Liza - naprawde nie odpowiadasz na to o co pytam

Johnny99 - skoro ktoś chce coś wytłumaczyć to właśnie w taki sposób powinien odpowiedzieć żeby druga osoba zrozumiała np. poprzez argumenty , to co napisałeś w ogóle nie ma sensu.

Problem widzę właśnie w tym że skoro dusza jest zależna np. od funkcjonowania umysłu to znaczy że nie jest ona czymś oddzielnym i niezależnym , więc czym ona w końcu jest?

Dyskusje na tym forum to taki filozoficzno-ideologiczny szwedzki stół. Mówią to,co im najbardziej odpowiada,naginając wszystko do jednego.To jest taki specyficzny religijny obiektywizm



Najlepszy argument p. Johnnego brzmi-każdy ateista to debil, prosto i szczerze



To jest na pewno "twardy orzeszek"do zgryzienia. Czysta niewinna dusza zabrudzona grzechem pierworodnym.ODPOWIEDZIALNOŚĆ ZBIOROWA.Jak tu się ma, miłosierdzie boże z postępowaniem w stosunku do człowieka.Zaryzykuję twierdzenie ,że jeżeli każdy z nas miałby możliwość stworzenia,oczywiście pomijam tu genetycznych psychopatów , to świat obiektywnie byłby doskonalszy

Oczywiście nie sugeruję ,że Bóg jest okrutniejszy od normalnego człowieka.Jego po prostu nie ma.I nie ma problemu.Miłosierny Bóg to fikcja.

Jeżeli zapytasz: "jakie miasto jest stolicą Francji", odpowiedź "Paryż" jest odpowiedzią, a nie argumentem. Jeżeli tej odpowiedzi nie zrozumiesz, możesz otrzymać dalsze wyjaśnienia, które również nie będą argumentami. Argumenty pojawią się w momencie, gdy np. zażądasz uzasadnienia tej odpowiedzi.



Nie bardzo rozumiem, o co chcesz zapytać. Twoje pytanie sugeruje, że nie wiesz, czym jest dusza, ponieważ nie jest ona czymś oddzielnym i niezależnym, co stanowi dla ciebie problem. A gdyby, załóżmy, dusza była czymś oddzielnym i niezależnym, to wiedziałbyś, czym jest? Czym wtedy by, twoim zdaniem, była?



Niczego takiego nigdy nie powiedziałem.



To klasyczne twierdzenie ateistów. Nie da się go w żaden racjonalny sposób uzasadnić, dlatego jest ono oparte wyłącznie na emocjach - jak i cały ateizm. Mądrzejsi ateiści już sobie zdają z tego sprawę: Stanisław Lem np. wyśmiał tego rodzaju poglądy w Cyberiadzie.

Skoro przeciętny człowiek z ulicy byłby bardziej miłosierny od Waszego Boga,a waszym problemem jest lęk przed śmiercią,przed gniewem waszego Widzimisię to życie katolika jest z zasady nieszczęśliwe,pełne wewnętrznych dylematów.Dobry,miłosierny Bóg dałby ludziom pełnię szczęścia tu na ziemi.Wy macie tylko nadzieję,że Wasze ziemskie braki,które powodują,że nie osiągacie pełni swojego wymarzonego poziomu szczęścia ,zostaną wam wynagrodzone

Nie byłby. Nie ma takiej możliwości. Jeśli niekiedy wygląda to inaczej - to tylko wygląda, ze względu na naszą niedoskonałość. To wynika z samej definicji Boga i nie ma tu znaczenia, czy Bóg istnieje, czy nie. Dlatego właśnie nie jest to żaden argument.



Motasz. Po pierwsze, moim problemem nie jest lęk przed śmiercią ani przed Bożym gniewem. Po drugie, jeśli życie, w którym występuje lęk, jest "z zasady nieszczęśliwe", to to samo tyczy się ateistów - chyba oni też się czegoś boją? Po trzecie - tak, życie przeciętnego katolika i w ogóle wierzącego jest pełne dylematów, w odróżnieniu od życia ateisty, który tego typu dylematów, wątpliwości itp. nie odczuwa. Dlatego też w życiu wierzącego o wiele większe znaczenie ma myślenie; myślenie jest bowiem przede wszystkim zmaganiem się z dylematami. Dlatego też bycie wierzącym jest trudniejsze i wymaga większego wysiłku, tak, jak wysiłku wymaga myślenie.



To stwierdzenie nie ma żadnego uzasadnienia - jest po prostu rzucone ad hoc (pomijam już fakt, że, zgodnie z Biblią, tak właśnie z początku było, a zmieniło się dopiero w wyniku decyzji człowieka). Nie da się go uzasadnić w sposób naukowy, ponieważ nie da się doświadczalnie stwierdzić, "co zrobiłby dobry, miłosierny Bóg". Być może do pełni szczęścia potrzeba ludziom przejść "etap ziemski" - tak, jak prawdziwemu alpiniście do pełni szczęścia potrzeba ponieść trud, wyrzeczenie i cierpienie związane z wejściem na szczyt, a nie dolecieć tam śmigłowcem.



Żaden człowiek na Ziemi nie osiąga pełni szczęścia. Wobec tego są możliwe dwa podejścia - "fatalistyczne" i "optymistyczne". Fatalistyczne zakłada, że tak po prostu jest, człowiek jest istotą tragiczną i generalnie, jak śpiewał Jakub Sienkiewicz, wszystko ch***. Optymistyczne natomiast zakłada, że skoro istnieje w nas pragnienie pełni szczęścia, a nie można osiągnąć go "tutaj", to powinna istnieć możliwość osiągnięcia go "tam" (skoro chce nam się pić, to musi gdzieś istnieć jakaś woda), a w każdym razie nie ma żadnego powodu, by zakładać, że taka możliwość nie istnieje. Pytanie, stanowiące jednocześnie fundamentalną tajemnicę wiary ateistycznej - po co przyjmować pierwsze podejście, skoro można przyjąć drugie?

To jest argument,że hipotetyczny Bóg z mojego "niedoskonałego punktu widzenia,jest w najlepszym wypadku istotą pozbawioną jakichkolwiek uczuć.To byłaby w tym wypadku zaleta.




Wszyscy czują lęk przed śmiercią tylko ateista nie dorabia ideologi.Umarł i koniec.A myślenie przydaje sie każdemu w codziennym życiu





Gdybanie.Zobaczyć,uwierzyć.Biblia nie jest dla mnie żadnym dowodem.






Życie jest takie jakie jest. Dla mnie świadomość śmierci zabija pojęcie Boga.Po śmierci już nic nie jest ważne Pomimo to jestem optymistą

Jest to stwierdzenie czysto emocjonalne. Pozbawienie uczuć oznacza w tym wypadku "coś złego" - jak np. zarzut pod adresem jakiegoś człowieka: "nie masz uczuć, skoro tak mnie traktujesz!". W rozumnym dyskursie powinniśmy potrafić wznieść się ponad tego rodzaju emocjonalne akty strzeliste. Pytanie: czy Bóg "współczuje" ludziom? Odpowiedź: tak, ale tak, jak współczuje Bóg, tzn. w pełni. Pokazał to Jezus, który "wziął na siebie grzechy wszystkich" - dokonał aktu pełnego "współczucia" z każdym człowiekiem, jaki kiedykolwiek żył na Ziemi. Za każdego z nich dał się torturować i zabić. Bóg w pełni uniżył się przed człowiekiem, stając się jego ofiarą - po to, by człowiek poznał samego siebie. Tylko tak bowiem człowiek może stać się w pełni sobą samym.



Przeciwnie, to ateiści dorabiają ideologię. Wracam do przykładu z pragnieniem i wodą - ateiści poświęcają mnóstwo czasu na wyjaśnienie i dorobienie ideologii do nieistnienia wody. Wierzący po prostu tej wody szukają.



Biblia nie ma być dowodem - po prostu to, co napisałeś, jest z nią niezgodne, zatem nie jest zarzutem przeciwko wierze z niej się wywodzącej, tyle. Gdybanie? Ty też gdybasz - jakby to wyglądał świat, gdyby istniał dobry i miłosierny Bóg.



Skoro po śmierci nic nie jest ważne, to dlaczego przed śmiercią miałoby być?



To oznacza, że twój optymizm jest ugruntowany na fatalizmie - czyli zachodzi sprzeczność wewnętrzna w twoim światopoglądzie. To dotyczy, rzecz jasna, większości ateistów, którzy w ogóle zresztą nie mają tej świadomości. Co więcej, nieświadomość taka jest w większości wypadków warunkiem bycia ateistą. Dlatego też ateiści nie mogą dokonywać samorefleksji, pozostając ateistami.

Tylko ludzie indoktrynowani od najmłodszych lat mogą wierzyć w bajkę o Bogu i bezgranicznym miłosierdziu. Opowieści o Jezusie, który "wziął na siebie grzechy wszystkich" - dla mnie kompletnie nieprzekonywujące.Tortury ,śmierć.Istne barbarzyństwo.Tylko ludzie o wąskich horyzontach myślowych mogą to łykać jak pigułki antydepresyjne.





Poszukiwanie Boga-czysta ideologia.






Gdybam.Pomarzyć zawsze można





Bo życie to nie jest bajka, w przeciwieństwie do wiary

"Jeżeli zapytasz: "jakie miasto jest stolicą Francji", odpowiedź "Paryż" jest odpowiedzią, a nie argumentem"

Zacznijmy od tego że troche się te pytania różnią , mimo wszystko wydaje mi się że to inna ranga pytanie o dusze a o stolice. Ale skoro już dałeś taki przykład to chodzi mi właśnie o to ze w tym przykładzie z twoim Paryżem jest czysta i jasna odpowiedź a w poprzednim przypadku nie ma jej wcale , jest niepełna , poprostu wogóle nie odpowiadasz na moje pytanie

"Nie bardzo rozumiem, o co chcesz zapytać. Twoje pytanie sugeruje, że nie wiesz, czym jest dusza, ponieważ nie jest ona czymś oddzielnym i niezależnym, co stanowi dla ciebie problem. A gdyby, załóżmy, dusza była czymś oddzielnym i niezależnym, to wiedziałbyś, czym jest? Czym wtedy by, twoim zdaniem, była?"

Zadałem pytanie jasno i wprost więc jeśli ktoś tutaj czegoś nie rozumie to Ty mojego pytania.

Czy o osobie, która śmieje się z dorosłych gości wierzących w elfy też powiesz, że dorabiają sobie filozofię do nieistnienia elfów? Kurcze, ile już sobie takich filozofii dorobiłem: do nieistnienia ufo, Atlandyty, bogów, dinozaurów za Mieszka I, inteligencji w elektoracie PiS, wygranej Polski w przyszłorocznych ME... Jestem wielkim filozofem!

Sorry, ale dyskusje o różnicach między elfami i Bogiem uważam za bezprzedmiotową już od jakiegoś czasu. Na zasklepienie umysłowe argumenty nie zadziałają.



Ależ to nie jest bajka. A ja nie jestem osobą zindoktrynowaną.



Czasem się zastanawiam, czy wy naprawdę uważacie za argument to, że coś jest dla was "nieprzekonujące". Stosujecie to słowo jak wytrych.



I co z tego, że barbarzyństwo? To też jest część rzeczywistości. Nie można od tego uciekać. Przeciwnie, trzeba się z tym zmierzyć.



Marzenia to tylko marzenia. Wiara to rozumna decyzja. Podjęcie jej daje o wiele większą satysfakcję, niż marzycielstwo.



Wiara to nie bajka - sam wyżej pisałeś coś o barbarzyństwie.

Miałem nadzieję, że może coś ci się odetkało, ale skoro nadal podtrzymujesz tak surową ocenę dla siebie, to ok.

Większość z pytań to pytania mające na celu ośmieszenie wiary w Boga. Wbrew pozorom jednak, zastanawiają one więcej ludzi niż się wydaje...



Oczywiście pytanie to ma wydźwięk szyderczy, aczkolwiek porusza ważny aspekt nas ludzi. I oczywiście nie chodzi o cechy fizyczne.

Odznaczamy się przymiotami, podobnymi do przymiotów Boga, potrafimy planować, podejmować decyzje, itd.

Jedną z ciekawostek, bożej cząstki w człowieku jest sumienie, czyli naturalnie wszczepiona nam zdolność rozróżniania dobra i zła...



W pytaniu, dostrzegalny jest wpływ nauk tradycji ludzkiej, notabene - błędnie twierdzącej, że wszyscy dobrzy ludzie trafią do nieba.

Takie porzekadła utrudniają zrozumienie pojęcia: przestrzegania zasad Bożych, dając do zrozumienia, że trzeba być dobrym, ale co to oznacza? Z tym większość ludzi, ma już kłopoty...

A wyjaśnienie zawiera ew. Mateusza 5:5: "Błogosławieni cisi, albowiem oni na własność posiądą ziemię."



Zapewne nie jest nim mówienie czegokolwiek Bogu. To jest dar od Boga, który ma dobroczynny wpływ na człowieka. Potwierdzają to nawet lekarze. Zdarzają się tacy, którzy zalecają ją osobą chorym na depresję...



Bóg nie ma planów wobec Ciebie. Nie kieruje poczynaniami ludźmi, ani wymusza na nich określonych postaw.

Jest to kolejne pytanie, które nie istniałoby, gdyby nie wszędzie tłuczona nauka o przeznaczeniu.

Na razie tyle. Pozdrawiam...

To się zdziwisz, bo jak dla mnie trafiają w samo sedno



Wyjaśniłem w poprzednim poście...



Oczywiście z miłości. Bóg postanowił podzielić się z kimś radością życia i istnienia. Odpowiedź chyba częściowo będzie odpowiadać temu, co odpowiedziała by matka, gdyby zapytać ją dlaczego pragnęła mieć dzieci...



Piekła sobie nie wyobrażam, bo jest to nauka służąca straszeniu wiernych, nie pochodząca z Biblii.

w podobny sposób, przedstawia się sprawa z ogólnie pojętym niebem. Niebo to duchowa sfera zamieszkiwania Boga. Nie chodzi o chmury nad nami, lecz o inny - niedostępny dla fizycznych ludzi wymiar(? - nie wiem czy tak to mogę nazwać...)...

Szczerze mówiąc nie potrafię go sobie wyobrazić... ale możemy podyskutować o niektórych szczegółach



No właśnie - jeśli... A jeśli nie jest?



Sens jest taki, że Bóg ma prawo do ustalania prawa (wiem, wiem masło maślane). Chodzi o to, że skoro Bóg postanowił zakazać spożywania jakiegoś owocu w Ogrodzie Eden, ludzkim obowiązkiem było przestrzegać tego zakazu, nawet jeśli był on niezrozumiały...

Jeśli temat interesuję Cię bardziej, mogę Ci go wyjaśnić szerzej, ale nie wiem czy nie będzie do tego lepszy nowy temat...



Oczywiście, że nie ma. Nie ma też podstawy biblijnej.

Pozdrawiam