Dr Jerzy Szczęsny, fizyk teoretyk z - Instytutu Fizyki AP w Krakowie pisze wyraźnie, co do teorii zmiennych: "Fizycy intensywnie szukali odpowiedzi na pytanie, czy lokalne teorie zmiennych ukrytych mogą wyjaśnić przypadkowość procesów kwantowych, ale jak dotychczas nie udało im się wyjaśnić w ten sposób wyników doświadczeń." I nie jest to jego prywatne zdanie, ale stan wiedzy naukowej na chwilę obecną. Więc kwantowa nieoznaczoność jest póki co dużo bardziej prawdopodobną terią naukową.

Linkiem do SJP? No stary, nic tylko paść na twarz w pokorze przed takim dowodem.

Tym właśnie jest osoba. Jest tylko naszym konstruktem, uproszczonym, by łatwiej nam było w świecie egzystować. Bo stwierdzenie "ta osoba jest kobietą" jest ogólnieniem skrajnie redukcjonistycznym. Jest ona nie tylko kobietą, ale jest żywą istotą, czującą, mającą albo nie mającą rodziny, lubiącą lody albo ich nieznoszącą, będącą w zasadzie zbiorem atomów, które wciąż się wymieniają i które orpaszaczając i ogólniając nazywamy kobietą etc. etc. etc. Nadal twierdzisz, że stwierdzenie "to osoba jest kobietą" nie jest uogólnieniem??

To co wymieniles zawiera sie w desygnacie slowa "osoba", wiec nie jest to uogolnienie. Nazwanie czegos drzewem nie jest uogolnieniem, nie istotne jest, ze drzewa skladaja sie z kory, lisci itd

Nie kazdy jest uogolnieniem (np ta osoba jest kobieta - nie jest uogolnieniem)

Powtarzam, żeby nie było wątpliwości, powiedziałeś, że stwierdzenie "ta osoba jest kobietą" nie jest uogólnieniem. Ależ i sam termin "osoba" jest uogólnieniem. I wyraz "kobieta" jest ogólnieniem. I każdy związek między tymi uogólnieniami z natury rzeczy musi być uogólnieniem.

Mam pytanie.Jak ateiści postrzegają kwestie mistyki i nieśmiertelności duszy?

Jak wogole pojedyncze slowo moze byc uogolnieniem?

Mam pytanie.Jak ateiści postrzegają kwestie mistyki i nieśmiertelności duszy?

Jak to jak? Każde słowo jest uogólnieniem. Każde słowo mające więcej niż jeden desygnat jest uogólnieniem, chyba że wszystkie desygnaty danego słowa są identyczne. A nie ma dwóch identycznych desygnatów danego słowa. Nawet najbardziej podobne przedmioty różnią się: na tysiąc wyprodukowanych mikropocesorów nie ma 2 identycznych. Ich identyczność sięga bardzo, bardzo głęboko, ale kończy się gdzieś na poziomie mikronów. A ludzie? Nie ma dwojga identycznych ludzi, samolotów, telefonów komórkowych czy czego byśmy sobie nie wzięli. Wszystkie te słowa, którym przydajemy łatkę samolot/kobieta/traktor/portfel, są tylko uogólnieniami pewnych cech, sumą pewnych warunków, jakie muszą być spełnione, by móc je zaliczyć do [bardzo ogólnego] zbioru: portfeli/kobiet/trakorów/samolotów.

Mam pytanie.Jak ateiści postrzegają kwestie mistyki i nieśmiertelności duszy?

Dopóki nie zostaną przedstawione przekonujące dowody na istnienie duszy, zakładam jej nieistnienie.

Dowody na istnienie duszy? Masz zdolność do pomocy potrzebującym,potrafisz im okazać życzliwość? Jeśli tak to masz duszę.Zwierzęta natomiast nie mają tych zdolności jakie my posiadamy.

Zwierzęta nie myślą a my myślimy.

Zwierzęta nie mają zdolności do wiary,a my ją mamy.

Niewątpliwie stoimy na wyższym poziomie od zwierząt

Jest w nas duchowy pierwiastek,ale nie widzimy go zmysłami.

A kto ma te dowody przedstawić tak,aby wszyscy ateiści uwierzyli? Naukowiec?

Przecież my tu mówimy o tym,czego ludzki umysł nie jest w stanie poznać.

Przeczytaj jeśli chcesz potwierdzenia naukowe pewnych cudów to być może uwierzysz.

Ale jeśli opierasz się tylko na wiedzy naukowej to czy w sytuacji gdyby zmarły przy Tobie ożył uwierzyłbyś? Faryzeusze widzieli wskrzeszenie Łazarza a nie uwierzyli,a oni nie byli ateistami lecz wyznawali religię monoteistyczną i dobrze znali proroctwa.

to skąd do diaska niby wiecie że coś takiego istnieje i za co odpowiada co?

Nie rozumiesz, jedno slowo nie moze byc uogolnieniem, poniewaz nie jest twierdzeniem. Jezeli szukamy desygnatow danego slowa to zawsze na podstawie pewnych parametrow okreslonych w definicji. Nazywajac blondynke i brunetke kobietami nie uogolniamy zadnej z ich cech, poprostu zaliczami je do grupy na podstawie wspolnego "mianownika". Nazywanie kogos kobieta nie jest twierdzeniem o wielu cechach takich jak osobowosc, intelekt czy pamiec, wiec nie uogolniamy zbioru kobiet zgodnie z tymi cechami.
Czy twierdzenie: wszyscy ludzie to strunowcy jest uogolnieniem? A jezeli tak to co uogolnia? Bo napewno nie ich indywidualne cechy, gdyz odnosi sie tylko do bycia czlowiekiem i bycia strunowce.

Determinizm:
1. «ścisła zależność zdarzeń, zjawisk lub działań od określonych warunków»
2. «koncepcja filozoficzna uznająca zasadę przyczynowego uwarunkowania wszystkich zjawisk»

Załóżmy, że mamy pojedynczy atom b -promieniotwórczego pierwiastka. Wiemy, że taki atom prędzej czy później wyśle w jakimś kierunku elektron. Nie potrafimy jednak podać żadnej przyczyny, dla której wysyła on elektron właśnie teraz, a nie wcześniej lub później i właśnie w tym kierunku, a nie w innym. Jedynie możemy znać prawdopodobieństwo emisji elektronu przez ten atom w określonym czasie. W pewnej więc mierze zawodzi nas zasada przyczynowości.

Można powiedzieć, że w tym miejscu tkwi błąd w rozumowaniu. Z faktu, że dla określonego wydarzenia nie znalazło się jeszcze przyczyny, nie można przecież wnioskować, że przyczyny nie ma. Wiedza, jaką posiadamy o stanie tego atomu przed wysłaniem elektronu, jest najwidoczniej niepełna bo w przeciwnym razie powinniśmy umieć przewidzieć, kiedy i w jakim kierunku będzie wysłany elektron. Należy więc szukać dalej, aż zdobędzie się pełną wiedzę i określi się przyczyny takiej a nie innej emisji elektronu.

Z eksperymentów, które możemy wykonać z tym atomem wynika, że nie mogą istnieć inne charakterystyki tego atomu poza tymi, które znamy. Jeżeli bowiem założymy, że istnieją takie charakterystyki, to napotkamy następującą trudność. Elektron wyemitowany przez dany atom reprezentowany jest przez falę prawdopodobieństwa (określającą prawdopodobieństwo znalezienia elektronu w danym obszarze przestrzeni). Fala taka może wywołać zjawiska interferencji w odpowiedniej do tego aparaturze. Załóżmy, że w wyniku działania tej aparatury następuje wygaszenie fali prawdopodobieństwa w określonym kierunku. Oznacza to pewność, że elektron nie będzie wykryty w tym kierunku. Przyjęcie znajomości dodatkowych charakterystyk, z których wynika, że elektron zaraz będzie wysłany w określonym kierunku, likwiduje możliwość wystąpienia zjawiska interferencji. W takiej sytuacji wygaszanie fali prawdopodobieństwa nie nastąpiłoby. W rzeczywistości jednak doświadczalnie daje się obserwować wygaszanie fali prawdopodobieństwa. Zatem takich dodatkowych charakterystyk nie ma. Oznacza to, że nasza wiedza nawet bez nich jest pełna.

Z jednej strony, nasza wiedza o tym atomie jest niepełna, bo nie wiemy, kiedy i w jakim kierunku wyemitowany będzie elektron. Z drugiej strony twierdzimy, że wiedza nasza jest pełna, bo gdyby istniały dodatkowe charakterystyki atomu, to wpadlibyśmy w sprzeczność z eksperymentami interferencyjnymi. Wygląda to na nonsens. Nasza wiedza nie może być jednocześnie pełna i niepełna.

To jeszcze nie wszystko. Przed wykryciem, przez odpowiednią makroskopową aparaturę pomiarową, emisji elektronu przez atom w danym kierunku, elektron, jak już wspomniałem, był reprezentowany przez falę prawdopodobieństwa. Falę tę można przedstawić jako liniową superpozycję wszystkich możliwych do realizacji położeń elektronu. Ewolucja tej fali prawdopodobieństwa jest ściśle zdeterminowana przez równania teorii kwantów. W momencie wykrycia elektronu przez odpowiednią aparaturę pomiarową, ze wszystkich możliwych położeń elektronów, określonych przez fale prawdopodobieństwa, zostaje nagle (skokowo) urzeczywistnione (w idealnym przypadku) tylko jedno położenie. Ten proces urzeczywistnienia (aktualizacji) nie ma charakteru procesu zdeterminowanego przez prawa teorii kwantów, które są w stanie określić tylko prawdopodobieństwo takiej, czy innej, aktualizacji. Proces urzeczywistnienia danej możliwości wydaje się wyraźnie ograniczać zakres stosowalności zasady przyczynowości w mikroświecie.

Omówimy teraz doświadczenia na układach kwantowych mających dużą rozciągłość przestrzenną. Załóżmy, że cząstka z zerowym momentem pędu i znajdująca się w punkcie x=0 rozpada się na dwa fotony f1 i f2 poruszające się wzdłuż osi x w przeciwnych kierunkach. Zgodnie z zasadą zachowania momentu pędu oba fotony muszą być jednakowo spolaryzowane. Można to sprawdzić umieszczając detektory D1 i D2 na drodze fotonów wzdłuż osi x i mierząc ich polaryzację w ustalonym kierunku np. y. Okazuje się, że jeżeli foton f1 przeleciał przez polaryzator P1 i dotarł do detektora D1, to również foton f2 przeleciał przez drugi polaryzator P2 i dotarł do detektora D2. Mamy zatem pełną 100-procentową korelację. Jednak kiedy polaryzatory P1 i P2 są ustawione prostopadle względem siebie, to dotrzeć do detektora może tylko jeden foton. Tym razem mamy 100-procentową antykorelację.

Jeżeli ustawimy polaryzatory P1 i P2 pod kątem ostrym względem siebie, to można oczekiwać wyniku pośredniego pomiędzy pełną korelacją i pełną antykorelacją. Wartość tych korelacji zależy od wyboru kąta pomiędzy polaryzatorami P1 i P2.

Zakładając, że fotony będąc w drodze mają dobrze określone wszystkie dynamiczne obserwable i że konwencjonalne reguły logiki nie załamują się wskutek kwantowej nieoznaczoności, John Bell [6-11] w 1964 roku podał ścisłe ograniczenie możliwych korelacji między pomiarami polaryzacji dwóch fotonów. Doświadczenie z fotonami i mechanika kwantowa pokazują, że korelacje pomiędzy rozdzielonymi fotonami przekraczają ograniczenia otrzymane przez Bella [10,11]. Doświadczenie także dowodzi, że to przekroczenie ograniczeń na wartość korelacji nie jest naruszone, nawet wtedy, gdy informacja o ustawieniu kierunku jednego polaryzatora nie zdążyła dotrzeć do drugiego polaryzatora z maksymalną prędkością jaką mogą być przekazywane informacje, tzn. z prędkością światła w próżni [10,12]. Oznacza to coś bardzo fundamentalnego - że każda interpretacja teorii kwantów musi opierać się na pojęciu nielokalności.

Wydaje się, że w tym przypadku istnieje jakiś "spisek" między zdarzeniami zachodzącymi jednocześnie w różnych miejscach. Einstein określał to jako "nadprzyrodzone oddziaływanie na odległość". Zjawisko to wydaje się jeszcze bardziej zagadkowe, gdy jest spostrzegane przez dwóch poruszających się obserwatorów.

Jesteśmy jako ludzie zanurzeni w czasowości. Mamy poczucie upływu czasu od ustalonej przeszłości, w której nic nie możemy już zmienić, przez chwilę obecną (teraźniejszość) do niepewnej przyszłości. Stale odczuwamy jak niepewna przyszłość przekształca się w ustaloną przeszłość. Jednak istnieje zagadkowa różnica między naszym poczuciem upływu czasu a współczesną fizyczną teorią czasu i przestrzeni - teorią względności. Zgodnie z tą teorią "teraźniejszość" właściwie nie istnieje. Okazuje się, że "teraźniejszość" jednego obserwatora jest inna niż obserwatora poruszającego się względem niego.

W przypadku doświadczenia z fotonami, może się zdarzyć, że dla jednego obserwatora najpierw zadziała detektor D1, a następnie - detektor D2. Natomiast dla drugiego obserwatora odwrotnie - wcześniejsze może być zadziałanie detektora D2 - a późniejsze detektora D1. Dla pierwszego obserwatora zadziałanie detektora D1 może należeć do ustalonej przeszłości, a zadziałanie detektora D2 do niepewnej przyszłości. Drugi obserwator może zasadnie twierdzić, że jest dokładnie przeciwnie. Z tego powodu można powiedzieć, że jeśli w ogóle zdarzenie jest określone, to określona jest cała przestrzeń zdarzeń, czyli cała czasoprzestrzeń i nie ma w niej miejsca na jakąś niepewną przyszłość.

Gdy w omawianym doświadczeniu dwa fotony oddalają się od siebie, to zgodnie z teorią kwantów opisuje tę parę fotonów jeden wektor stanu. Stanowią one jeden układ, w którym żaden z fotonów nie ma własnego obiektywnego stanu. Polaryzacja jest właściwością pary fotonów. Żaden z fotonów f1 i f2 oddzielnie nie ma określonej polaryzacji. Gdy zmierzymy polaryzację jednego z fotonów, układ przeskakuje do stanu, w którym oba fotony mają określoną polaryzację. Taki schemat opisu tego doświadczenia stosowany w teorii kwantów prowadzi do poprawnych wyników.

Przy odpowiednim rozdzieleniu przestrzennym fotonów f1 i f2 pomiary polaryzacji mogą być zdarzeniami nie zależnymi przyczynowo [13].

Dla obserwatora poruszającego się dostatecznie szybko w kierunku dodatnich wartości x pierwszy będzie pomiar wykonany przez detektor D2 (wynika to z tzw. transformacji Lorentza). Właśnie ten pomiar spowoduje ustalenie polaryzacji fotonu f1, który zostanie zarejestrowany przez detektor D1. Obserwator poruszający się szybko wzdłuż osi x w kierunku ujemnych wartości x uzna natomiast, że pierwszy został zarejestrowany foton f1 przez detektor D1. Pomiar ten ustalił polaryzację fotonu f2, który później został zarejestrowany przez detektor D2.

Dwaj obserwatorzy mają zupełnie różne obrazy rzeczywistości. Jeden z nich będzie twierdził, że przyczyną zaktualizowania określonej polaryzacji fotonów był pomiar dokonany przez detektor D1. Drugi obserwator będzie zasadnie twierdził, że jest dokładnie przeciwnie, że to rejestracja fotonu f2 przez detektor D2 spowodowała natychmiastowe ustalenie polaryzacji obu rozdzielonych przestrzeni fotonów.

Omawiane doświadczenie unaocznia fakt, że chociaż obserwowalne efekty wynikające z relatywistycznej teorii kwantów nie są sprzeczne z teorią względności, to z pewnością są sprzeczne z jej duchem. Wydaje się, że nie istnieje żaden obiektywny, przyczynowy i czasoprzestrzenny opis aktualizacji stanu kwantowego następujący w momencie pomiaru, który byłby zgodny z wymogami teorii względności.

W mikroświecie obserwuje się nie tylko procesy akazualne, lecz także względność pojęcia "teraźniejszości", która relatywizuje pojęcie łańcucha przyczynowo-skutkowego. Obraz rzeczywistości generowany przez teorię względności nie przystaje do holistycznego wizerunku rzeczywistości wynikającego z teorii kwantów, która perfekcyjnie opisuje własności obiektów mikroskopowych.