O tym gdzie przypisać judeochrześcijan chętnie podyskutuję, bo to jakby nie patrzeć był pierwszy podział wśród zwolenników Jezusa i wiadomo kto wygrał - dla mnie jak najbardziej byli chrześcijanami.

Biorąc powyższe pod uwagę trynitarzy trudno jest nazwać chrześcijanami z uwagi na fakt, że nie uznają Jezusa jako Chrystusa czyli Bożego Pomazańca! Uznając Jezusa za Boga równego Jahwe zmieniamy biblijny sens i rolę słowa Chrystus.

Chrześcijanie nawróceni z pogaństwa i judeochrześcijanie stanowili jeden i ten sam Kościół.

Żal cztery litery ściska, że katolicka Małgosia nie wie o tym, że katolicki dogmat o wniebowzięciu Marii został ogłoszony w roku 1950. Albo wyobraża sobie, że przez 19 stuleci wszystkie grupy chrześcijańskie wyznawały na temat losów Marii poglądy zgodne z tym dogmatem.

Na Zachodzie pierwszą wzmiankę o tym niezwykłym przywileju Maryi podaje św. Grzegorz z Tours: (+ 594):

I znowu przy Niej stanął Pan, i kazał Jej przyjąć święte ciało i zanieść w chmurze do nieba, gdzie teraz połączywszy się z duszą zażywa wraz z wybranymi dóbr wiecznych, które się nigdy nie skończą.

Św. Ildefons (+ 667):

Wielu przyjmuje jak najchętniej, że Maryja dzisiaj przez Syna Swego (...) do pałaców niebieskich z ciałem została wyniesiona.

Św. Fulbert z Chartres (+ 1029) pisze podobnie:

Chrześcijańska pobożność wierzy, że Bóg Chrystus, Syn Boży, Matkę swoją wskrzesił i przeniósł Ją do nieba.

Św. Piotr Damiani (+ 1072) tak opiewa wielkość tajemnicy dnia Wniebowzięcia:

Wielki to dzień i nad inne jakby jaśniejszy, w którym Dziewica królewska została wyniesiona do tronu Boga Ojca i posadzona na tronie. (...) Budzi ciekawość aniołów, którzy Ją pragną zobaczyć. Zbiera się cały zastęp aniołów, aby ujrzeć Królową, siedzącą po prawicy Pana Mocy w szacie złocistej w ciele zawsze niepokalanym.

Z innych świętych można by wymienić: św. Anzelma (+ 1109), św. Piotra z Poitiers (+ 1112), św. Bernarda (+ 1153) i św. Bernardyna (+ 1444).
Najpiękniej jednak o tej tajemnicy piszą Ojcowie Wschodu. Św. Jan Damasceński (+ ok. 749) podaje, jak cesarzowa Pulcheria (ok. roku 450) wystawiła kościół ku czci Matki Bożej w Konstantynopolu i prosiła listownie biskupa Jerozolimy Juwenalisa o relikwie Matki Bożej. Juwenalis odpisuje jej na to, że relikwii takich nie ma, gdyż ciało Jej zostało wzięte do nieba "jak to wiemy ze starożytnego i bardzo pewnego podania".

Z kolei św. Jan Damasceński opisuje śmierć Maryi Panny w otoczeniu Apostołów:

Kiedy zaś dnia trzeciego przybyli do grobu, aby opłakiwać Jej zgon, ciała już Maryi nie znaleźli.

Kazanie swoje kończy refleksją:

To jedynie mogli pomyśleć, że Ten, któremu podobało się wziąć ciało z Dziewicy Maryi i stać się człowiekiem; Ten, który zachował Jej nienaruszone dziewictwo nawet po swoim narodzeniu, uchronił Jej ciało od skażenia i przeniósł je do nieba przed powszechnym ciał zmartwychwstaniem. (...) W czasie tego wniebowzięcia, o Matko Boża, wojska anielskie przejęte radością i czcią okryły swoimi skrzydłami Twoje ciało, wielki namiot Boży.

Św. Modest, biskup Jerozolimy (+ 634), niemniej pewnie opowiada się za tajemnicą Wniebowzięcia Maryi:

Jako najchwalebniejszą Matkę Chrystusa, Zbawcy naszego, który jest dawcą życia i nieśmiertelności, wskrzesił Ją z grobu i wziął do siebie w sposób sobie wiadomy.

Św. Andrzej z Krety (+ 740):

Był to zaiste nowy widok, przechodzący siły rozumu, gdy niewiasta, która swoją czystością przewyższała niebian, w ciele (swoim) weszła do niebieskich przybytków. Jak przy narodzeniu Chrystusa nienaruszonym był Jej żywot, tak samo po Jej śmierci nie rozsypało się Jej ciało. O dziwo! Przy porodzeniu pozostała nieskażoną i w grobie również nie uległa zepsuciu.

Św. German, patriarcha Konstantynopola (+ 732), w kilku kazaniach sławi tę tajemnicę, a nawet opisuje przymioty ciała Maryi po Jej wzięciu do nieba:

Najświętsze ciało Maryi już powstaje z martwych, jest lekkie i duchowe, gdyż zostało już przemienione na zupełnie nieskazitelne i nieśmiertelne. (...) Tak jak napisano, jesteś piękna i Twoje dziewicze ciało jest święte, jest przybytkiem Boga i dlatego zostało zachowane od obrócenia się w proch. (...) Niemożliwym było, aby Twoje ciało, to naczynie godne Boga, w proch się rozsypało po śmierci. (...) Ciało Twoje dziewicze jest całkiem święte, choć jest ciałem ludzkim. Ponieważ dostąpiło najdoskonalszego żywota nieśmiertelnego (...), nie może ulec śmierci.

Św. Kosma, biskup z Maiouma (+ 743), mówi:

Rodząc Boga, Niepokalana, zdobyłaś palmę zwycięstwa nad naturą, (...) zmartwychwstałaś dla wieczności. Grób i śmierć nie mogą zatrzymać pod swoją władzą Bogurodzicy.
http://brewiarz.pl/czytelnia/swieci/08-15a.php3

Już przez litość nie wspomnę o katolickim dogmacie o nieomylności papieskiej, ogłoszonym w roku 1870.

Uznawali Jezusa za Boga, chrzcili w imię Trójcy Świętej, a więc jak najbardziej trynitarnymi.

Mnie ich argumenty jak najbardziej przekonują, ale skoro jak rozumiem propozycja rozejmu przeszła bez echa to składam je jako dowody w sprawie i proszę o próbę ich obalenia, szczególnie że na końcu pada:

Co za bzdura!!!! Jak najbardziej trynitarze uważają Jezusa za Chrystusa, z hebr. Mesjasz czyli namaszczony. Św. Piotr tak mówi: „Znacie sprawę Jezusa z Nazaretu, którego Bóg namaścił Duchem Świętym i mocą” (Dz 10,38). W czym to przeczy bóstwu Jezusa?

No to już nie sciskaj tych czterech liter, bo najwyraźniej nie masz pojęcia o historii tego dogmatu.

To nie jest tak, ze w jakimś tam okresie wymyślono jakiś dogmat i go ogłoszono. Dogmat to jest prawda wiary uznawana od początku chrześcijaństwa i dopóki nie było w danym temacie herezji, nie było potrzeby ogłaszania dogmatu.

Tego nie będę wyjaśniać, bo nie widzę sensu.

@kruk
Słyszały, słyszały i nie tylko słyszały.