Co jest błędem w kontekście przedmiotu dyskusji, ponieważ chodziło z grubsza o to, czy i na ile teizm sprzyja schorzeniom psychicznym. Można to ustalić wychodząc od charakteru schorzeń, natomaist wychodzenie do podmiotu nie daje podstawy żadnych sensownym wnioskom, poza truizmami.

W pierwszym przypadku widać brak symetrii, Ty natomiast starasz się go na siłę zniewelować, zamiast od konkretów wychodząc od definicji pojęć. Ergo: fałszujesz obraz sytuacji, by przykryć niewygodne fakty.



Tak, typowe. Ktoś w Hosiego mataczenie nie chce sie bawić - widać nie może pojąć jego głębi...

Po czym okazuje sie, ze egzorcyzmy też nie wypaliły i trzeba je powtarzać.
Lepiej byłoby zastanowic sie, dlaczego terapia psychiatryczna nie dała wyników. Założenie, ze działa siła zewnetrzna, jest religijne a nie medyczne.


Kto tak twierdzi? Skoro człowiek współistnieje z religią od zarania dziejów, nie można jej uznac za patologię. Jest jedną z wlaściwosci ludzkiego umysłu. W przyszłosci pewnie sie to zmieni, ale teraz tak jest.
Psychiatrzy nie mają lekko, szczególnie gdy sami są ludźmi wierzącymi. Niechetnie wdają się w takie dywagacje. Gdyby zastosowac normalne procedury bez uprzedzeń, wyjdzie, że rozmowa w myślach jest w normie, natomiast rozmowa "fizyczna" świadczy o chorobie.
Urojenia to obserwacje czegoś co obiektywnie nie istnieje (szersza definicja jest np. w Wikipedii: http://pl.wikipedia.org/wiki/Urojenia. Ateiści przeciwstawiają się wszelkim niepotwierdzonym obserwacjom, jak więc mogliby ulegać urojeniom? Podaj moze jakiś przykłąd, abysmy wiedzieli o czym mówimy.

Oczywiście, że ateiści mogą ulegać urojeniom, ateista może np. uroić sobie, że jest Napoleonem. Noie chodzi przecież o to, że ateizm miałby jakimś magicznym sposobem chronić przed chorobami psychicznymi, ale o to, czy teizm pewnym chorobom lub ich rozwojowi dodatkowo nie sprzyja.

Swoją drogą - ateistę, który zachorował, mogą naturalnie dotknąć także urojenia o treści teistycznej, jakkolwiek zastanawiające, czy można go wówczas w dalszym ciągu nazywać ateistą.

Moze tak być, gdyż zaburzenia psychiczne nie zawsze kawalifikują sie jako choroby psychiczne. Moze to miec charakter nerwicy a to nie jest choroba.
Warunkiem jest nieodroznianie realnej rzeczywistosci od wytworów własnego umysłu.
Na pewno psychiatra tak nie powie. "Chory" duchowo" to określenie literackie a nie medyczne. Gdyby sugerował egzorcystę, tym samym postawiłby diagnozę opętania, czyli wyszedłby poza medycynę. To z pewnoscią nie jest rozsądne.
W ogóle nie wyobrażam sobie sytuacji, aby psychiatra z własnej inicjatywy mówił o opętaniu, no chyba, ze jest fanatykiem religijnym. Taki tok rozumowania narzuca mu pacjent, a on być moze ulega.

Ale to nie ma nic wspólnego z ateizmem, tylko z daną osobą. Myślę nawet, że ateisci rzadziej ulegają zaburzeniom psychicznym, jako ze ich dewizą jest twarde stąpanie po ziemi.

Taki też jest i mój punkt widzenia.

O co z grubsza chodziło kiedys, teraz jest mało istotne,skoro dysksuja rozwija sie o nowe watki i argumenty.Jak dotad wszyscy dyskutanci skupiali się na ostatnich postach swoich adwersarzy.
Uciekasz



I na ile?


Tak,tak.

A charakter schorzeń wystepuje w próżni.Jest choroba,nie ma chorego.


Masło maślane.
Definiując pojęcia odnoszę je do podmiotów-determinanatów.



Widać,z soczewkami Colorlite


Jezelli nie potrafisz pojać prostej zależnosci miedzy ateizmem a tezimem,to skutkiem tego jest absurd:mataczenie

Na pozostałe posty odpowiem w niedzielę.

Spokojnej nocki chłopaki

Czyżby ktoś proponował pominięcie chorego? Mowa była o tym od czego wychodzimy. Jak słusznie zauważasz



zatem zobaczmy jakie rozróżnienia nam się zarysowywują. W Twoim wariancie, w którym wszelkie urojenia ateisty są ateistyczne, a teisty - teistyczne, rozróżnienie właściwie na tym się kończy. Gdy jednak wyjdziemy od treści urojeń, zobaczymy co innego: ofiarą urojenie teistycznego (np. jestem prorokiem zobowiązanym przez Boga do wykonania misji) może paść zarówno teista, jak i ateista. Logicznym też będzie, że teista jest na takie urojenie bardziej narażony, trudniej też będzie je zdiagnozować, podczas gdy można niebezpodstawnie oczekiwać, że tego rodzaju teistyczne urojenie u ateisty będzie bardziej alarmujące dla niego samego i otoczenia. Mamy zatem głębsze rozróżnienie.



Na tyle, na ile jego niebywale silnie naładowane znaczeniami i emocjami idee są w stanie prowadzić do przełomu psychotycznego. Dla kontrastu: idee ateistyczne mogą skuteczniej prowadzić do przełomu samobójczego, ze względu na racjonalność aktu samobójstwa tym ujęciu.

Zawsze warto się zastanawiać .Z tym że jezeli kryteria psychiatryczne nie pozwalają na jednoznaczną diagnozę,nalezy szukać innych roziwązań.Jednym z nich jest wizyta "chorego" u egzorcysty.


Oczywiscie że tak.
Psychitaria bada tylko zjawiska wewnętrznie- psychiczne,a zwyczjanie nie może wykluczyć ingenrencji zewnętrzno- psychicnzej, która taka jak słusznie zauwałzyłeś,jest religijne.



Aha,rozumiem.
Czyli rozmowa z Bogiem,mówienie językami itp,to zjwaiska niepatologiczne.
Wniosek z tego taki,że Teizm to koncepcja racjonalnie uzasadniona.A jezeli coś jest racjonalne uzasdanione,to zaprzecanie temu,musi byc irracjonalne.Wniosek z tego taki,że ateizm należy do tej drugiej kategorii



To chyba mają swidomośc tego,że nie są kompetentni w tym zakresie.


Normalne procedury???
A co to takiego?


Ateisci również chorują psychicznie,nieprawdaż?
A jezelin tak,to wszelkie niepotwierdzone obserwacje zaliczają sie do stanu patologicznego.Jako ze ateisci swoje "pscyhozy"nie moga zaliczyc do kategorii Teistycznej czy to bzposredniej czy posredniej spełniają powyższe kryterium.




Rozumiem z tego że ateista będzie musiał zinterpretować swoje urojenia na sposób teistyczny.Ciekwe tylko jak,skoro nie wierzy w Boga/szatana.Cud?
Dalej:

Jako ze samo zjawisko, interpretacja i podmiot doswiadczajacy są ze sobą syntetycznie zwiazane,taka mozliwosć wydaje się wykluczona.Cud?



Nerwica to nie choroba???
Skad ty posiadasz taki rewelacje???


Rozsądny psychiatra nie wyklucza żadnej mozliwosci.Rozsądny psychiatra ma swidomośc tego,że kryteria którymi dysponuje mają charakter jedynie warunkowy.
Ponadto:
Czy naprawdę uważasz że np: wierzący psychiatra musi mówic tak jak Ty chcesz???
Dalej:
Duchowosć to okrelsenie religijne.Takie jest jego odniesienie w omawianym kontekscie.


Pscyhiatrzy i egzorcysci współpracują ze sobą.Ci pierwsi kiedy nie mogą jednoznacznie zdiagnozować pacjenta,nie rzadko kieruja go do "przewodnika duchowego".Ponadto,nieomylnośc nie jest cechą konstytutowną psychiatry.A jezeli tak,to rozsądna wydaje sie powyzsza propozycja.


Widzę ze posiadasz gotowe i jednoznaczne odpowiedzi w tym zakresie.Proponuje ci w takim razie blizej przyjżeć się tej problematyce.


Na tym to jedynie kończy sie Twoja wybiórcza anlaiza moich wypowiedzi.
I tak:
Teistyczne rozrózniam na bezposrednie i posrednie


klasyka.
Ofiarą urojenia teistycznego moiże paść tylko teista,bo tylko on może dokonać interpretacji tego dowiadczenia w taki sposób.Dla ateisty Bóg nie istnieje,dlatego też wykluczy taką interpretację jako Boską.Zamiast podejść podmiotowo,ty umieszczasz kazde opisane prze siebie dowiadzcenie w prózni:Zobaczymy co innego.To nie ty masz patrzeć tylko On!!!

Kapujesz?



Na tyle na ile-maso maslane.Taka konstrukcja może dotyczyć znacznie wielu odniesień.
Czyli zadnych danych statystycznych nie ma Tak myslałem

Po pierwsze: urojenie teistyczne może zinterpretować ateistycznie (gdy będzie sobie zdawał sprawę, że to urojenie) lub teistycznie (gdy nie będzie sobie zdawał sprawy, że roi) - w tym ostatnim przypadku można powiedzieć, że przynajmniej czasowo przestaje być ateistą, a teizm będzie objawem choroby.

Kolega, o którym wspominałem wcześniej wtym temacie, miał z początku halucynacje o treści teistycznej, z których nierealnosci zdawał sobie sprawę, dlatego też zgłosił się do specjalistów. Niestety, źle dobrane leczenie sprawiło, że przestał interpretować swoje doswiadczenia krytycznie i stał się na pewien czas teistą bardzo spektakularnym i niestety zagrażajacym samemu sobie teistą. Co ciekawe: do pogłębienia i ukierunkowania jego choroby znacznie przczynił się inny chory, podajacy sie za świetego bezdomny, który, rzec mozna, zaraził go swoimi urojeniami. Tego ostatniego widziałemw akcji. Ofeta powąchania jego stóp, by przekonać się, że wcale nie śmierdzą, a pachną różami - bezcenna.



Odpowiedź masz poniekąd wyżej. Człowiek może zostać de facto teistą w wyniku choroby. Ale pponiekąd masz rację, o tym właśnie piszę: teizm wiąże się ze zwiększonym ryzykiem wystapienia pewnego typu urojeń, o czym mozą przkeonać się na przykłądzie syndromu jerozolimskiego.



Na jaki temat konkretnie?

Chyba nie, pewnie też zależy jak zdefiniować wiarę, ale jeśli przyjąć definicję Kościoła gdzie wiara jest (KKK 180) aktem świadomym i wolnym to trudno się zgodzić, bo osoba cierpiąca na zaburzenia percepcji raczej świadomie i w sposób wolny nie jest w stanie Boga wyznać. No może w okresie remisji, ale też wtedy przy braku objawów trudno stwierdzić jak to jego postrzeganie wygląda, na ile jest właściwie świadome i wolne.

No tak, ale mówimy nie o wierze, a teizmie w ogóle, czyli nie ma postaw, by przyjmować akurat definicję KRK. Ta definicja zresztą nie odnosi się przecież do wiary w sensie przekonania np. o istnieniu Boga, bo taka wiara nie jest dobrowolna.

Podaj jaką chcesz przyjąć.

Może być wikipedyjna -

Swoja drogą ciekawe, że wymieniając różne warianty teizmu całkowicie pomijają satanizm

No to jeszcze musisz doprecyzować czym wiara jest w istocie, a tu nawet encyklopedia PWN-owska (ani chybi spisek watykańczyków ) podaje, że wiara jest aktem świadomym i wolnym i kicha
Chyba, że sobie założysz, że to nie całkiem świadome wyznanie osoby z zaburzeniami postrzegania też jest wiarą no to Ci się będzie zgadzać.