pewnym towarzystwie...
4. Wiara w Boga jako podstawę moralności. Wielu z was szuka bezsprzecznego, nieodwoływalnego autorytetu moralnego. Skoro ludzie (także duchowni) tu zawodzą, potrzebne jest ktoś bezsprzecznie doskonały. Nadprzyrodzony Bóg spełnie to kryterium znakomicie. Dziś już chyba ludziom nie jest już potrzebna taka "bezsprzeczna zasada". Moralność stała sie umowa społeczną (jedynie), która ciagle podlega zmianom - takim, jakie danej społeczności odpowiadają. Oczywiście ludzie religijni względności norm społecznych nie przyjmują. Załamałoby to ich obraz Boga (jako podstawę uniwersalizmu i obiektywizmu norm).
5. Wiara w Boga jako sens życia. Dla wielu z was Bóg i religijność (niektórym bardziej to ostatnie) nadaje życiu sens. Bez odwołania do Niego w sumie nic w życiu sie nie liczy. Ale sens równie dobrze może być w samym tym życiu, bez odwoływania sie do nadprzyrodzoności, bez odwoływania sie do zewnętrznych sensów...

A czego Ty szukasz?
Bo że szukasz to chyba widać....

Jestem dziwnie spokojny że znajdziesz.

Pozdrawiam serdecznie

Przesłankę napisałem niżej. Ta jedna zupełnie wystarczy.



No to co z tego ? Jeszcze za wcześnie na zastanawianie się nad panteizmem czy niepanteizmem.




Nie udawaj Greka. Nie chodzi o wyobrażanie sobie nicości, tylko najprostszego możliwego stanu. Jeżeli masz pomysł na stan prostszy od nicości, chętnie go poznam.



I co jest nie tak w tej argumentacji BTW ? Nicość wręcz musi być wieczna, ponieważ uniemożliwia jakiekolwiek zmiany ( jak sam napisałeś, pusta przestrzeń nie jest nicością, bo może się np. zaginać ).




Zapraszam do wątku o filozofii Boga. Tam wymieniono całe mnóstwo powodów, dla których kreator musi być " inteligentny ". Przypominam, że pojęcie " inteligencji " w tym wypadku musi się różnić od powszechnie przyjmowanego.



A kto powiedział, że jest w trzech osobach ? Nie zmieniaj tematu.

Jesteś na dobrej drodze Będziesz tak jeszcze negował i negował jakiś czas, początkowo ze szczerego przekonania, potem ze złośliwości, a potem z czystej rezygnacji. Następnie zorientujesz się, w jakie głupoty musiałeś przez swój negacjonizm wierzyć, i wrócisz do wiary normalnej, tzn. teistycznej.

To, że Bóg jest blisko, nie znaczy to, że szukamy idealnych relacji. Miłość do Boga przejawia się miłością do człowieka. To nie jest szukanie jakichś mrzonek, tylko konkretna postawa, którą uczył Jezus Chrystus.

Taka postawa świadczy o płytkiej wierze. Dotyczy to raczej tzw. niedzielnych katolików. Znam ludzi, którym się wspaniale powodzi i są głęboko wierzący.

Płytkie podejście. Wspólnota religijna jest nastawiona na Boga, który jest w centrum. Sam Jezus mówił: "Bo gdzie są dwaj albo trzej zebrani w imię moje, tam jestem pośród nich"(Mt 18,20). Oni spotykają się dla Boga nie dla towarzystwa wzajemnej adoracji.

Moralność bez Boga prowadzi do wynaturzeń. Przykład? Aborcja, eutanazja itp. Odrzucając Boga traci się kompas dobro-zło. Może się wydawać, że człowiek sam będzie dobrze decydował co jest dobrem a co złem, ale tak nigdy nie było i nie będzie. Przykład? Komunizm.

Tu się po części zgodzę. Wiara nadaje sens życiu. Ale sens nie jest celem samym w sobie.