Co było wyjaśnione? Ja się z nim przecież w pęłni zgadzam i w niczym nie zmiania to faktu, że fragment ten określa grupę osób, które na pewno nie zostaną zbawione. Zgadzasz się z tym?

Jest to własnie ta grupa, która świadomie odrzuci miłosierdzie Boże.

Nie. Czemu po prostu nie przeczytasz tego zdania, zamiast zgadywać?

Nie jestem w stanie pojać tego upartego zasłaniania oczu przed faktem, który przed nimi leży. Co tam jest napisane? Mozesz przytoczyć własnymi słowami?

Przeczytałam.

Nic na to nie poradzę, że odczytujesz pojedyncze zdania. Ja je czytam w kontekście całego nauczania Magisterium tk, jak poszczególne wersety z Biblii w całym jej kontekście. Naczelnym kontekstem Biblii, a co za tym idzie także Magisterium Kościoła jest miłosierdzie Boga.

Czyli kłamiesz świadomie, pisząc, że jego treść jest inna, niż jest? Jakie konkretne kryteria wykluczające ze zbawienia ten fragment? Jest tam mowa o odrzuceniu miłosierdziu Boga, czy może raczej o nieposłuszeństwie biskupowi Rzymu?



W takim razie powinnaś dostrzec jego rażącą sprzeczność z tym nauczaniem.

Niczego takiego nie widzę. Ty widzisz, bo patrzysz przez pryzmat swojej niewiary lub szukasz haków.

Tu nie trzeba szukać żadnych haków, tu stoi czarno na białym. Tobie jednak wpojone przekonanie o tym, że żadnej sprzeczności w nauczaniu Kościoła być nie może, nie pozwala przyznać tego, co każdy - patrząc z minimum obiektywizmu - dostrzeże.

Proponuję Ci po raz kolejny: napisz proszę swoimi słowami, jaką treść zawiera ten ustęp. Konkretnie, bez budowania interpretacji, albo podajac interpretację osobno.

Nikt mi nic nie wpajał, bo w moim Kościele nie ma prania mózgów. To jest moja świadoma wiara wynikająca z rozumowego jej przyjęcia.

Kolejny raz powtarzam, że ten ustęp nie może być interpretowany w oderwaniu od całości nauczania Kościoła, od najważniejszego kontekstu: Bóg jest Miłością Miłosierną. Żadne zaklinanie rzeczywistości tu nie pomoże. Żaden człowiek nie może powiedzieć z całą pewnością, że ktokolwiek (imiennie) zostanie potępiony.

Najwyraźniej jest, skoro perspektywa samodzielenej analizy treści jednego zdania napawa Cię taką niechęcią.



Nie prosiłem Cię o interpretację, tylko zreferowanie swoimi słowami jego treści. Potrafisz to zrobić?

W kontekście całości nauczania odniosłam się do tego zdania. Nie można wyjaśniać go bez kontekstu całości nauczania UNK.

Emotka, której użyłaś, dobrze obrazuje Twoje straszliwe zniewolenie mentalne.

Powiedz proszę: jak możesz rzetelnie stwierdzić, czy zdanie x jest z nauką KRK sprzeczne czy niesprzeczne, jeśli z góry modyfikujesz jego rozumienie tak, by było niesprzeczne, choćby zabieg był z punktu widzenia logiki kuriozalny?

Po raz kolejny: nie prosiłem o wyjaśnianie, czy interpretowanie, tylko zwyczajne przytoczenie treści swoimi słowami. To poziom szkoły podstawowej. Za trudne?

Przewinąłem trochę do początku tego flejmu:



Dwie rzeczy. Po pierwsze raczyłeś pominąć, że w tym samym liście jest nawiązanie do innego tekstu:

Tytuł: PIEKŁO – HEROICZNY DAR BOGA?



(Skróty i podkreślenia własne, link - patrz wyżej)

Teraz przechodzimy do wniosków formalnych. Jeżeli papież nie wyklucza zbawienia nie-katolików, nie robiąc przy tym rozróżnienia na nie-katolików chrześcijańskich i nie-katolików nie-chrześcijańskich (co zresztą AD 1949 było pewnie niezbyt możliwe) pozostaje wysnuć wniosek, że sam brak posłuszeństwa papieżowi nie "wystarcza" do potępienia.

Przechodzimy teraz do mojej konkluzji, której pewnie nie zaakceptujesz, ale przy której będę obstawał: nie jest dopuszczalne przypuszczać, że każdy chrześcijanin rozumie to samo pod pojęciem Kościół. To był Twój osobisty dopisek, który przyjąłeś za podstawę dalszego wnioskowania. Dopisek niepoprawny. Dla katolika - przerysuję teraz nieco - Kościół jest na skale Piotra apostoła i jego następców, oraz "baranki". Dla prawosławnego - Kościół to apostołowie i wierni w pewnej, nazwijmy to, równowadze. Dla protestantów, Kościół to wierni czytający Biblię, przy czym niektórzy są nieco "równiejsi" (nazywani umownie "apostołami"), ale bez żadnych benefitów z tego tytułu.

Możesz się wtedy zapytać, kogo ten zapis dotyczy. Podam też moją interpretację, dosyć prostą. Przypuśćmy że jest katolik, wychowany w wierze, który chce się rozwieść. Do tego celu zmienia konfesję, nie interesując się zbytnio, co tam Jezus gdzie i kiedy ustanawiał. Pomijając teraz sam akt apostazji, taka osoba jest potępiona, gdyż postępuje wbrew znanym sobie faktom, kierują się wygodą życia.

Nie jest to jedyna możliwość, ale o taką konstelację chodzi. O osobę, która wprawdzie wie, że kościół zakładany przez Jezusa, to "Kościół Piotrowy". A nie "Kościół duchowno-wierny". Albo "Kościół biblijny" czy jeszcze inny (wariacji może być sporo). A mimo to odmawia posłuszeństwa następcy Piotra.

proteom

Marek_Piotrowski


Nie napisałem, że subiektywne dobro musi oznaczać ograniczenia czasowego. Czlowiek w życiu doczesnym postrzega chwilowo ( bo chwilą jest ludzkie zycie wobez wieczności) jako dobre, czyli takie, że podmiot chciałby z tym żyć. Poprzez dobro subiektywne rozumiem
to, co dany człowiek uważa za dobre, co zgadza się z jego zasadami moralnymi, z jego ideałami,
z jego potrzebami, co ocenia z jakichkolwiek powodów jako korzystne – i do czego w związku z
tym chce w miarę możliwości dążyć. Może to być zarówno dobro w sensie przyjemności lub korzyści dobro w sensie nakazu moralnego jak również coś wypośrodkowanego pomiędzy
nimi. Nie jest bowiem w tym przypadku istotne, do czego konkretnie ów człowiek chce dążyć; istotne jest jedynie, że jest coś, do czego chce dążyć i to coś traktuje w praktyce jako wzorzec, z którym porównuje swoje plany, osiągnięcia i aktualną sytuację, starając się jednych rzeczy unikać, a inne realizować.

proteom

Marek_Piotrowski


Tylko doczesnie nasza wiedza o Bogu jest w najlepszym przypadku znikoma, a w praktycznym życiu bardziej jest oparta o subiektywną wiarę. Aby Boga odrzucić, trzeba mieć pełną i obiektywną wiedzę o Nim oraz będąc wolnym od wszelkich uwarunkowań. W praktyce odrzucamy obrazy, wyobrażenia ,a do tego filtrujemy je przez włany, subiektywny, grzeszny rozum, który jest ograniczone przez mózg, ze swej natury bardzo niedoskonały i niezdolny do nadprzyrodzonego zaufania Bogu, który jest Wszechmocną Milością. Nie poznajemy Boga jako Wszechmocną Miłość poprzez rozum, gdyż jesteśmy grzeszni i ograniczeni - pod każdym względem.

. http://www.katechizm.opoka.org.pl/rkkkI-1-1.htm
To pokazuje, że w życiu doczesnym nie tyle nienawidzimy Nieskończonego Boga, co odrzucamy skończone formy przejawia się Jego, które, subiektywnie, wcale dowodzą, że jest Wszechmocną Milością, a nawet, że istnieje. Nasze poznanie to ziarnko wobez Nieskonczonego Boga.
proteom

Marek_Piotrowski


Co przez to rozumiesz?

Oczyszczenie, jak najbardziej jest procesem, czyli czymś zmiennym.
Nieuchronną konsekwencją wolności jest jednak dokonywanie złych wyborów oraz niebezpieczeństwo odejścia od Boga i grzech. Grzech nie może być jednak ostateczną rzeczywistością wg. wiary chrześcijańskiej - bo to oznaczałoby, że zło jest silniejsze niż Bóg, co by zaprzeczało Wszechocnej Miłości Boga. Bóg jest nieskończenie większy od każdego ludzkiego, skończonego zła.
Zauważmy też , że piekło jest stanem dla człowieka złym ( a przecież czlowiek ma dobrą z natury duszę), a nie dobrym. Gdyby było inaczej, Bóg nie ostrzegłby nas przed piekłem jako przed miejscem nadzwyczaj bolesnym.Wobec tego Boże stworzenie nie odrzuci Boga, jeśli tylko jest już dostatecznie wolne. Każdy jest w pewnym stopniu zniewolony grzechem, więc każdemu grozi, że grzech go zniewoli do odrzucenia Boga.
proteom

Marek_Piotrowski


Nasze wybory doczesne z natury są nietrwałe i oparte na chwilowym, cząstkowym, ograniczonym poznaniu. Sąd szczegółowy wyzwala nas z subiektywnego, cząstkowego poznania. Na sądzie szzcegółówym wszyscy stajemy jako ograniczone, grzeszne stworzenia.
Człowiek jest jednak ograniczony – BARDZO ograniczony – w swoich możliwościach, w swojej wiedzy, w swoim postrzeganiu. Nawet siebie samego zna tylko bardzo powierzchownie. I właśnie te wszystkie ograniczenia powodują, że podejmuje często decyzje przypadkowo, daje się łatwo zwodzić pozorom, jest przekonany o pełnej prawdziwości rzeczy, które są częściowo lub wręcz całkiem fałszywe. Te wszystkie ograniczenia – typowe dla KAŻDEGO stworzenia, nie tylko dla człowieka – są także ograniczeniem jego wolności.
Tylko istota w pełni wolna jest w pełni zdolna do zaakceptowania Pełni Miłości, którą jest obiektywnie tylko Bóg. Wierzymy wszak, że człowiek został stworzony przez Boga na Jego obraz i podobieństwo. Czyli, że człowiek jest z natury swojej dobry – tyle, że nie jest ani wszechmocny ani wszechwiedzący. Człowiek może więc się mylić, także co do siebie samego. Myląc się w ten sposób, może zapragnąć zła. O ile jednak się myli, o tyle nie jest wolny i o tyle nie są to naprawdę jego pragnienia, lecz pragnienia narzucone mu przez to, co go zniewala. Pełną wolność może natomiast uzyskać jedynie poprzez całkowite zaufanie Bogu. Bo tylko Bóg może go obronić przed pomyłkami, których człowiek chciałby uniknąć, ale sam uniknąć ich nie jest w stanie. Odejście od Boga jest pomyłką tym większą, im jest dalsze i im dłużej trwa. Odejście na wieczność byłoby pomyłką nieskończoną, całkowitym zniewoleniem na skutek kumulacji błędów będących konsekwencją niepełnej wolności.
proteom

Marek_Piotrowski


Zapoznaj się wnikliwie z moim tokiem rozumowania, i wtedy zrozumiesz, dlaczego błędnie pojmujesz moje przesłanki.

Większym darem byłaby już anihilacja skoro nie chce wpuścić do nieba