To chyba raczej sztuczne rozróżnienie. Bo co w przypadku, kiedy okazuje się, że ktoś, na podstawie wielu rozmaitych przesłanek i kryteriów uważany dotąd za osobę religijną, postąpił paskudnie, ale póki co nie znamy jego motywacji, nie wiemy, co skłoniło go do tego czynu? Prawdziwy Sz-kot Schrödingera? Jeśli zbadamy i dowiemy się, że zrobił to z pobudek religijnych, to był wierzący, a jeśli okaże się, że bez takiej motywacji, tylko z pobudek "świeckich", to wtedy należy uznać, że mimo wszystko ten człowiek w ogóle nie był wierzący? Czy do czasu uzyskania informacji o jego motywach należy uznać, że pozostaje w stanie superpozycji i jest równocześnie wierzący i niewierzący?

Czyli jednak BYLI katolikami, pomimo ciężkich zbrodni?

Czyli przestali byc katolikami na czas bycia np. mordercami, a potem już nie byli mordercami, tylko znów katolikami?

Rozumiem.

Są jeszcze oprócz morderstwa jakieś inne grzechy sprawiające, że katolik przestaje być katolikiem?

Czyli finalnie dochodzimy do wniosku, że katolicy są - jeśli chodzi o te poważne sprawy - z definicji bezgrzeszni?

No nie, z Twojej filozofii wynika, że katolicy w ogóle nie popełniają takich grzechów, bo ktoś kto je popełnia nie jest katolikiem.

Czyli

1. Żadne statystyki dotyczące faktycznej przynależności do KRK nie są wiarygodne

2. Nie możemy mówić o ciągłości papiestwa

3. Do KRK ludzie często należą epizodycznie

Każdy grzech ciężki stanowi odwrócenie się człowieka od Boga, a co za tym idzie zerwanie ze wspólnotą Kościoła.