Czyli we własnej perspektywie człowiek w dowolnym momencie może zdecydować na powiedzenie "tak" Bogu, niezależnie od tego, czy moment ten ma miejsce przed czy po śmierci? Natomiast z perspektywy bożej - każdy jest już (w znaczeniu:aktualnie) potępiony lub zbawiony?

Jak rozumiem - w takim ujęciu Piekło jest czymś w rodzaju szaleństwa duszy, jakiejś jej bezwyjściowej fiksacji, błędnego koła?

Co to jest piekło?

Piekło jest stanem wiecznego oddzielenia od Boga, absolutnej nieobecności miłości. [KKK 1033-1037] Kto świadomie i zupełnie dobrowolnie umiera w grzechu ciężkim, nie okazawszy skruchy, i na zawsze odrzuca miłosierną, przebaczającą miłość Boga, ten sam siebie wyklucza ze wspólnoty z Bogiem i błogosławionymi. Czy rzeczywiście ktoś w momencie śmierci potrafi spojrzeć w twarz absolutnej miłości i na zawsze powiedzieć „Nie”, tego nie wiemy. Ale nasza wolność umożliwia taką decyzję. Jezus ciągle ostrzega nas przed definitywnym odłączeniem się od Niego, przez to, że zamkniemy się na potrzeby Jego braci i sióstr: „Odejdźcie ode Mnie, przeklęci (...) Czego nie zrobiliście dla jednego złych najmniejszych, tego nie zrobiliście dla Mnie” (Mt 25, 41.45).

Skoro Bóg jest miłością, jak może istnieć piekło?

To nie Bóg przeklina człowieka. Czyni to sam człowiek, który odrzuca miłosierną miłość Bożą i dobrowolnie wybiera (wieczne) życie, w którym wyklucza się ze wspólnoty z Bogiem. [KKK 1036-1037] Bóg tęskni za tym, by być razem nawet z ostatnim grzesznikiem. Chce, żeby wszyscy się nawrócili i zostali zbawieni. Jednak Bóg stworzył człowieka wolnym i respektuje jego decyzje. Nawet Bóg nie może wymusić miłości. Jako kochający jest „bezsilny”, kiedy ktoś zamiast nieba wybiera piekło.

Źródło: Youcat polski. Katechizm Kościoła Katolickiego dla młodych, nr 161. 162.

Teoria opcji fundamentalnej należy obecnie do bardzo poważnych zagadnień teologii moralnej. Tradycyjna teologia moralna zwracała uwagę na podstawową decyzję, skierowaną ku celowi ostatecznemu. Od wyboru tego celu miały zależeć wszystkie inne indywidualne decyzje i jakość wolności człowieka. Wybór podstawowy, czyli zasadnicze nastawienie w życiu, scala i ukierunkowuje działania osoby. Decyzja, opowiadająca się za wyborem dobra absolutnego, nie pozwala też planować jednocześnie działań przeciwnych.

[...]

Jan Paweł II koncepcję opcji fundamentalnej wiąże z ludzką wolnością: „Słusznie podkreśla się, że wolność nie polega jedynie na wyborze takiego czy innego działania; dokonując wyboru człowiek decyduje zarazem o sobie samym, opowiada się swoim życiem za Dobrem, Prawdą, lub przeciw nim i ostatecznie za lub przeciw Bogu. Słusznie zwraca się uwagę na szczególne znaczenie pewnych wyborów, nadających kształt całemu życiu moralnemu człowieka i wyznaczających swoistą przestrzeń, wewnątrz której może on na co dzień podejmować i realizować także inne konkretne wybory” (VS, 65).

W wyniku dyskusji z różnymi błędami, które pojawiły się w koncepcji opcji fundamentalnej (np. traktowanie czynów „peryferyjnych” — w odróżnieniu od „kategorialnych” — jako nie zmieniających opcji fundamentalnej, nie będących grzechem) wprowadzono rozróżnienie między opcją fundamentalną a świadomymi aktami wyboru dotyczącymi konkretnego postępowania. Poszczególne czyny są konkretnym wyrazem wyboru zasadniczego, który bez nich rozpłynąłby się w jałowych iluzjach. Każdy czyn dobry jest nie tylko wyrazem zasadniczej postawy, ale równocześnie wpływa na nią, umacnia i pogłębia. Decyzje szczegółowe mogą wzmacniać opcję fundamentalną, ale również mogą ją osłabiać, a nawet zniszczyć w przypadku, gdy są przeciwne. Dzieje się to stopniowo. Św. Jan Chryzostom uczył, że nikt od razu nie popełnia wielkich wykroczeń, lecz stopniowo, popełniając najpierw małe zaniedbania. Możliwość zmiany można również potwierdzić przykładami biblijnymi z życia króla Dawida, czy św. Pawła. Obydwaj dokonali wyboru podstawowego, który potem jednym czynem przekreślili. Żaden wybór zasadniczy czy dobra intencja nie sprawia, że konkretny zły czyn moralny traci swą złość moralną. Deklaracja wyboru Boga nie ma żadnego znaczenia moralnego, jeśli nie zawiera przyjęcia konkretnych obowiązków, które są wypełnieniem tego, czego Bóg wymaga i oczekuje od człowieka.

http://www.opoka.org.pl/biblioteka/X/XB ... ia_05.html

Jestem zdania, że serce osoby jak już naprawdę czegoś bardzo pragnie, to pragnie całej pełni. Dajesz sercu palec, a ono zawsze chce całej ręki. Serce jest tak stworzone, by coraz bardziej otwierać się na nieskończoność Boga. Poznać trochę i chcieć więcej. Poznać więcej i chcieć jeszcze więcej. Poznać jeszcze więcej i ... i tak w nieskończoność. Ludzkie serce jest przygotowane na to, aby w pełni i nieskończenie "zatopić się" w Bogu. Jeśli osoba odrzuca Boga, to jednak jej serce nadal chce pewnej nieskończoności, lecz tym razem jest to ciężenie w nieskończoność-bez-Boga.

Ja się nie boję Potępienia.

Ateizm nie uznaje osobowego, świadomego, czującego Boga, za boga wtedy mogą być uznane matematyka, fizyka, czas, przestrzeń i energiomateria..

nakazującego się zjadać wiernym bo jak nie, to ich zamęczy na wiecznych torturach i to ponoć z miłości do nich

To ma sens

Ja też się nie boję.Bóg to fikcja.Kogoś, w istocie tak niesprawiedliwego,obłudnego,mieniącego się miłosiernym,po prostu być nie może.Natura ma swoje granice tolerancji

Ale czego oczekujesz? Rantu pod adresem Pana Boga?

Większość żyjących Boga nie spotkała. Bóg zachował wobec nich milczenie.

Ci, którzy Go spotkali. potwierdzają, że jest miłościwy, miłosierny etc.

No to o co Ci chodzi? Masz jakąś osobistą pretensję do Niego?