Teza o okrucieństwie, bezwzględności i krwawej brutalności Boga Izraela. Zapewne wiele z nas stawało bezradnie przed pytaniami w rodzaju: „Czy Bóg, który kazał Jozuemu zabić wszystkich mieszkańców miasta włącznie z kobietami, niemowlętami i starcami, jest Bogiem miłości? Czyż Bóg Starego Testamentu nie jest raczej bezwzględnym i okrutnym Bogiem zemsty?” .

Jeżeli Bóg jest wszechobecny ,tzn jest we wszystkim to można z całą pewnością powiedzieć ,że zawiera w sobie także pierwiastki zła ,nienawiści ,zawiści ,złośliwości ,okrutności itp itd .
No chyba że występują jakieś podziały ,że Bóg jest odrębnością i nie uczestniczy we wszystkim .

Askądtowiesz, marsz na leczenie do dr. Hadley.

Pisałaś wcześniej o miłosci bosko-ludzkiej, taraz robi sie z tego ludzko-ludzka, niezły galimatias. Załoze się, ze jednak miłóść Boga ma priorytet. A ludzko-ludzkiej nikt nie kwestionuje, szkoda wyważać otwartych drzwi.
Dlaczego zaś miłosć miałaby usuwać lęk przed smiercią, to juz zupełnie nie wiadomo. Natomiast na pewno usuwa ją perspektywa życia wiecznego, jak napisałem. I to jest logiczne: nie musisz sie bać gdyz będziesz życ nadal.

,
Proponować to moze religia. Ateizm niczego nie proponuje, a jedynie zauważa.

Chyba masz na myśli św. Aleksego. W każdym razie pierwsze słyszę o takich wnioskach z ateizmu.

Określenie życia jako dramatu (często też jako marnosci nad marnościami) dobiega akurat z kręgów koscielnych,a a nie z ateistycznych.

Nie zakładam, to tylko środek stylistyczny. Po śmierci ja, jak i każdy cżłowiek, po prostu przestaje istnieć- w tym sensie że jego umysł zostaje nieodwracalnie wyłaczony.
Nie ma sytuacji braku wiedzy. To, ze ktos sobie umyślił iz jest po śmierci dalszy ciąg, nie znaczy, ze jest to jakis wariant. Wiadomo tylko, ze nic nie ma, brak dowodów na to ze jest.



Tak to juz jest, ze nasze szufladkowanie jest przybliżone. Bywają dziedziny na styku medycyny i chemii, chemii i biologii, medycyny i fizyki itd. Podobnie jest tutaj. Mówi sie nawet , ze co człowiek to światopogląd. Oczywiscie wiadomo co mówi definicja,ale cóz zrobic, gdy ktos jest na przykałd w połowie drogi do ateizmu, albo nie jest pewien (tu moze tez byc agnostycyzm), albo mu się wydaje, ze jest ateistą?
Nieraz ateizm jest mylony z antyklerykalizmem,a nieraz z niego wypływa. Jeśli nie ma dostatecznych podstaw naukowych, jest emocjonalny.
Dojrzały, czyli intelektualny ateizm opiera sie własnie na wiedzy naukowej a nie na odczuciach.


No ale właśnie Ty sama zaliczałaś, stąd moja uwaga.



Jak najbardziej, ale akurat religia katolicka uznaje obiektywne istnienie zła, nawet go personifikuje.

,
Nie jest iluzją, jest pojeciem abstrakcyjnym i jest subiektywne. Jest odczuwane nawet materialnie, wiec nie jest iluzja.

. Nie, pewne rodzaje zła (np. katastrofy naturalne) są dziełem przypadku, ale krzywda wyrządzona drugiemu człowiekowi moze byc jak najbardziej zamierzona (choc moze tez byc zbiegiem okoliczności).

Pojedyncze przypadki mogą wystapic wszędzie. Chodzi oczywiscie o rozmiary. Zapewne nieprzypadkowo pisałaś o krajach Zachodu. Jak najbardziej podtrzymuję swoje zdanie. Jeśli masz dane lczbowe, przedstaw, albo będę szukał sam.


To było w innym kontekście, dotyczyło wierzących. Skupianie sie na życiu doczesnym nie jest synonimem wyscigu szczurów. A skad tu nagle wskoczyli ateisci i to na dodatek z problemami, to juz nie wiem.


Nieśmiało przypominam, ze nie dyskutowaliśmy o neurotykach tylko o miłosci autorytarnej, ze tak krótko określe. Szczegóły masz w poprzednich postach.

Gdybyś posiadał wiedzę na temat podstaw katolicyzmu, wiedziałbyś o co chodzi. Jak widać o katolicyzmie wiesz niewiele, swoją opinię o religii budujesz zatem na uprzedzeniach .


W twoim przekonaniu wystarczy przyjąć "ateizm intelektualny", aby usunąć lęk przed śmiercią. Chcesz walczyć z lękiem za pomocą swoistego systemu filozoficznego opierającego się na przekonaniu, że skoro po śmierci nie ma nic, ateista musi się pogodzić z przemijaniem i to ma rozwiązać w Twoim mniemaniu problem lęku przed śmiercią. Jeżeli nie będzie potrafił się pogodzić z tym lękiem, będzie "ateistą emocjonalnym" czy pół-ateistą.
Miłość usuwa lęk przed śmiercią w tym sensie, że skupia się na drugim człowieku, pragnie się jego dobra i nie skupia się na sobie. Przykładowo, gdy do dziecka celuje uzbrojony napastnik, będący obok rodzic jest gotowy poświęcić swe życie dla niego nie dlatego, że przyjął jakiś ateizm intelektualny i pokonał swój lęk, ale dlatego, że je kocha. Narażamy swe życie dla innych, bo ich kochamy.


To znowu wniosek neurotyka.
Człowiek nie dlatego się boi, że życie jest dla niego wartością najwyższą, ani dlatego że żyje dla siebie.. Chrześcijanin żyje przede wszystkim dla innych, pragnie ich dobra, troszczy się o swoich bliskich, a także chce jak najlepiej przysłużyć się społeczności w której żyje. Gdy pojawia się obawa o jego życie, myśli przede wszystkim o tym, jak sobie poradzi mąż/żona z dziećmi, jak poradzą sobie rodzice ze świadomością, że przeżyją własne dziecko, jak sobie poradzą w pracy z projektami, które być może będzie musiał dokończyć ktoś inny, jak sobie poradzą przyjaciele etc. to dla nich żyje i boi się tego, jak sobie poradzą bez jego obecności.


Semantyka. Próba żonglerki niczego nie zmienia.
Ateizm prowadzi do wniosku o beznadziejności życia, bowiem ustawia się przeciw nadziei, którą daje religia poprzez wiarę w życie po śmierci.


Najwyraźniej nie przeanalizowałeś problemu z wielu perspektyw, skupiając się jedynie na tych, które są dla Ciebie wygodne.


Doprawdy? Weźmy taki przykład: Rodzina ateistów z dwójką dzieci wraca z weekendowej wycieczki za miasto. W pewnym momencie ojciec traci panowanie nad kierownicą, wpadają w poślizg i uderzają w pobliskie drzewo. Na miejscu giną ich dzieci. Dramat rodziców polega na tym, że nigdy już nie spotkają się z tymi, których tak bardzo kochali. To jest ta beznadzieja w jakiej stawia ateizm. Zło triumfuje.


To, że czegoś nie wiemy, nie implikuje wiedzy, że nie istnieje


Nie rozumiem, skoro ktoś się uważa za ateistę, to dlaczego ma nim nie być?


Trzeba było tak od razu, że to utopia.


Coś się pogubiłeś, szanuję wybór człowieka odnośnie samoidentyfikacji. Ty natomiast podważasz ich wybory pisząc, że niektórym się wydaje, że są ateistami, proszę nie przypisuj mi swoich poglądów i po prostu wyjaśnij, dlaczego tak uważasz.


Nie tak dawno pisałeś, że ateizm intelektualny nie opiera się na odczuciach, więc się w końcu zdecyduj.
Zło owszem może być iluzją właśnie dlatego, że jest pojęciem abstrakcyjnym i jest subiektywne. Mamy jednak w sobie cząstkę duchowości, dzięki której dokonujemy decyzji, że coś jest złe/dobre.
Przyjęcie przekonania, że zło/dobro jest iluzją jest pewnym krokiem w kierunku wyeliminowania w sobie tej cząstki.


Zdążyłam się połapać, że ateizm intelektualny jest perfekcyjny w każdym calu. Ktoś kto spełni jego warunki nie popełnia błędów bowiem postawiłeś warunek, że nie opiera się na swoich odczuciach, lecz na nauce. Zresztą sam przedstawiasz tak ateistów, jako nieomylnych superherosów. Oczywiście, Ci którzy nie pasują do tego obrazka są zakwalifikowani jako pół ateiści, bądź przedstawiciele ateizmu emocjonalnego. Natomiast nie masz wątpliwości, że teiści to zalęknione sierotki, manipulowane przez religię, słabe, nieracjonalnie myślące, jeżeli znajdują w życiu codziennym przejawy działania Boga, popełniają multum błędów, są słabi psychiczne i w ogóle w każdym aspekcie ateiści intelektualni są od nich lepsi. Nie męczy Cię taka nieustanna walka?


Twierdzisz, że myślenie racjonalne=ateistyczne. Pogoń za pieniędzmi, kariera za wszelką cenę, tempo życia itp. spełniają kryterium racjonalności, jest to skupienie się na życiu doczesnym, które realizują zwolennicy tzw. ateizmu intelektualnego. Myślenie nieracjonalne=teistyczne, wymaga postawienia na pierwszym miejscu Boga i jego wymagań względem człowieka, zatem teista musi rozważyć, czy jego cel jest zgodny z przykazaniami. W tym układzie wierzący może oczywiście wybrać drogę ateistów i również skupić się na doczesnych celach, dzięki czemu będzie racjonalnie myślącym człowiekiem.
Mam nadzieję, że załapałeś na czym polega Twoje błędne utożsamianie pojęcia racjonalizmu z ateizmem.


Odniosłeś się do mojej wypowiedzi przypisując swoje odczucia osobie wierzącej. Zresztą nie tylko w tym miejscu.

Zawsze twierdziłam, że religijność - jakakolwiek - to przede wszystkim strach przed nieznanym, jakie nas czeka po opuszczeniu tego łez padołu; prościej jest wierzyć, że koniec nie oznacza końca w pełnym tego słowa znaczeniu. Stąd nawracanie się na łożu śmierci - bo lepiej, by jednak "coś" tam było.

"Nawracanie się na łożu śmierci, jest spowodowane strachem, bo może coś tam jest"

A mnie się wydaje że często dopiero na łożu śmierci nareszcie potrafimy odczuć wyraźnie, "że coś tam jest", - bo się z tym już prawie "oko w oko" spotykamy, bo żadne ziemskie sprawy nie odwracają od tego naszej uwagi i nie zakłócają jego odbioru .. Choć stoimy na progu śmierci, czujemy tą tajemniczą głebię istnienia, jak nigdy dotąd .. I wtedy może nie budzi w nas już lęku, tak jak za aktywnego życia, lecz ufność i nadzieję ..

Właśnie - zamiana strachu na nadzieję. Bo może coś tam jest.

Tyle, ze nie kazdy tak latwo pozbedzie sie strachu, jesli cale zycie widzial w Bogu tyrana.

Wiele mówi się o nawróconych na łożu śmierci a prawie w ogóle o tracących wiarę na tymże łożu a ich też jest sporo.

Po prostu nie ma wyboru, wiec musi się pogodzić. Sam lęk- zależy czego dotyczy. "Co ze mną będzie po smierci" odpada. A ze nie chciałbym umrzec, ale muszę, to nie jest lęk rozsądny. Sensowny lęk moze dotyczyć śmierci zbyt wczesnej, ale na to nie ma leku nawet w religii.

Bierzesz jeden przypadek i to dość rzadki, i wniosek uogólniasz. Tego nie wolno robić. Ponadto miłość ma się nijak do swiatopogladu.

To tez sie ma nijak do światopoglądu.

A to już Twój błędny odbiór ateizmu.
Owszem, złudne nadzieje odrzuca, ale pierwsze słyszę (a właściwie już słyszalem, ale od biskupów) aby prowadził do wniosku o beznadziejności życia.


Ateistyczni czy teistyczni i tak juz dzieci nei spotkają. Myślisz że poprzez zaklecia mozna zmieniac rzeczywistość?


A tym bardziej nie pozwala na wniosek, ze istnieje.


Właśnie dlatego, ze mu się wydaje. jest tak w wielu dziedzinach, to znaczy nie dotyczy to tylko ateizmu.



Mieszasz wątki i kolejności i konteksty stąd takie wnioski.

To chyba proste ze gdy kogos przygniecie drzewo, to nie ejst iluzja. Jest to zło z punktu widzenia człowieka, ale nie przyrody. Subiektywne (= dla człowieka) zlo.


Nie odnotowuję tu żadnej walki.Jest jak jest.
W żadnym razie. Jest to błąłd nawet z medycznego punktu widzenia.


jakie odczucia, skoro dawałem konkretne przykłady historyczne?

Nie należy przeceniać nawróceń na łożu śmierci, gdyż jest to postępowanie w silnym stresie, a w takich sytuacjach podejmuje się decyzje nieprzemyślane. Jest tak szczegolnie wtedy, gdy są one sprzeczne z całym życiem człowieka. Inna sprawa, że nierzadko otoczenie naciska...

Jak mawiała moja babcia "Kiedy trwoga - to do Boga". Sama nie mam pojęcia, jakie byłoby moje zachowanie na łożu śmierci - niewykluczone, że zechciałabym się wyspowiadać.
Btw. niejednego (a zaryzykuję stwierdzeniem, że większość) ku pojednaniu z Bogiem na pewno pchnął strach przez tym, co i czy w ogóle coś jest po śmierci.

To kwestia kultury, subkultury, religii...
Jak nie było życia przed życiem tak na logikę nie ma życia po życiu... Trochę racjonalizmu...
Człowiek po śmierci zapada w stan niebytu tak jak było przed narodzinami.