Jeszcze jedna ciekawa sprawa odnośnie:



Należało by wpierw ustalić co oznaczy "myślisz".

Czy myślisz oznacza stan, w którym pojawiają się myśli?
Najwyrazniej tak, poniewaz kiedy myśli się nie pojawiają, wówczs nie można stwierdzić czegoś takiego, jak myślenie. Czy to się zgadza?

Jeżeli tak, to sytuację "przestać myśleć" można zauważyć używając bardzo prostego doświadczenia. Mianowicie, odpalić sobie ulubiony film.

W trakcie oglądania dobrego filmu dzieje się ciekawa rzecz - mianowicie nie pojawiają się myśli: jest tylko odbieranie tego filmu: słyszenie i widzenie oraz reakcje emocjonalne: mogą pojawiać się miłe, niemiłe albo obojętne uczucia.

I teraz, moment do przyuważenia jest właśnie podczas oglądania filmu. Należy zapomnieć o eksperymencie i po prostu oglądać sobie film. Jednak w pewnym momencie oglądania filmu, spoglądając w umysł można dostrzec, iż nie pojawia się żadna myśl

Można rownież dostrzec, że wraz z tym uświadomieniem, może (i raczej tak się stanie) pojawić się "o jej! nie miałem żadnej myśli!".

Zatem stan bez myślenia jest możliwy, jest nawet dość naturalny w części naszego dnia - zwłaszcza gdy jesteśmy czymś mocno zaabsorbowani: na przykład oglądaniem dobrego filmu.

Z patrzeniem w ściane jest trudniej, ponieważ nawykły do łapania wrażeń umysł, nie mogąc za wiele na ścianie złapać, szybciutko wytworzy ciąg myślowy

Pozdrawiam
/M

Pozornie, ponieważ można to zauważyć i można powiedzieć, że w takim momencie "ja", "mnie", "nie", "istnieje" nie ma miejsca.

Odkrywa to też poważną słabość Cogito ergo sum

Pozdrawiam
/M

A to proszę o wytłumaczenie

No już wytłumaczyłem

W momencie, kiedy nie ma myśli, nie ma myślenia - nie można powiedzieć "myślę" a w konsekwencji nie można powiedzieć "więc jestem".

Pozdrawiam
/M

W momencie kiedy nie ma myślenia. Właśnie udowodniłeś potęgę 'cogito ergo sum'. Sam fakt, że mogę powiedzieć myślę, jest dowodem na to, że jestem, bo gdyby mnie nie było, nie byłoby również podmiotu tego zdania

Ten fakt ma możliwość tylko ze względu na myśli. Bez myślenia nie można utworzyć podmiotu, ktory by coś stwierdził. Zatem podmiot oraz to co stwierdza jest po prostu -- wymyślone.

Pozdrawiam
/M

Bez myślenia nie można utworzyć podmiotu - zgadzam się

Więc sam fakt, że myślę stwarza podmiot.

Więc jest to cała esencja kartezjańskiego 'cogito'

Yep. Nawet nie tyle, że fakt iż myślę, ale fakt myślenia.
Dopiero z nim mamy "myślę" a dalej dopiero "więc jestem".



Tak ale niestety potęga "cogito", którą w Twoim mniemaniu potwierdziłem, ma działanie dopiero w przypadku umyślnego utwarzania.

Jeżeli to utwarzanie nie zostanie wykonane, 'cogito' traci swą esencję.

To własnie miałem na myśli mówiąc "Odkrywa to też poważną słabość Cogito ergo sum"

Pozdrawiam
/M

Czy ktokolwiek kiedyś zaobserwował "Ja" myślące? Czy raczej obserwacji podlegają jedynie myśli - i jedną z takich myśli jest "Istnieje <<ja>> będące autorem tej myśli"?

Niezaprzeczalnie można stwierdzić <<Istnieje myśl.>>. Ale aby z tego mogło wynikać stwierdzenie <<Myślę.>> trzeba wpierw założyć istnienie "ja" będącego autorem myśli. Musi to być założenie, bo samo "ja" nie podlega obserwacji. Czyżby stwierdzenie <<Myślę więc jestem>> było zatem błędnym kołem?

booker zdefiniuj "utwarzanie"

chcę podyskutować, a nie słuchać nowomowy.

"utwarzanie" takim sensie jak np. w przypadku spoiny.



Pozdrawiam
/M

No da się zauważyć 'ja' myślące i da się zauważyć iż to myslące 'ja' oraz myśli które [ono] obserwuje mają tą samą esencję. Literalnie zn. iż są tym samym.

Pozdrawiam
/M

W jaki sposób? Umysłem? Umysłem można zaobserwować tylko myśli - tak jak oczy widzą obrazy, uszy słyszą dźwięki itd.

Nie mówiąc już o "tej samej esencji" cokolwiek to miało by znaczyć.

No dokładnie umysłem.


To znaczy, że 'myślące ja' i myśli są tym samym - aktywnością umysłu.
Dlatego 'myslące ja' można postrzec to umysłem.

"ta sama esencja" miałem na myśli, jakby powiedzieć 'z tego samego ciasta', to po prostu aktywność umysłowa.

Pozdrawiam
/M

Dobrze weźmy taką definicję. Niech myśli będą zebrane w zbiory, a każdy taki zbiór nazwijmy jednym 'ja'. Podmiotem myśli nazywamy zbiór (z podanej wyżej kategorii), do którego dana myśl należy.

Tylko w takiej sytuacji nie możemy mówić o trwałości jakiegokolwiek 'ja', które może myśleć: gdy bowiem zmienią się myśli, będą one tworzyć inny zbiór niż początkowo. Nawet jeżeli dane 'ja' posiada jakąś etykietkę pozwalające na stwierdzenie tożsamości (np. 'Adam', 'Bartek', 'Celina') to aby była ona obserwowalna, sama musi być myślą - a jako taka może ulec zmianie na zasadzie "Jestem tym, za kogo się uważam".

Inaczej mówiąc, obserwując jedynie myśli, nie ma pewnego sposobu by sprawdzić, czy istnieją ciągłość między 'ja' dzisiaj i 'ja' wczoraj, gdyż ani jednakowość myśli tego nie potwierdza, ani ich różnienie się temu nie zaprzecza.