No właśnie chyba jest, zasadniczo wszystko co ma układ nerwowy mniej lub bardziej się w obliczu zagrożenia życia stresuje, przy czym człowieka dotyka jeszcze ta dodatkowa nieprzyjemności, że nawet bez tego zagrożenia jest świadom nieuchronności śmierci. Jak to jest - pokonałeś to uczucie, czy po prostu nigdy nie dotarłeś do tego miejsca w umyśle, w którym stajesz wobec niemożliwości wyobrażenia sobie własnego nieistnienia?

Czym innym jest stres w obliczu zagrożenia, a czym innym jest strach przed śmiercią jako taką. Ja boję się okoliczności towarzyszącym konaniu, ale nie samego nieistnienia. Mam zresztą pewne doświadczenia w tej kwestii. To znaczy, miałem kiedyś wypadek i byłem dość bliski śmierci, ale mnie uratowano. Pamiętam dokładnie co się działo w mojej głowie gdy straciłem przytomność, choć nie wiedziałem wówczas że straciłem przytomność. Wiem, dziwnie to brzmi, ale tak było. Generalnie było mi błogo, ciepło, przyjemnie. W tym czasie ratownicy mnie wyciągali z wody, cucili, resuscytowali. Ja tego nie czułem, nie byłem świadom, tylko było mi miło i przyjemnie. Może to doświadczenie spowodowało, że nie boję się śmierci jako takiej?
A moje nieistnienie mi zupełnie nie przeszkadza. Czy masz traumę spowodowaną tym, że nie istniałeś przed narodzinami/poczęciem/staniem się komórką jajową czy plemnikiem? Czy może wierzysz w reinkarnację?

W sumie masz rację, ten drugi jest zapewne zarezerwowany dla człowieka.




Tzn. chyba w tej pierwszej? Bo w doświadczenie w nieistnieniu raczej trudno uwierzyć .




Może, nie byłbyś w tym osamotniony. To jednak jest w dalszym ciągu doświadczenie związane z zagrożeniem życia, czyli de facto życiem, nie śmiercią.



Nie, bo traum można nabawić się dopiero istniejąc

No więc pytam czy nabawiłeś się jakiejś traumy dowiadując się, że Cię nie było te kilkadziesiąt lat temu?

Nie. Co dalej?

Tak zasadniczo: ja wiem, że to można sobie bardzo ładnie uzasadnić, że nie ma czego się bać, ale w sumie nie odpowiedziałeś dotąd na moje pytanie - czy próbowałeś się z tym (końcem istnienia) w swoim umyśle zmierzyć, w sensie wyobrażenia sobie tego?

No widzisz, skoro Ty nie masz traumy, że Cię nie było, to może możesz zrozumieć mnie, który nie ma traumy, że go nie było i że go kiedyś nie będzie. Nie ma tu nic to mierzenia się. Po prostu człowieka nie będzie, tak jak go kiedyś nie było. Próbowałeś się zmierzyć z tym, że Cię nie było?
Mnie to po prostu nie przeraża. Nie było mnie, jestem, nie będzie mnie. Zwykła kolej rzeczy. Nic strasznego. Najchętniej przeszedłbym do nieistnienia we śnie - tak zdaje się chciałaby większość ludzi.

Nie widzę za bardzo związku między jednym a drugim.

No to nie wiem jak Ci wyjaśnić, że nie boję się przestać istnieć, byle było to bez cierpienia (najlepiej we śnie) i nie za wcześnie.

Spoko, przyjmuję do wiadomości

Gdybym miał Ci wytłumaczyć jak to jest ze mną też by mi w sumie było trudno.

Ja się tez nie boję. Skoro znamy reguły gry i nie mozemy ich zmienić, pozostaje tylko sie podporządkować. Fakt, ze chciałoby się ten nieuchronny moment odwlec, ale to jest mozliwe tylko do pewnych granic. Ateiści tu akurat mają lepiej, teiści muszą sie jeszcze martwic co z nimi będzie po.
Czy strach jest powszechny? W sumie chyba tak, z tym ze przyjmuje rózne formy, od obsesji do nonszalancji. Te najsilniejsze objawy są najbardziej widoczne i nie są liczne, więc moze sie wydawać, że nie jest powszechny.

Czy ratowanie życia za wszelką cenę nie jest jakąś "poprawnością polityczną", Jajko, powiedz, co byś myślał gdyby zdarzyło Ci się ratować człowieka w takiej jak z Tobą sytuacji, czy nie pomyślałbyś: po co przerywać mu tą błogość, na siłę wciągać go do naszego niezbyt szczęśliwego świata? Bo przymus jest, nie tylko prawny ale przede wszystkim psychiczny, moralny.

Chociażby po to, że na tę "błogość" jak to nazwałeś i tak przyjdzie pora, ale skoro można komuś podarować jeszcze troszkę czasu, to dlaczego nie? Przecież ten czas i nasze życie w nim, to jedyne co mamy.

A skąd wziął się ten przymus prawny, psychiczny, moralny? Odpowiedz powyżej

Chuda, blada, żółte lice,
Lści się jako miednica;
Upadł ci jej koniec nosa,
Z oczu płynie krwawa rosa...

Nie boisz się, powiadasz? To się jeszcze okaże, niech tylko rychło ta "panna" zapuka do Twoich drzwi, to zobaczymy

Z tym "rychło", to taki żarcik

Tak,to jedna z teorii.



Kolega,co mozliwe,był deklaratywnym ateistą,natomaiast teizm funkcjonował na pozimie podswiadomym,stąd to doswiadczenie.W literaturze przedmiotu nie znalzałem ani jednego przykładu w którym ateista uroił by sobie Boga,Jezusa czy jakikolwiek inny element religijny.


Bo to nie jest przedmiotem jego zainteresowania w trakcie projektowania mostu.



Jasne.
Narkotyk i piguły są wewnatrz,a Szatan jest i tu i tu.
A może;

Kiedy pacjent o silnych przekonaniach religijnych cierpi, praktyki religijne takie jak egzorcyzmy mogą spełniać pozyteczne funkcje jako uzupełnienie terapii gdyż pomagaja usunąc te blokady(Zagadki mózgu str 36)
Medycyna może zwyczajnie nie dać rady


Klasyczny błąd konfirmacji


Chodzi o urojenie czyli zaburzenie psychiczne.

Urojenie to zaburzenie tresci myslenia,np;przesladowcze:ateista uważa ze jest ofiarą przesladowań ze strony na przykład,teistów
Podac wiecej przykładów?


Przecietny człowiek nie ma urojeń

A urojenia czyli tresci bez Boga to wszelkie mozllwe doswiadczneia w których brak komponnetu religijnego (bezposredniego i posredniego).



Jezeli lekarz stwierdzi u ateisty urojenie,to jak najbardziej,są.


Ja stwierdziłem fakt,Ty natomaist coś tam uzasdaniasz


Było,tylko niewygodne


Jak to?
Tam gdzie wystepuje komponent religijny to mamy do czynienia z religijnymi,a tam gdzie ich nie ma,to nie Taki zakres wystepuje w literaturze przedmiotu


Mozna,aczkolwiek byłby to podział nieformalny.


Jedyny taki przyklad podał JedenPost,aczkolwiek i w tym przypadku nie wiadomo, czy kolega ateista doswiadczał Jezusa jako ugruntowany ateista,czy jako werbalny ateista.Jezeli w tym wypadku doszło do doswaidczenia o komponencie religinym,to mogło to byc na gruncie utrwalonego w przeszłosci i funkcjonujacego obecnie na poziomie podswiadomym, teizmu.

Na alegorie patrzymy dzis z przymrózeniem oka. Na raze drzwi zamykam i nie wpuszczam. Ale moze przyjść czas, ze otworzę na oścież. Moją dewizą jest życ jak najdłuzej w dobrej kondycji. Bojaźn w tym nie pomaga. Nie rozumiem irracjonalizmu.