a ja chciałam wam po prostu powiedzieć, że wiem, że Bóg jest!
słusznie, pójdę porozmawiać z kimś mądrym i wrócę, żeby wam powiedzieć, że jest dobry;)

Skoro wiesz to pewnie masz jakieś dowody?

ladysherlockian, w literaturze dotyczącej wiary znane jes pojęcie "nocy zmysłów" bądź "pustyni zmysłów". W uproszczeniu chodzi o to, że Bóg zabiera od nas swoje dary po to, abyśmy kochali go nie dla Jego darów (emocji, uczuć), ale ze względu na niego. To jest nieco podobne do przypadku, w którym ukochana osoba ląduje w szpitalu na dłuższy czas. Jeśli naprawdę ją kochamy, jeśli kochamy ją ze względu na istotę samej jej osoby, jeśli kochamy ją dla niej samej, to pozostaniemy przy niej. Jeśli jednak kochamy tę osobę ze względu na emocje, przyjemność, piękno bądź przydatność, to nie mamy większych szans przejść dłuższej próby miłości.

W przypadku "nocy zmysłów", czyli nieodczuwania Boga, chodzi o to, że Bóg jakby się schował, mimo, że nadal jest blisko. Jakby go nie było - nie czuć go, nie czuć wiary, nie czuć tych emocji. Ale dlaczego? Właśnie dlatego, żeby kochać Go nie ze względu na to wszystko - na emocje, uczucia, poczucie obecności, czy nawet nie ze względu na "uczucie wiary", ale ze względu na samego Boga. Ciesz się, bo "noc zmysłów" jest wielką łaską. Myślę, że oznacza, że jesteś gotowa ją przejść, by wydoskonalić swoją miłość. Bóg bowiem nie kładzie na nas ciężarów ponad nasze siły. A noc zmysłów jest dla nas zbawienna właśnie dlatego, bo pomaga nam skupić się na miłości do Boga tylko ze względu na Niego, pomaga wydoskonalić naszą miłość.

Wytrwaj! Bóg z Tobą!

Czyż może niewiasta zapomnieć o swym niemowlęciu,
ta, która kocha syna swego łona?
A nawet, gdyby ona zapomniała,
Ja nie zapomnę o tobie
Iz 49, 15

Na poczatek warto przemyśleć, czy właśnie te dwa wydarzenia jakoś się ze sobą nie łączą.



Nie należy skupiać się na emocjach. Obecnie żyjemy w czasach wielkiej apoteozy DOZNAŃ - jak ja czegoś nie " przeżywam ", to widać tego nie ma. Tymczasem emocje są ważne, ale nie najważniejsze.



W pojawianiu się " myśli kwestionujących " nie ma niczego nienaturalnego. Nienaturalne byłoby, gdyby się nie pojawiały. Co do " odrzucenia " od " czegoś " w katolicyźmie - kolejna naturalna rzecz. To, że kocham Kościół nie znaczy, że wszystko mi się w nim musi podobać. Dosłownie dziś rano przeczytałem w Tygodniku Powszechnym artykuł o kobietach, które poroniły - jedna z nich na spowiedzi zwierzyła się z tego księdzu, który w odpowiedzi ofuknął ją: " najgorsze, że go nie ochrzciłaś ". Poczułem nawet nie odrzucenie - poczułem, że ktoś powinien pójść do tego gościa, i w imię Chrystusa, dla jego dobra i dla dobra Kościoła grzmotnąć go porządnie w łeb, żeby sobie uświadomił pewne sprawy.

A Bóg jednak mógł? No i dlaczego na cały wszechświat przenosisz przyziemne mechanizmy jakie znasz ze społeczeństwa?

Więc cytuję:

Bóg nie jest bytem stworzonym.



Jeżeli mechanizm, który można nazwać " przyczynowo-skutkowym " nazywasz " przyziemnym mechanizmem znanym ze społeczeństwa ", no to trudno. Ja zresztą też lubię go negować - kiedy tylko piszę z ateistycznego punktu widzenia.



Raczysz może zauważyć, co ja określiłem jako " drugą możliwość ", a co Ty za nią uznałeś, oraz różnicę między nimi.

Mam dowody, które mnie przekonują - np działanie Ducha Świętego podczas modlitwy i kilka momentów niezwykłej Jego bliskości. Może mi po prostu łatwo w to wierzyć, bo jest to dla mnie od dziecka oczywiste, a jeśli ktoś nie ma tej pewności to nie wątpię, że mi na słowo nie uwierzy;)

Psychika...

Wierni innych religii też doświadczają takich "dowodów" ze strony bytów które teoretycznie nie powinny istnieć.
Wszystko zależy od tego co chcesz odczuć.

Ja gdy odpowiednio się przygotuje potrafię doświadczyć niezwykłego uczucia jedności ze wszechświatem. Te uczucie mógłbym określić jako mistyczne, ale wiem że to tylko i aż moja psychika.

WIARA JEST ŁASKĄ.
Z tego punktu widzenia poszukiwanie wiary na zasadzie:"poczytam Biblię, Koran, Talmud i Konfucjusza, to może znajdę coś dla siebie" jest płytkie, nastawione wyłącznie na przeżycie emocjonalno-intelektualne i z góry skazane na szybkie wygaśnięcie nowym "hobby".
Oczywiście nie można wykluczyć, iż przez rozum dojdziemy do Boga. Tyle, że tym rozumem również kieruje Bóg, który może na nas zesłać specjalną łaskę, która pozwoli nam w systematycznej budowie świata itp. odkryć Nadrzędną Istotę, która tym wszystkim steruje.(Patrz: pięć dróg świętego Tomasza z Akwinu).
Wracając do pierwszej myśli: wiara jest łaską, ale łaskę zsyła Bóg, więc w sumie to On wybiera, kto będzie w Niego wierzył. Można by modlić się o wiarę, tak jak o każdą inną łaskę, ale aby się modlić, trzeba mieć wiarę, więc popadamy w błędne koło.
Święty Augustyn popełnił na ten temat solidne dzieło, ale nie pamiętam, jak tego wybrnął.
P.S. Inni wierzący mogą nam wymodlić łaskę wiary. Jest to jakaś metoda, w której nie ma absurdu, jest za to miłość do bliźniego, a na tę Bóg patrzy bardzo przychylnie. Więc szansa skuteczności duża.

A jak nie wierzysz idziesz do piekła. I klapa, bo boska sprawiedliwość potyka się o pre-determinizm.




"Może znajdę coś dla siebie" jest płytkie, ale "może znajdę prawdę" już nie.




Łysiczki też dają radę.

A skąd wiesz ? Ja tam przypuszczam,że po prostu w to wierzysz.

Potrafię kontrolować własną psychikę i mogę określić co jest moją myślą, a co nie jest.

To ekstytujące. Kiedyi w jaki sposób posiadłeś taką umiejętność, czy też może posiadałeś ją zawsze?

I czy swoją psychikę kontrolujesz non stop czy też tylko w określonych godzinach, tj. np. czy kontrolujesz swoją psychikę kiedy śpisz i odróżniasz wtedy co jest a co nie jest Twoją myślą?

I co kontroluje to, co potrafi kontrolować?

Jaki jest cel tych pytań?
Czy samokontrola własnej psychiki jest czymś niezrozumiałym?