Zgadza się. Na dziś nie znamy wyjscia, niemniej należy go (moim zdaniem) poszukiwać (naukowo).

No tak, tylko stwierdzenie o ,,nie tłumaczeniu zaistnienia próżni" już zawiera w sobie czy też milcząco zakłada paradygmat o przyczynowo-skutkowej strukturze rzeczywistości.

Może najpierw ta nauka odnajdzie zagubiony samolot malezyjskich linii

Cieszę się, że to zauważyłeś. Ale ten paradygmat nie został jeszcze unieważniony?

Skoro wszystko jest skutkiem pewnych przyczyn, to i Bóg, wg tej teorii, swą przyczynę musi mieć.

Nie, jeśli przyjmujemy definicję Boga taką, że Bóg nie ma przyczyny.
W przypadku Boga na taką definicję sobie pozwolić możemy, ale nie można jej przenieść na świat (jakkolwiek) materialny.

W formie rozstrzygającej nie, ale jak najbardziej możemy powiedzieć, że o wszechświecie jako takim nie sposób orzec czy ma przyczynę czy nie. Co więcej: wiemy, że istnieje, natomiast stan nieistnienia wszechświata jest czysto teoretycznym kontruktem, za którym nic nie przemawia. Ergo: z trzech opcji
- wszechświat zaistniał za przyczyną
- wszechświat zaistniał bezprzyczynowo
- wszechświat po prostu istnieje
ta ostatnia jest najmniej wymagająca jeśli chodzi o konstruowanie dodatkowych założeń.

Na jakiej podstawie przyjmujesz tę definicję i uważasz, że możesz sobie na to pozwolić? Sam niematerialny charakter jego bytu uprawnia Cię do tego?

Mam wrażenie, że Bóg to taki zlepek bezpodstawnych definicji.

Na tej zasadzie, na jakiej przyjmuje się, że jeśli ma w ogóle istnieć Bóg, to Jego definicja, jako bytu najwyższego musi wyczerpywać pewne podstawowe cechy: prostota, niezmienność, jedność, bezprzyczynowość, transcendencja...

Tutaj logika się kłania. Definicja wcale nie musi mieć żadnych podstaw. Są definicje arbitralnie ustalone i albo się je przyjmuje, albo się nie jest w temacie. Jeśli ktoś zdefiniuje sobie Boga, jako "ten oto kamień w moim ogródku", to nie pozostaje nic innego jak powiedzieć "No to gratuluję ci takiego Boga". Możesz powiedzieć, "Dla mnie to nie Bóg", wtedy ów rozmówca poprosi Cie o twoja definicje i zgodzi się z tym, że taki Bóg istnieje bądź nie. Definicja jest czymś startowym. Nie wymaga uzasadnienia, ale określa po prostu znaczenie używanych pojęć.

Z jednej strony ludzie wierzący mówią o Bogu, jako o istocie niepojętej, z drugiej zaś ograniczają go definicjami i oblepiają cechami.

Co do niezmienności Pana Boga mam jednak zastrzeżenia:
Bóg starego testamentu, a ten, którego wyobraża się teraz, to zupełnie inne istoty. Już stanowisko Jezusa różniło się od starotestamentowej wizji świata (Bóg nie zgadza się ze samym sobą?

Ewolucja bożej "moralności" jest wprost proporcjonalna do ewolucji moralności ludzkiej. Co więcej wola Boża, patrząc przez pryzmat historii, wielokrotnie było spójna z interesem osoby, która o niej mówiła.

To wszystko sugeruje, że jednak Bóg miał swój początek - w ludzkim umyśle.

Eubulides - Logika może nie, ale faktycznie zauważyłeś mój duży błąd. Przepraszam i dziękuję za lekcje.

Słuszna uwaga. Po co to robią? Żeby wiedzieć, że w ogóle mówią o tym samym.

Tak więc mamy do czynienia ze zmienionymi wyobrażeniami Boga.
Prawdy matematyczne też są ponoć niezmienne, ale matematyka z V w. p.n.e to coś innego niż matematyka dzisiejsza.

Czyli zmienność jeśli chodzi o interpretację. Ze strony człowieka.

dla mnie non sequitur

Kiedyś pewnie sie odnajdzie. Nieraz dopiero po kilkudziesięciu latach udaje sie rozwikłać kryminalną zagadkę. Proponuję jednak, dla przyspieszenia, zaprząc do pracy religię:-).

Jeśli sami definiujemy Boga, to tylko potwierdzamy, ze sami go wymyślamy. Dobrze byłoby mieć jakieś dane niezalezne od naszych wyobrażeń.

Dlaczego musi? Dawniej tak nie było, wystarczy prześledzic historię religii. Dawni bogowie byli dość "ułomni", dopiero w wyniku ewolucji myśli religijnej doszło do absolutyzacji. Inaczej mówiac, człowiek stopniowo stwarzał sobie Boga.