Ale co w związku z tym? Powiedzmy, że celem mojego życia jest mieć dziecko. I co - kiedy mój syn się już urodzi, to powinienem uznać, że mogę umrzeć, bo cel się zrealizował? Przecież nie na tym cała rzecz polega. Wręcz przeciwnie - tym bardziej będę chciał istnieć dalej.



A nie miałeś w chwili szczęścia poczucia, że chciałbyś, by trwała wiecznie?



Dlaczego?

No przecież umrzesz...

A rodzice, których dzieci wybiorą sobie piekło, też będą chcieli istnieć dalej ze świadomością, że ich dziecko wybrało wieczne cierpienie? Czy może Bóg dokona zamachu na ich świadomość, aby zapomnieli o tym smutnym fakcie?

Szczerze? Nie.
Coś, co "trwa w nieskończoność", przestaje być szczęściem, a staje się normą. Norma to wartość zero na wykresie czasu gdzie czas masz na osi x a "poziom szczęścia" na y.

Miałeś w chwili szczęścia takie przekonanie, że to jest największe szczęście, jakiego możesz doznać w życiu i na jeszcze większe już nie masz szans?

Patrz wyżej - przesunięcie jedynie trochę wyżej wartości zero na osi y. Czyli wieczna nuda.

Pytam o to, co powinienem uznać.



A gdyby nie wybrało?



Nie chodzi o słówka.



Nie. Tym bardziej nie mam ochoty przestawać istnieć.



Szczęście jest dla ciebie nudne?

Zresztą, mniejsza z tym. A gdyby wyeliminować element nudy? Nadal pragnąłbyś przestać istnieć?

Piekła nie ma? Czy też będzie w nim docelowo jedynie sam szatan?
Najbardziej luksusowe więzienie nadal pozostaje więzieniem.

Znowu kierujesz rozmowę na wygodniejsze dla siebie tory. Nie w tym miejscu.



Jakie znowu więzienie? Istnienie jest dla ciebie więzieniem?

Jakie wygodniejsze tory? Nie będzie w niebie dylematu rodziców, których dzieci są w piekle tylko pod warunkiem, że piekło będzie puste. Uciekasz po prostu od odpowiedzi. I to dość nieudolnie - co do Ciebie raczej niepodobne.

Jeśli nie możesz przestać istnieć to znaczy że jesteś zmuszony do wiecznego istnienia. Więc istnienie jest więzieniem. Powtarzam - nawet najbardziej luksusowe więzienie, to nadal więzienie. Gdzie leży błąd w tym rozumowaniu?

A może piekła w ogóle nie będzie? Nie zamierzam się w tym miejscu zajmować twoim problemem z odróżnieniem "wiary" od "katolicyzmu".



Żeby można było mówić o "więzieniu" musi istnieć alternatywa w postaci "wolności", inaczej pojęcie więzienia traci sens. Jeżeli jednak więzieniem jest samo istnienie, to alternatywa jest nielogiczna - gdyż aby być wolnym, trzeba wpierw istnieć. Kto nie istnieje, ten nie jest "uwolniony", tylko w ogóle go nie ma. Ergo stwierdzenie, że więzieniem jest samo istnienie, nie ma sensu.

A można się od istnienia uwolnić w jakiś inny sposób, niż przestając istnieć?

Zauważ, że jedynie dla Boga istnienie jest stanem jedynym i naturalnym, ponieważ On istnieje od zawsze. Wszystko stworzone przez Boga nie istniało, zanim zaczęło istnieć za sprawą Boga. Więc o ile rozpatrywanie istnienia w kategoriach niewoli w odniesieniu do Boga faktycznie byłoby bezsensowne, ponieważ Bóg po prostu Jest, to w odniesieniu do nas sprawa taka prosta już nie jest.
A może po prostu Bóg zaburzył nasz naturalny "stan" nieistnienia sprawiając, że od jakiegoś momentu istniejemy?

Samo stwierdzenie "uwolnić się od istnienia" jest bez sensu. Podobna sytuacja jak wcześniej: uwalniamy się od czegoś po to, by być wolnymi. A kto nie istnieje, ten nie jest wolny, bo w ogóle go nie ma.

Wydaje mi się, że każdy uwolniony od istnienia poprzez eutanazję na żądanie byłby innego zdania...

Nie byłby, bo go nie ma.

A w eutanazji nie chodzi o uwolnienie od istnienia, tylko o niemożność zniesienia cierpienia - podobnie, jak w przypadku "zwykłych" samobójców. Gdyby ktoś, kto zgodził się na eutanazję, tuż przed nią cudownie ozdrowiał, to sądzisz, że nadal chciałby, by go uśmiercono? On nie chce przecież umrzeć - on chce żyć, ale bez cierpienia, którego nie może już znieść.

Cierpienie jest jedynie pochodną istnienia.

Co to znaczy? I co w związku z tym?

Cierpisz, ponieważ istniejesz. To istnienie jest pierwotną przyczyną cierpienia.