Pojedynczy stosunek faktycznie jest mało znaczący wobec śmierci, ale decyzja o zachowaniu czystości przedmałżeńskiej może być już znacząca i skutkować życiem w pojedynkę oraz brakiem sukcesu reprodukcyjnego. Z punktu widzenia ewolucji to porażka podobnie dotkliwa jak utrata życia.

A ja zawsze myślałam, że celem czystości przedmałżeńskiej jest wiernosć jednemu partnerowi i zapewnienie godnych warunków życia poczętemu życiu.

Istnieją i istnieć będą jednostki bez potomstwa i wcale świat się przez to nie zawala, i nie zaburza to reprodukcji (są inne jednostki które się reprodukują).
To nie tragedia, gdy jednostka pozostanie bez potomstwa, a jest tą tragedią dla tej jednostki gdy ona utraci życie.

Znając katolicki sposób myślenia to coś takiego mogłoby być uznane za samobójstwo niezależnie od tego jak kościół zapatrywałby się na samą praktykę przedłużania życia.

Celem tak, ja pisałem o ryzyku skutków ubocznych.



Pisałem "z punktu widzenia ewolucji". Ze społecznego punktu widzenia za porażkę uważa się obecnie raczej posiadanie licznego potomstwa niż bezdzietność.

Chodziło mi o sytuację, w której wiara staje w opozycji do silnych instynktów. Jednym z takich silnych instynktów jest instynkt przeżycia, który objawia się strachem przed śmiercią. Drugim jest instynkt reprodukcyjny, który przejawia się popędem seksualnym i strachem przed samotnością.

Oczywiście piszę o przeciętnym przypadku, są jednostki które nie boją się śmierci (w skrajnym przypadku samobójcy) oraz jednostki, które nie boją się samotności (w skrajnym przypadku odczuwające wstręt przed współżyciem). Generalnie jednak istniejemy dzięki instynktowi przeżycia i popędowi seksualnemu naszych przodków.