Jak szukać tej prawdy jeżeli nasze sumienie ma inny pogląd na sprawę niż KrK? Powiedzmy, że my uważamy coś za dobre, a KrK za złe. Bądź odwrotnie. Należy wtedy słuchać sumienia, czy próbować je zmienić? Jeżeli próbować zmienić to jak?

Czyli małżonkowie nie muszą przez 20 lat zanudzać księdza i Boga tematem antykoncepcji.
Zgoda w 100%

A spowiedź nie wymaga żalu za wszystkie grzechy?



Należy zarówno słuchać sumienia jak i próbować je kształtować. Ponieważ sumienie to osąd rozumu — myślę, że warto czytać, próbować zrozumieć argumentację Kościoła, ale też spojrzeć krytycznie na opinie teologów, którzy podzielają nasze przekonania. Z doświadczenia wiem, że u źródeł takiego czy innego nauczania stoi pewna prawda, z którą nie można się nie zgodzić, a której bym nie zrozumiał (o której bym nie wiedział), gdybym nie zgłębiał nauki Kościoła. Może też zdarzyć się tak, że prawdę tę poznamy, jednak jej właściwa praktyczna realizacja w naszym przekonaniu będzie musiała odbiegać od dróg, które wskazuje Kościół. Sytuacja taka nazywana jest niepokonalną ignorancją.

Myślę, że ciekawsza sytuacja jest wtedy, gdy widzimy jakieś zło, którego nie widzi Kościół. Łatwo wtedy co prawda narazić się na zarzut widzenia drzazgi a niedostrzegania belki. Ale jednak — załóżmy, iż dochodzimy do przekonania, że zło, które Kościół dopuszcza jest zbyt poważne żeby milczeć. Co wtedy?

I jeszcze taki problem, na przykładzie antykoncepcji (zgodnie z deklaracją Persona Humana dziedzina seksualności jest materią poważną, więc łatwo o przykład):

Świadome i dobrowolne wykroczenie przeciwko sumieniu (choćby źle ukształtowanemu) jest grzechem. Czy grzechem ciężkim będzie zatem świadome i dobrowolne stosowanie NPR (materia poważna!) zamiast np. antykoncepcji hormonalnej, w sytuacji gdy sumienie mówi, że NPR może (np. z powodu zaburzeń zdrowotnych) zawieść, wstrzemięźliwość narazi małżeństwo, a w obecnej sytuacji należy koniecznie odłożyć spłodzenie potomstwa?

Wymaga. Ale jeśli ktoś uważa że nie zrobił niczego złego, to nie będzie za to żałował

Teraz to mi dopiero namieszaliście w głowie...

Ja uważam, tzn. moje sumienie uważa, że antykoncepcja (nieporonna) nie jest grzechem.
Uważam, że pieszczoty z orgazmem poza stosunkiem lub stosunek ze spermę poza pochwą mogą być piękne i budujące dla związku i nie muszą być grzechem. Moje sumienie nie widzi tego jako grzechu.
Staram się zrozumieć stanowisko KK, ale im więcej czytam i im więcej wiem, tym bardziej moje sumienie trwa przy swoim zdaniu! Nie potrafię go przekonać do czegoś, w co zupełnie nie wierzę.
Starałam się, ale nie potrafię...
Więc uznałam, że muszę odejść z KK, bo nie jestem w stanie się dopasować, nie jestem w stanie żałować...

Czy wobec tego mogłabym kiedyś wrócić i np. spowiadać się tylko z tego, że źle ukształtowałam swoje sumienie? Bo nie potrafię się spowiadać z czegoś, czego nie uważam na grzech, czego nie żałuję i z czego poprawiać się nie chcę...
Z drugiej strony - Czy złe uformowanie sumienia jest grzechem ciężkim? ...skoro nie potrafię go inaczej ukształtować... Czy to jest świadomy grzech? ...i dobrowolny?

Ja myślałam praktycznie tak samo jak Ty. Dla mnie ten wątek to szok. Wygląda na to, że jest miejsce w Kościele dla ludzi używających antykoncepcji

No właśnie o to chodzi. Nie popełnia grzechu ciężkiego, popełnia jednak grzech, którego nie żałuje. Czy nie czyni to spowiedzi nieważną? Czy źle rozumiem żal za grzechy w tej sytuacji? Czy może jednak w ogóle nie popełnia grzechu (przeglądam katechizm i rzeczywiście zaczynam głupieć: czyżby nawet „grzechy wołające o pomstę do nieba” nie zawsze były w ogóle grzechami)?

Otóż nie wygląda to Kamyku tak słodko i przyjaźnie dla "pro antykoncepcyjnych" katolików.
Dopóki nie wiem, że to grzech, grzechu nie mam; Natomiast katolik kiedyś przecież tę wiedzę zdobywa; rozmawia z duchownymi, czyta katechizm KK, rozmawia na forum i w końcu dowiaduje się, że antykoncepcja - zgodnie z nauczaniem Kościoła - podlega materii ciężkiej. Gdy w konfesjonale ktokolwiek wyzna, że ją stosuje i nie ma woli zaprzestania, bo uważa, że dla niego to dobre wyjście, rozgrzeszenia nie dostanie. Nauczanie KK w kwestii planowania rodziny jest dość jasno sprecyzowane i każda antykoncepcja (nawet barierowa) oznacza grzech ciężki.
Jako katolicy mamy obowiązek dochodzić do poznania prawdy i respektować nauczanie KK, nawet to zwyczajne. Nie wolno zatem samemu uznać, poznawszy nauczanie KK, że antykoncepcja jest dla nas dozwolona i nie wymaga wyznawania w konfesjonale. Taka spowiedź byłaby zatajeniem grzechu, byłaby nieważna. Każdy katolik jest zobowiązany do zaznajomienia się z nauczaniem KK, choćby do zapoznania się z podstawami wiary, z katechizmem KK.
Po jego lekturze już nikt nie będzie mógł stwierdzić, że antykoncepcja nie wymaga spowiedzi.

To trochę ryzykowne stwierdzenie — zwłaszcza w świetle następujących słów kierowanych do spowiedników:
Również niewiedza nie zawsze powoduje, że nie popełniamy grzechu.


Nie, Moniko. Grzech ciężki musi być popełniony z pełną świadomością i całkowitą zgodą. Błędny osąd sumienia wyklucza pełną świadomość i całkowitą zgodę. (por. KKK 1857)

Nauczanie zwyczajne jest wezwaniem, do przyjęcia pewnych norm, tak, byśmy uważali je za swoje; wezwaniem, któremuśmy winni posłuszeństwo. Ale nie chodzi tutaj w żadnym razie, o branie tego nauczania „na wiarę” (por. kanon 752 KPK). Zdarza się (i nie piszę tutaj wyłącznie o antykoncepcji), że sąd naszego rozumu nad wartością moralną danego czynu jest odmienny niż nauka Kościoła. W takiej sytuacji Kościół nakazuje postępować zgodnie z sądem rozumu.

To zapoznawanie się to chyba „oczywista oczywistość”? Jestem pewien, że nie można tutaj mówić o zatajeniu grzechu: z pewnością nie ma grzechu ciężkiego, a co do wyznawanie innych nie jest konieczne do ważności spowiedzi. Zastanawia mnie sprawa żalu. W gruncie rzeczy trochę się tutaj gubię — bo z jednej strony łaska sakramentu ma dopełnić nasz żal niedoskonały, niekiedy można mieć żal co do braku pilności w kształtowaniu sumienia — ale przecież nie zawsze: praca nad sumieniem bywa wszak czasochłonna…

Tym zaś, co by chcieli jednak wyciągać zbyt pochopne wnioski z tego co piszę, zadedykuję taki fragment Katechizmu:

Spowiednik - myślę - drążyłby temat i pytał czego dotyczy sąd twojego źle ukształtowanego sumienia. Przy tej okazji wytłumaczyłby ci jakie jest spojrzenie KK na kwestię seksualności, w tym również uświadomił, że antykoncepcja jest wykroczeniem podlegającym materii ciężkiej. Jeśli rozpoznałby, że ty nie widzisz tego jako grzech i nie zamierzasz zmienić swojego stanowiska, podpierając się własnym sumieniem - rozgrzeszenia otrzymać nie możesz. Nie ma w KK przyzwolenia i akceptacji dla antykoncepcji. Nawet jeśli "sumienie wiernych czuje inaczej".

Czy wobec tego człowiek taki ma obowiązek postępować WBREW własnemu sumieniu? Czy tu zasada postępowania zgodnie z sumieniem nie obowiązuje?

Wydaje mi się, że KK wpycha ludzi w jedną, słuszną formę (foremkę - jak do ciasta), a to co nie pasuje i wystaje poza brzegi, brutalnie odcina nożem, nie patrząc na zadawane rany.
Jesli nie godzisz się na odcinanie, nie ma dla Ciebie miejsca nigdzie.

Nie sądzę. W tymże samym, cytowanym przez ciebie Vademecum stoi:Przypadek powtórzenia grzechów antykoncepcji, nie jest powodem, samym w sobie wystarczającym, do odmówienia rozgrzeszenia; należy go jednak odmówić, jeśli brakuje dostatecznej skruchy albo postanowienia poprawy wykluczającej ponowny upadek (przyp: 40).


Oczywiście miałam na myśli sytuację, kiedy ktoś ma świadomość. Natomiast trudno mówić o braku świadomości grzechu, jeśli ktoś zna nauczanie KK i wie, że antykoncepcja oceniana jest w nim jako grzech ciężki, a mimo to - wbrew nauczaniu - ją stosuje.

Moniko, a co z osobami, które szukają, starają się zrozumieć, czytają i rozmyślają, ale sumienie dalej pozostaje niezachwiane? Takie osoby nie są winna ignorancji. Czy wobec tego mają postępować wbrew sumieniu?