A czym jest chcenie?

Pewnie, że wiem.

Różne są szkoły psychologii. Ta o bezstresowym wychowaniu okazała się ślepą uliczką.

Nie wszystko mnie interesuje. Żaden wstyd.

To Twoje zdanie.

Pragnieniem czegoś, pożądaniem. Pragnienie miłości nie sprawi, że ona się jakoś magicznie pojawi. No, ale ja nie rozumiem, czym jest wg ciebie osobowa relacja.

Ale nie powiesz.

A jak to się ma do rzeczy? Pytam co ty uważasz. Mówimy o motywacji do wiary. Czy ma być nią nagroda (kara) czy coś innego?

Bezstresowe wychowanie to fikcyjny twór prawicowej prasy. Nie ma czegoś takiego.

Akurat tematem się zajmujesz, tylko akurat nie od tej strony. Szkoda, bo to ciekawe.

Yeap. Mam się dodatkowo podpisywać pod swoim postem?

Czym jest pragnienie?

To zależy. Ja uważam, że lepiej próbować niż marzyć (zakładam, że obiekt uczuć jest osiągalny). Lepiej zostać odrzuconym niż żałować, że nie wykorzystało się szansy. To, jak zadziałamy zależy jednak przede wszystkim od tego jak postrzegamy siebie.

Gdyby to przybliżyć... ale będzie to osobiste, bo wynikające z mojej relacji z Bogiem. Tym samym co z człowiekiem, który przebywa gdzieś w puszczy amazońskiej i myślisz o nim. Najpierw zobaczyłeś pośrednio, potem poznałeś tę Osobę za przesłoniętym oknem, ale tak zadziałala, że masz pewność, że to było z zewnątrz, nie projekcja mózgu. Bóg podchodzi do człowieka tak, że on rozpoznaje Go. Człowiek potem ma jedynie problem...o co naprawdę chodzi, bo zawsze chodzi o innego człowieka. Wiem, że nie rozumiesz, ja też długo nie rozumiałam. Porównanie do omamów nie jest zasadne.

A nie powiem...bo tak i jusz

Jak funkcjonuje społeczeństwo ludzkie? Czy nagroda i kara nie są istotne? Mamy dojść do celu (zbawienie). Nagroda i kara wskazują kierunek. Reszta to wybory życiowe, które pociągają odpowiedzialność.

A jednak propagowano, do dziś mamy takich rodziców i szkoły, w których nauczyciele chodzą w kamizelkach kuloodpornych (to przenośnia), bo uczniowie mają prawa a nauczyciele obowiązki.
Nauka w bożej szkole jest wyborem, to trudne wyzwanie, zostajesz powoli odsłaniany i wskazuje Ci się niewłaściwe postępowanie, poznajesz swoją pychę (to nasza druga twarz). Znasz jednak reguły gry, przyjmujesz je. Dopiero po czasie zauważasz zmiany w swoim postrzeganiu tego świata a przede wszystkim inaczej widzisz ludzi. Czasem podchodzi Bóg...wtedy nabierasz wiatru w skrzydła i chcesz żyć właśnie dla nagrody, którą jest szczęście. Czy nie za szczęściem podążamy całe życie? Uniesienie emocjonalne to taka radość, która daje nam napęd do twórczej pracy. Jeśli ktoś poznał ten stan to wie dokąd zmierza.

My point is - relacja osobowa bez uczucia na dłuższą metę nie ma sensu.

Ech, masz rację nie rozumiem. Człowiek w dżungli...

Mój temat to pytanie o motywację do wiary. Czy jest to nagroda/kara (marchewka/kij), w tym wypadku życie wieczne (w domyśle w niebie), czy coś innego? Stąd sformułowałem je właśnie tak - gdyby nie nagroda życia wiecznego, czy nadal byłbyś wierzącym człowiekiem (i praktykującym jakieś ofiarne obrzędy)?

Tylko w prawicowej fantastyce. Co nie znaczy, że nie zdarzają się placówki, w których nauczyciele nie radzą sobie z uczniami. Wynika to jednak z braków w wykształceniu pedagogicznym, nieudolności, niedofinansowaniu szkół, bałaganie organizacyjnym itp. itd., a nie z jakiejś wyssanej z palca ideologii.

Nagroda po śmierci, szczęście w niebie, to dla mnie jak obietnica miliona $ po śmierci w zamian za pożyczenie 1000$ teraz. Tyle samo są warte.

Religijne doznania na tym świecie są dla mnie jak najbardziej realne. Postrzegam je jednak jako swego rodzaju naturalny narkotyk, który potrafi uśmierzyć ból, "dodać skrzydeł", ale także uzależnić, pomóc uciec od rzeczywistości i problemów, a w końcu zostawić ze sporym kacem po odstawieniu.

W przypadku zdrowych ludzi nie ma relacji bez uczucia.

Odpowiedziałam na to pytanie.

Czyli tak samo kształtowane są dzieci w ideologii proponowanej przez nazizm, islam czy wychowywaniu dzieci jedynie poprzez nagradzanie?

Wybierasz swoją prawdę.

Wiem, że tak to widzisz.

A parę postów wyżej twierdziłaś, że relacja osobowa nie opiera się na uczuciach. W każdym razie zgadzam się, bez uczuć nie ma mowy o normalnej relacji międzyludzkiej. Jeśli więc wiara ma być osobową relacją z Bogiem to musi być związana z uczuciem.

W którym miejscu?

A jak się nazizm czy islam ma do bezstresowego wychowania? I sądzisz, że wychowywanie przez nagradzanie jakoś sprawia, że dzieci nie przeżywają stresu? Więc wyobraź sobie hipotetyczną sytuację, że cała klasa dostała nagrody, a tylko jeden uczeń nie (bez kary jednak), bo się nie spisał i pomyśl jak on się czuje, i czy rzeczywiście nie przeżywa stresu.

Jak każdy ma swoją prawdę, swoją religię, swojego jedynego Boga, to nic nie jest prawdą, żadna religia nie będzie prawdziwa ani żaden Bóg. Ratzi za ten relatywizm złoiłby ci skórę.

Więc moja prawda jest taka, że potrzebuję 1000$, twoja, że oddam ci milion po śmierci. Uczciwy układ.

Nie napisałam. Napisałam, że relacja oparta na uczuciach jest nietrwała.

Oczywiście. Teraz jest dobrze.

Napisałeś, że ideologia nie ma wpływu na wychowanie. Nie zgodziłam się przytaczając stosowne przykłady.

Takie wychowywanie sprawiło, że pewnien kraj cechował najwyższy współczynnik samobójstw wśród nastolatków w Europie. Bezstresowo wychowywane dzieci nie mogły zrozumieć wymagań stawianych im na uczelniach i przez pracodawców. Nie potrafiły radzić sobie ze stresem. Tego trzeba dzieci nauczyć wystawiając je na sytuacje stresowe. Dla mnie największym stresem w dzieciństwie były popisy z muzyki, mój brat martwił się tylko tym czy ma prosto zawiązaną muszkę przy koszuli.

Jeśli jest zdrowy psychicznie to uczucie gniewu szybko minie. Jeśli miał wcześniej problemy to je jedynie pogłębi.

Nieprawda. Mylisz relatywizm z tolerancją i akceptacją.

Nie. Ja proszę Boga o mądrość i realizowanie Jego woli. Ma carte blanche. Nigdy nie prosiłam o profity dla siebie, dostałam więcej niż oczekiwałam (do dziś).
Masz rację, Bóg nie jest naszym sezamem otwórz się. Zrozumiałeś to i nie zawracasz mu głowy. Jako katoliczka mam Cię uczyć, że masz sobie sam ten milion zarobić?
Mnie uczono: módl się jakby wszystko zależało od Boga a działaj jakby wszystko zależało od ciebie. I ciesz się każdym dniem. Tylko dziś należy do ciebie.

Jeli bylibysmy niesmiertelni to nikt by nie wierzyl bo wiara bylaby nieuzasandiona bo glownie wierzy sie po to zeby byc zbawionym no coz taka prawda jestesmy egoistami. Poddbnie w drugim przypadku kieyd dusza umiera z cialem uczylbys sie do sprawdzianu jesli wiedzialbys z gory ze zdasz bez nauki? Napewno nie tak samo jest z wiara dopoki twoje przyszle zycie jest niepewne tak dlugo bedziesz wierzyl w boga. Ale nieproponuje tracic wiary w boga choc sam nie wierze bo sama wiara nie czyni cudow ale czyni cuda z czlowiekiem a jesli naprawde chcecie wierzyc w boga to odejdzcie od wszystkich religi wyczysccie umysl i zacznijscie kreowac wlasnego boga od podstaw tak jak wy go widzicie,nikt go nie widzal nie zna jego cech to jak moze wam go przedstawiac kreowac wasza wire to ich kreacja nie wasza. A o czystosc umyslu zadba najlepiej ta strona:
http://www.kosciol.za.pl/
jest kilka fajnych watkow ktore stawiaja kosciol w bardzo zlym swietle i daje do myslenia czym jest wiara w boga a czym jest wiara w kosciol bo te dwa pojecia trzeba rozrozniac. bo wiara to jedyny ratunek przed kosciolem.

Masz rację, wierzy się po to, by być zbawionym. Gdzie tu egoizm? Wszystko, co człowiek robi, robi po to, aby coś osiągnąć. Wieczne szczęście to najwspanialszy cel, do jakiego można dążyć. Bez niego wiara byłaby, no cóż, bezcelowa (a więc bez sensu).

Nie, lepiej poczytaj co Ratzi pisze o prawdzie.

To jest świetne. Mów, że Bóg jest, a żyj jakby Boga nie było. To jak definicja czystej dewocji czy faryzeizmu. Czasem księża mówią o tym: ateizm praktyczny.

mikser
Wieczne szczęście to najwspanialszy cel, do jakiego można dążyć.

O to wlasnie chodzi zachowujemy sie tak jak sie zachowujemy w zwiazku z wyznaczonym celem czyli zbawieniem niema zbawienia nie ma tego zachowania, czy to nie wyglada na egoizm?

Wieczne życie mamy już zapewnione ale czy ta wieczność będzie wiecznym szczęściem zależy wyłącznie od nas samych, od tego czy i jak szybko do niej dorośniemy, bo zbawienie a właściwie zbawianie to proces a nie jakiś jednorazowy akt łaski. To taki sam proces jak dorastanie dziecka do dorosłości, przecież to wymaga czasu, w przypadku duszy ten proces może trwać całe tysiąclecia. Do pewnych rzeczy trzeba niestety dorosnąć, a każda dusza dorasta we własnym tępię, jednej wystarczy kilka żywotów na Ziemi innej zabiera to tysiąclecia. Zbawienie, Niebo, raj to stan duszy, a więc tan do którego się świadomie dorasta i to poprzez żmudne wieloletnie doświadczenia, czyli nic za darmo.
Każda nowo narodzona dusza w wieku "niemowlęcym" jest egoistyczna, (czyli całkiem podobnie jak to małe dziecko), potem przychodzi etap miłości warunkowej ( a wiec to o czym tu piszecie, potrzebne są pewne motywacje, czyli te wszystkie obiecanki wiecznego szczęścia), dopiero na końcu jesteśmy w stanie kochać bezwarunkowo, to jest właśnie Niebo. Na pocieszenie mogę dodać, że niewielu z nas potrafi kochać bezwarunkowo, a więc daleka droga przed nami.

Grr... moja ksywka to "MIXer".Egoistą jest ten, kto chce dobra dla siebie kosztem krzywdzenia innych. Zbawienie można osiągnąć (i w inny sposób raczej się nie da) bez wyrządzania krzywdy ludziom. A więc kto dąży do zbawienia, nie musi być egocentrykiem (ponieważ może zabiegać o swoje dobro dobrymi środkami).