Odpowiedziałbym: bo byłem przeświadczony, że tak trzeba, że tak jest słuszniej i lepiej.

Aha: nie mam "swojego Boga". On jest tak samo mój, jak każdego innego człowieka.

Nie, nie znam. Ale to, że nawet nikt na świecie w ich istnienie nie wierzy, nie musi oznaczać, że nie istnieją, podobnie jak to, że skoro w jakieś bóstwo wierzy znaczna część ludzkości, nie musi oznaczać, że to bóstwo istnieje.

No pewnie. I co w związku z tym?

Nie chodziło mi o "Swojego" w znaczeniu własnościowym, tylko w znaczeniu wyobrażeniowym.

Obiektywnie rzecz ujmując, istnienie Boga jest tak samo prawdopodobne jak istnienie krasnoludków i wszystkich innych hipotetycznych tworów. Nie uważasz?

Nie jest mi znane żadne takie "hipotetyczne ujęcie". Oszacowanie prawdopodobieństwa istnienia Boga jest niemożliwe. Wszelkie twierdzenia, szacujące prawdopodobieństwo Jego istnienia jako bardzo niskie, opierają się albo na emocjach, albo na założeniach, których ja przyjmować nie muszę. Poza tym swoją opinię o wierze w Boga, jak wskazałem wyżej, opieram na TREŚCI tej wiary, a nie na szacowaniu jakichkolwiek prawdopodobieństw - w związku z czym nie mają one dla mnie żadnego znaczenia.

A gdy Bóg zapyta:" Dlaczego uważałeś, że tak jest słuszniej i lepiej?"Co odpowiesz?

Skąd to wiesz?


Dlaczego uważasz ,że na emocjach?

Już na to pytanie odpowiedziałem.



Bo nie ma na czym tych szacunków oprzeć.



Dlatego, że nie na rozumie - patrz wyżej.

Przeczysz sam sobie, w jednym z poprzednich postów stwierdzasz: Tak więc wyraźnie dopuszczasz możliwość istnienia takich przesłanek.

Wytłumacz mi co jest emocjonalnego w stwierdzeniu:
,bo naprawdę nie rozumiem.

Wymyślać sobie można do woli. Natomiast ja tych przesłanek nie muszę przyjmować, zwłaszcza, że uważam je za błędne - dlatego uważam, że nie ma na czym się oprzeć.



A co jest w nim rozumnego? Bo cała reszta to emocje. Moim zdaniem nie ma w nim nic poza tą resztą.

Ale te przypadki wielu się nie przytrafiają (lub nie jest to wyraźnie dostrzegalne).Ja uważam, że może być w czołówce, ale są lepsze - nawet te świeckie.Dla mnie ta filozofia jest bardzo ludzka (ze wszystkimi ludzkimi błędami, absurdami i pomyłkami).I to ci się chwali. I to jest wypełnienie potrzeby.Ja mam "w ręku" (czyli na kompie) kilka wersji Biblii i (m.in.) właśnie dlatego nie wierzę.
A "nawróconych na ateizm" też znajduję wielu.Nie podzielam tego entuzjamu.
Bóg kochający jest dla mnie tak samo prawdopodobny jak okrutny demiurg albo deistyczny zegarmistrz.Ja się otworzyłem i nie jest mi ciężko to zrozumieć.Jeśli byłbym w miarę inteligentnym bóstwem,
to stawiałbym takich pascalowskich asekurantów w pierwszej kolejności na męki
(co najmniej czyśćcowe).

Właśnie dlatego modlitwa do Niego nie ma dla mnie sensu.

Chodzi ci o przyjęcie moralności chrześcijańskiej do swojego serca i kierowanie się nią?
A czy byłbyś gotów kierować się tymi wartościami bez "musu" wierzenia w Boga?Znam kogoś, kto wierzy, że
wszystkie gatunki zwierząt na ziemi zmieściły się na jednej jednostce pływającej.
Jest to nie mniej absurdalne niż wypatrywanie i wyczekiwanie Niezidentyfikowanych Obiektów Latających
(w które wierzę, a nawet wiem, że istnieją,
bo jeśli jakiś latający obiekt jest niezidentyfikowany, to możemy mówić o UFO).

To wynika z założenia (transcendencji Boga - jego niematerialności i pozaczasowości).
Istnienie Boga powiązanego ze światem można próbować obliczać, ale po co?Zaglądnij do działu 'Wiara i nauka' i przejrzyj posty użytkownika andrzejantoni,
to będziesz wiedział o jakich emocjach i jakich obliczeniach jest mowa.

to cholernie pokrzywione emocje musieli mieć mistycy,i męczennicy którzy z własnej woli i ze śpiewem na ustach umierali za wiarę

O których mistykach mówisz? Katolickich?
A może egipsko-gnostyckich, katarskich, bogomilskich, husyckich, hinduskich, inkaskich lub maoryskich?
A ateiści nie umierali może za swoją niewiarę - nigdy?
A co z mistykami, którzy umierali (jako kierowcy) w wypadkach samochodów-pułapek wbitych w amerykańskie ambasady?

Nie.



Tak.



I co w związku z tym?