Bagatela w porównaniu z życiem na zasadzie homeostatycznej burzy magnetycznej. : )


Ano będzie. Ale mówiąc szczerze, wyobrażałem sobie akurat ascetę hinduskiego, a więc takiego, przed którym otwarte są wrota reinkarnacji.


Zapisano na dysku. A co to są agamy?


Nasz kolega coś się przestał pokazywać ostatnio. Czyżby rozczarował się, że nikt mu nie basuje? : ]

Osobiście sądzę, że w większości przypadków wiara lub jej brak wynikają z konstrukcji psychcznej danego osobnika homo sapiens, a cała reszta to tylko wtórne racjonalizacje.


Generalnie każde lekarstwo może wywołać skutki uboczne.

To tylko dowodzi tego, że nie potrafisz się zaobserwować, nie wiesz czy jesteś, świadomością czy sumą , a może jeszcze czymś innym. To o czym piszesz to twoje domysły a nie ty. Obserwujesz domysły swojego rozumu, lecz nie obserwujesz siebie. Gdybyś potrafił się zaobserwować wiedziałbyś czym jesteś , a że nie potrafisz pozostają domysły.



Zakładasz, że ty to nie obiekt . Robisz postępy.

Hmm...a czy nie twierdziłeś wcześniej, że nie można się zaobserwować, bo przedmiot obserwacji to nie będę ja?

Cóż..."obiekt" kojarzy mi się z przedmiotem, z czymś pozbawionym świadomości. Z drugiej strony definicja (http://pl.wiktionary.org/wiki/obiekt , bo htpp://sjp.pwn.pl właśnie padło) mówi:



Chodzi zapewne o punkt 1. Rzeczą fizycznie istniejącą nie jest nawet umysł (bo jest to pojęcie abstrakcyjne) - więc takiego znaczenia zapewne nie masz na myśli. Pozostaje "byt":

Zapewne chodzi o punkt 3.
Wówczas otrzymujemy definicję: obiekt - coś, co istnieje. Zatem zgodnie z taką definicją byłbym jednak obiektem...choć nie podoba mi się takie postawienie sprawy, bo mam inne skojarzenia z tym słowem, niż to wynika ze słownika.

A swoją drogą ta cała dyskusja na temat tego kim/czym jestem, skłania mnie do zastanowienia: co właściwie oznacza to pytanie: "Kim/czym jestem?"?. "Być" oznacza "istnieć", czyli "występować w rzeczywistości". Ale tak właściwie, jak się głębiej nad tym zastanowić, to właściwie nie wiem, co to oznacza "być czymś/kimś". Skoro nie rozumiem pytania, to nie potrafię na nie odpowiedzieć. Nie wiem kim/czym jestem, bo nie wiem co to oznacza być kimś/czymś.

Wiem tylko, że jestem. Chyba...
"być" to "występować w rzeczywistości", czyli "występować w tym, co ma miejsce naprawdę". "Naprawdę" to "partykuła …potwierdzająca, że coś jest zgodne z prawdą, z rzeczywistością", zatem "występować w tym, co ma miejsce naprawdę" oznacza znowu "występować w rzeczywistości". Otrzymaliśmy w ten sposób błędne koło.

Zatem jeśli ja to coś rzeczywistego, to istnieję, a jeśli ja to coś nierzeczywistego, to niekoniecznie. Czy ja to coś rzeczywistego, czy nierzeczywistego? Ze słownika wynika, że słowo "rzeczywisty" nic samo z siebie nie oznacza (bo otrzymaliśmy błędne koło), zatem możemy sami nadać znaczenie temu słowu, kierując się intuicją.
Coś, czego mogę najsilniej doświadczyć to podobno własne istnienie, więc "ja" to coś do czego słowo rzeczywisty pasuje chyba najbardziej? Jeśli nawet "ja" byłoby nierzeczywiste, to czy byłoby cokolwiek rzeczywistego? Jeśli wszystko byłoby nierzeczywiste, to wówczas słowo "rzeczywiste" byłoby zbędne, więc takie postawienie sprawy odpada. Pozostaje zatem uznać, że "ja" to coś rzeczywistego. A z tego by wynikało że jestem.

Ale mogę się mylić, bo powyższe to tylko wywód umysłu, który nie jest przecież nieomylny.
Jeśli więc nie wiem nawet czy jestem, to właściwie niczego nie wiem.
Zatem wiem tylko, że nic nie wiem. Nie, zaraz...nawet tego nie wiem, bo w tym rozumowaniu też mogłem się pomylić. Nie wiem zatem nawet tego, że nic nie wiem. Nie jestem zatem tak mądry jak Sokrates, który to wiedział.


Swoją drogą, zastanawiam się, czy nie zrobił się z tego offtop, więc może lepiej by było wydzielić posty o świadomości do osobnego tematu?

Tekst o przekabaconych na ateizm [ciach - s33].
http://www.olesnicaslw.archidiecezja.wr ... ch-czytaj-

Drogi "ateisto"! Tekst, który zawiera autentyczne wydarzenia szkolno-kancelaryjne, a który był moją odpowiedzią na jeden z artykułów zamieszczonych w szkolnym czasopiśmie "Szlif" wydawanym w XIII LO we Wrocławiu.



Właśnie wyszedłeś z kancelarii. Przyszedłeś po zaświadczenie, że jesteś "wierzący i praktykujący". Chcesz być chrzestnym - świadkiem wiary. Przypomniałem sobie ciebie z katechezy. Chodziłeś na nią 2 lata, potem przepisałeś się na etykę (religia była na 7 i 8 g. więc mogłeś wcześniej wracać do domu). Na moje pytanie: "Po co w ogóle chodziłeś?" odpowiedziałeś: "Bo starzy mi kazali". Pamiętam cię doskonale. Non stop przeszkadzałeś, a Twoje wypowiedzi ograniczały się do sloganów, którymi wydawało ci się, że zamkniesz mi usta w stylu: "A co ksiądz powie o Inkwizycji?", "A może porozmawiamy o Wyprawach Krzyżowych?".

Swoje pytania zadawałeś często, ale nigdy nie słuchałeś odpowiedzi. Za to wielokrotnie słyszałem jak burczałeś pod nosem myśląc, że nie rozpoznam twojego głosu hasła: "Ave satan" lub "Krzyż i miecz". Kiedy cię poprosiłem o sprecyzowanie, o co ci właściwie chodzi odpowiedziałeś, że: "Wszystkiemu winna jest religia, bo przez nią są wszystkie wojny". Zapytałem wówczas: "W imię jakiej religii Stalin, wymordował 70 milionów osób" i "Czy Hitler też był wierzący?", a potem "Która religia przyczyniła się do tego, że podczas Rewolucji Francuskiej w imię "wolności, równości i braterstwa" wymordowano 25% ludności Wandei, a w samym tylko Paryżu gilotynowano 800 osób miesięcznie?". Odpowiedziałeś, że "I tak mnie ksiądz nie przekona". Oczywiście, każdy ma prawo do własnych sądów nawet tych sprzecznych z rzeczywistością.

Zaświadczenia dziś nie dostałeś, bo pamiętałem, że nie byłeś bierzmowany. Tak, tak wyrzuciłem cię, ale nie dlatego, że miałeś odwagę głosić swoje poglądy (tak tłumaczyłeś to rodzicom) ale po prostu dlatego, że nie umiałeś zachować się w kościele. Ciągłe rozmowy, śmiechy, dogadywania, nawet podczas podniesienia.

Spotkamy się znowu za cztery lata, w kościele, na chrzcie twojego syna. Będziesz udawał, że się nie znamy. Wcześniej do kancelarii wyślesz żonę - ty przecież z czarnymi nie rozmawiasz - która poinstruowana przez ciebie powie mi: "Nie mamy ślubu kościelnego. Mój mąż, znaczy się mój partner twierdzi, że ten papier w naszym związku i tak niczego nie zmieni. Ale chyba nie ukarze ksiądz dziecka odmową chrztu, tylko dlatego, że nie mamy ślubu? Ono przecież niczemu nie jest winne."

Ponownie spotkamy się jak będziesz miał 28 lat. Przyjdziesz znowu do kancelarii, tym razem po ślub. W konfesjonale powiesz, że nie byłeś 10 lat u spowiedzi, bo nie czułeś takiej potrzeby. Twój syn będzie przed wami niósł obrączki. Ty będziesz w eleganckim garniturze, a twoja żona w pięknej białej sukni symbolizującej o ironio czystość i dziewictwo. A ja za każdym razem jak cię zobaczę będę miał ochotę powiedzieć (cytując Pawła Małaszyńskiego z filmu "Biała sukienka"): "Ty nawet porządnym ateistą być nie umiesz, bo porządny ateista to jest gościu, to jest ktoś, a ty jesteś takim żałosnym dupkiem obrażonym na Pana Boga". Ale powstrzymam się i tylko zanucę pod nosem pieśń: "Wróć synu wróć z daleka, wróć synu wróć ojciec czeka."

Endek - nie potrafisz napisać o innych bez inwektywów w rodzaju [...]?

Czy nie potrafisz sprawdzic, to jest dyskusyjne. Możesz sie posłużyc na przykład jakimś kwestionariuszem lub czyms w rodzaju testu Turinga. Ale nawet przy załozeniu że nie potrafisz zweryfikować, a sam nie wątpisz w swoja świadomosć, to powinieneś przyjąć moje zapewnienie ze i ja ją mam. Bo i ja, tak samo jak Ty, jestem świadomy, ze ją mam.

Opisany przez tego księdza przypadek, nie wydaje się być niczym innym, jak przykładem zwykłego zbuntowanego nastolatka, któremu bunt z wiekiem minął. Chociaż warto też zdawać sobie sprawę, że istnieje sporo nazbyt jednostronnych publikacji antykatolickich, w tym zwyczajnych paszkwili, których nie sposób samemu zweryfikować bez znacznych nakładów pracy i czasu, a nie zawsze trafia się na gotowe sprostowania. Dlatego można mieć skrajnie antyklerykalne poglądy będąc szczerze przekonanym o ich trafności.

Prawdę mówiąc, to bardziej dziwi postawa księdza, skoro chyba nie bierze pod uwagę wyżej wspomnianych kwestii. Albo podał zdecydowanie zbyt mało informacji.

Która gasi gwiazdy pierdnięciem


No ale w reinkarnacji każdy pracuje na siebie.


Takie jaszczurki, azjatyckie odpowiedniki legwanów

Agamy, drugie po Wedach fundamentalne pisma sanatana dharmy, traktują o pobożnym życiu, metodach wielbienia, jodze i filozofii. „Swoje” agamy, z których wiele zapisano ponad dwa tysiące lat temu, mają wielbiciele Śiwy, Śakti i Wisznu.

W obszernym zbiorze tekstów agamicznych, 92 poświęconych jest Śiwie (10 – Śiwie, 18 – Rudrze, 64 – Bhajrawie), 77 poświęconych jest Śakti, a 108 Wisznu. Większość tekstów dzieli się na cztery części, zwane pada, i składa się z tysięcy metrycznych, dwulinijkowych wersetów w sanskrycie. Część ćarja pada opisuje szczegółowo codzienne praktyki religijne i zasady religijnego postępowania, związek uczeń-nauczyciel, życie wspólnoty, zasady budowy domu i planowania miasta. Krija pada, część najobszerniejsza, poświęcona jest głównie kultowi świątynnemu: począwszy od wyboru miejsca na świątynię, projektowania architektonicznego i ikonografii, po reguły obowiązujące kapłanów, techniki obrzędów, organizowania festiwali, a także procedurom domowych obrzędów. Joga pada przedstawia metody i filozofię medytacji (radźajogi, mantry i tantry). Dźńana pada przedstawia naturę Boga, duszy i świata oraz drogi wyzwolenia. Tirumantiram oznajmia: „Wedy i agamy są prawdą: pierwsze są ogólne, drugie szczegółowe. Choć niektórzy twierdzą, że słowa Boga w nich zawarte prowadzą do różnych celów, mędrcy nie dostrzegają między nimi rozbieżności”.


Ale czy jeżeli ktoś odrzuca konkretny obraz Boga, a innego nie zna - to wynika to z jego konstrukcji, czy postrzegania świata i (czasem) ignorancji?


Generalnie każde lekarstwo może wywołać skutki uboczne.[/quote]
Które dotykają 80% populacji...

A, to dlatego Matka Teresa miała tam tyle do roboty...


A postrzeganie świata nie wynika z konstrukcji?

Ignorancja to osobna broszka. Dokopałem się, pisząc to, co sobie piszę, do ciekawego psikusa: otóż Słowianie mieli mit, w którym ziemię stwarzało dwóch Stwórców, pierwszy zstępujący z obłoków i drugi wynurzający się z wody. Otóż zaprawdę, zaprawdę powiadam Ci: nie spotkałem podobnej wiary w Izraelu... e, to znaczy: nie spotkałem mitu, który dałoby się lepiej przypasować do rzeczywistej konstrukcji naszego świata (mechanika klasyczna ciał niebieskich, mechanika kwantowa z jej falami prawdopodobieństwa). Nie zdziwiłbym się wcale, gdyby się w końcu nie okazało, że chrześcijanie wytłukli z rozpędu jedyną Prawdziwa Wiarę.


Urban legend wietrzę. Jakie konkretnie skutki uboczne?

Jej spotkanie było wynikiem "dobrej" karmy.


No raczej bardziej z tego co przeżyliśmy + nasz stan wiedzy. Sieć neuronowa itd.


Którą notabene również można wrzucić do tego wielkiego angielskiego wora z napisem "Hinduizm".


Taka japońska nazwa... sam o tym pisałeś. Że dzieciaki siedzą w pokojach, nie wyłażą i trzeba wsuwać jedzenie przez drzwi.

Pozdrawiam wszystkich, właśnie przebrnąłem przez 11 stron wątku, bardzo interesujące i kształcące było to zajęcie (no może z wyjątkiem Endeka bo ksiądz jakby z innej bajki).A propos przeciwstawienstwa umysł-świadomość, w czasie pogrzebu Mrożka minister Zdrojewski przypomniał podobne rozważania pisarza "czy skoro mam duszę i ona idzie do nieba to gdzie ja idę i czy ja jestem duszą a jak nie to kim" itp., niedokładnie podaję ale sens mniej więcej. Ale odniosę się do Xantrisa podstawowego tematu (jeżeli jeszcze tu zagląda). Myśl sama jest mi bardzo bliska i wydaje mi się, że podobnie jak On czuję Tak chciałoby się mieć tę pewność, że jest tak i tak, pewność bez wątpliwości. Kiedy miałem 15 lat myślałem, że przestudiuję dokładnie Pismo Święte i będę wiedział - wierzę albo nie wierzę. Zacząłem czytać no i wtedy się dopiero zaczęło... Xantris, wydaje mi się, że przyszedłeś tu z nadzieją otrzymania metody, drogi która doprowadzi Cię do Boga. Wiesz, że nauka nie da Ci dowodu, wiara jako konformizm jest dla Ciebie zakłamaniem, chciałbyś poznać Boga "twarzą w twarz" Hm... wielu by chciało... Problem na tym polega i Ty chyba dobrze to wiesz, że doświadczenie wiary, doświadczenie Boga jest doświadczenie wewnętrznym i jako takie nieprzekazywalnym, oczywiście jest cała masa pism, opisów tego ale to, że przeczytasz "Romea i Julię" nie znaczy,że przeżyjesz miłość. Niestety, to jest, jak mówi Kościół, łaska i albo Ci się trafi albo nie. Oczywiście, są jakieś metody, jakaś droga, którą można iść, to jest ta cała formacja duchowa, rozmowy z ludźmi, książki, modlitwy, medytacje ale to wciąż jest tylko droga. Mówią, że nawet Matka Teresa przyznała pod koniec życia, że ta Jej wiara była taka... a może jej wcale nie było...
To jest tak - gdy jesteś daleko wszystko wydaje się proste a im bliżej tym więcej komplikacji i wątpliwości. Przypuszczam, że zawsze będziesz miał wątpliwości i zawsze będziesz szukał. A to, czy Ty siebie czy inni nazwą Cię ateistą, agnostykiem to nie najważniejsze. Szukaj. Nie będziesz w tym samotny. Pozdrawiam.