Mojs odpowiedź nie dotyczyła zasadniczo kwestii urojeń teistycznych u ateisty, a raczej tego, że urojenia i ich interpretacje nie muszą (choć mogą i zazwyczaj są) być przedłużeniem światopoglądu. Mogą być wręcz z nim sprzeczne, tudzież sprzeczne logicznie same w sobie.



Ale gdybyś znalazł - coś powstrzymałoby Cię przed stwierdzeniem, że teizm funkcjonował na pozimie podświadomym?

Znawca szatana ze mnie zaden, niemniej wyobrażam sobie, że jeśli go w kims nie było a potem był, to w miedzyczasie przyszedł, czy wszedł (chyba, ze są jakieś formy przetrwalnikowe, które kazdy nosi). A "dragi" zanim sie znalazły wewnątrz, wcześniej tez były na zewnątrz. Nie rozumiem Twojego toku rozumowania.

Jako uzupełnienie a nie zastąpienie terapii. W praktyce jednak pomagją na krótka mete, co łatwo wyjasnić. Jest to typowe leczenie objawowe, nie usuwające źródła problemu.

Podać, bo przykład to słaby. Po pierwsze, moze to byc prawdą a nie urojeniem. Po drugie, jesli nawet tacy są, jest to margines i nie upoważnia do uogolnień.


Na przyklad wspomniane juz konstruowanie mostu.




Wprawdzie wypowiadasz sie nie na temat, ale sprawa jest sama w sobie ciekawa.
Ten opis wskazuje, że ów kolega był niepewny swego ateizmu a na dodatek było to jego dużym problemem. Zapewne teizm w nim tkwił podświadomie, co doprowadziło do ostrego konfliktu, manifestującego sie halucynacją. Wskazuje to tez na chwiejna psychikę. Analogiczny jest mechanzm opętań, z tą różnicą, że "opętany" czuje sie teistą (a tamten czuł sie ateistą).

Moje wypowiedzi oparte były na analizie materiałów z zakresu psychiatrii.Twoja konecpja którą tutaj prezentujesz osadzona jest na jednym bądz dwóch przykładach.
Jezelibysmy uzalenzili prawdziwosć tego,że psychiatria postuluje interpretacje teistyczna urojeń jako uzleznioną od tegoż swiatopoglądu,to kazda tego typu doswiadczenie musi warunkować taki,a nie inny punkt widzenia.W tym ukałdzie twoja koncepcja oparta na: nie musi byc przedłużeniem switopoglądu ma inne uzasadnienie,np;takie o kórym tutaj wspomniałem.


Znalazłem u Ciebie



Może dprecyzuje.

Szatan może wchodzić i być tu,a moze też wychodzic i działać z zewnątrz i nie byc tu Piguły nie mają takich własciwosci.


Uzupełnienie to taki wytrych psychiatrów.

Faktycznie chodzi o praktyki egzorcystyczne po zastosowaniu nieefektywnej terapii psychiatrycznej.
Podam ci przykład z ksiazki Zagadki MÓZGU

Grupa psychiatrów z Vanderbilt University opisała przypadek pewnego pacjenta z poważnymi zaburzeniami,który wyzdrowiał dopiero po przeprowadzneiu egzocyzmów przez fundamentalistycznego duchownego.(str 36)
oraz:

Nie mówi się o tym zbyt głośno,ale w niektórych przypadkach opętania,zwłaszca tych najtrudniejszych profesjonalna medycyna tez zaleca sięgniecie do egzorcyzmów (str 36)

Psychiatrzy mają także swoje sekrety




Podaje
Ateista moze uroic sobie że jest chory nieleczalnie.Może też uwazać ze jest wielką osobistoscią.
Moze czy nie?


Kiedy diagnoza już zapadła to musi być prawdą.
Po drugie,nigdzie nie uogólniałem.


Bardzo bobry przykład ateisty który uroił sobie ze jest konstruktorem mostu


Gdy się jest teistą,to zasadniczo istnieje zgodnosć miedzy podswiadomoscią,a siwdomoscią co finalnie przekłąda się na praktykowanie swego wyznania,a to z kolei rodzi doswiadczenia tesityczne Czucie moze dotyczyć jednie warstwy wierzchniej w ramach której,nie ma zgodnosci miedzy podswiadomoscią,a swiadomoscią.



Tutaj nie ma pewnosci co do diagnozy,natomaist nie wykluczone ze mogło tak byc.

Czy mógłbym wobec tego prosić o wskazanie takich przykładowych materiałów z zakresu psychiatrii zajmujących się problemem obecności bądź nieobecności urojeń o treści teistycznej u ateistów?

Chociaż po prawdzie znów nie wiem po co właściwie się z Tobą spieram, skoro zasadniczo jakby potwierdzasz moją tezę, iż istnieją schorzenia psychiczne specyficzne (według Ciebie - wyłączne ) dla teistów, natomiast brak takich, na które narażeni by byli tylko ateiści.

Potwierdzasz?

Polecam ksiązkę Psychologia Religii Bernharda Groma.

W sensie sciłsym chodzi o nieobecność tresci religijnych u osób niereligijnych.


Zostawmy juz tego spornego ateistę

Po drugie:

Dosłownie nie ma czegoś takiego jak schorzenia specyficzne dla Teistów.Na poziomie podstawowym mamy kwalifikacje bez komponentu swiatopogladowego.Element teistyczny jest wtórny.
Ale przy takiej konstrukcji jak Twoja mozna pokusić się o dość kuriozalne rozszerzenie schorzeń psychicznych na rózne podkategorie,np; dla kucharzy (kucharskie) i dla lekarzy (lekarskie).No cóz,własciwie to nie widzę przeciwwskazań

Nie ma klasyfikacji, niemniej nie bez powodu mówimy o maniach religijnych.




Które w każdym wypadku będą dotykać zarówno teistów jak i ateistów. A chodzi o to, że na tej właśnie osi (teizm-ateizm) brak symetrii - tylko po jednej stronie mamy specyficzne dla danej, hmmm... orientacji światopoglądowej urojenia oraz sytuacje psychozogenne.

Jak myślisz, czy każdy uratowany jest z tego powodu szczęśliwy? A wrócić do stanu poprzedniego nie jest takie łatwe. Ale zastanawia mnie coś innego: wyobrażam sobie śmierć widzianą przez ateistę jako definitywny koniec wszystkiego. Więc nie jest to ta opisywana przez Jajko "błogość" bo tą się czuje, jakoś jeszcze świadomie. Definitywne "nic" to brak świadomości, pamięci, no - wszystkiego. I tak jakoś czuję, że w tej sytuacji życie się nie kończy - w momencie śmierci czas zwalnia do prawie zera, może obecna chwila trwa a może odczucie jest inne - nie wiem. Czuję jednak, że jestem więźniem własnej świadomości, czas zależy od niej a nie odwrotnie. Ciekawe co na ten temat myśli ateista.

No wszak ja NIE UMARŁEM, a jedynie straciłem przytomność, więc nie czułem śmierci.
Dla mnie śmierć to koniec świadomości, coś jak podczas snu bez marzeń sennych, jak urwany film. Po prostu organ wytwarzający świadomość przestaje działać. To i nie ma świadomości. A czas płynie jak płynął.

Skąd znasz takie szczegółyna temat szatana? Robi sie egzorcyzmy gdy działa z zewnatrz? Słyszałęm tylko o wypedzaniu z człowieka.


Najpierw podpierasz sie cytatem, pote kwestionujesz go częsciowo. Zdecyduj sie na coś.

Pojedyncze przypadki moga byc rozmaite, włacznie z ustąpieniem dolegliwosci bez leczenia. Wiadomo tez o leczeniu nawet chorób somatycznych przez oddziaływanie na psychike,a co dopiero przypadłosci psychicznych. Aby ocenic skutecznosc, tzreba byłoby mieć dane statystyczne (na przykłąd procent nieskutecznych terapii psychiatrycznych, potem procent skutecznych egzorcyzmów wśród tych nieuleczalnych tradycyjnie, procent powtarzanych egzorcyzmów, kryterium całkowitego wyleczenia [np. w chorobach nowotworowych kryterium jest 5 lat bez nawrotu]). Wtedy można powaznie oceniać, inaczej mamy dyskusję na poziomie piwiarni.

No to cofnąłes się w przykładach. Tamten był słyby ale przynajmniej na temat. Ten dotyczy osoby a nie ma nic wspólnego z ateizmem. Każdy moze, swiatopogląd nie ma tu nic do rzeczy. Jeszcze raz: urojenie ateisty to nie to samo co urojenei ateistyczne.

Czyżbys znał taki przypadek?

Konflikt niekoniecznie musi byc między swiadomoscia a podświadomoscia, moze tez w całosci zachodzic w podświadomosci, a wtedy do świadomosci docieraja tylko jego echa.
Ma się rozumiec, ze silne konflikty wewnętrzne (światopogladowe) nie cechują wszystkich teistów, bo też i nie wszyscy ulegaja "opętaniom". Jest to stosunkowo mały procent.
Natomiast u tych, których to dotyczy, przyczyny są widoczne jak na dłoni, trzeba tylko chcieć je zobaczyć a nie przypisywać opetaniu.

No tak, oczywiście rozumiem. Postaraj się jednak wyobrazić sobie NIC. Bez Ciebie. Ale też bez świata. Bo gdy mówisz "A czas płynie jak płynął" to mimo woli wyobrażasz sobie ten świat płynący bez Ciebie. A NIC to NIC, żadnych wyobrażeń, to, kim byłeś zostało w nawiasach czasu i więcej nie ma NIC. Nie możesz w żaden sposób spojrzeć na nic innego spoza tych nawiasów.

A wyobrażasz sobie siebie PRZED urodzeniem, ewentualnie przed poczęciem? Czy to jakiś problem dla Ciebie, że wówczas Twojej świadomości a nawet Ciebie nie było?

Wszystko to WIEM. Mówię jednak o ODCZUCIU, WRAŻENIU. To sprawa indywidualna, wyobrażenie sobie, że nie będziesz mógł nawet nic sobie wyobrazić. To odczucie duszności, braku powietrza. Koniec historii. Coś nienormalnego. Nie wiem jak to prościej opisać. Ale może stąd bierze się religia? Potrzeba i przeświadczenie, że rozum nie mówi prawdy?

A jakie masz odczucia, wrażenia, gdy zapadniesz w głęboki sen (i nie śnisz)? Żadne. Martwi Cię to jakoś?

To nie to samo. Głęboki sen jest wypoczynkiem. Nie-życie jest niczym. Nie zamierzam Cię przekonywać ani wyjaśniać, chyba nie potrafiłbym, mówię tylko, że coś takiego od niedawna odczuwam. Śmierć nie jest wyzwoleniem, śmierć jest NICZYM.