No ja właściwie odebrałem go tak, że taki antropomorficzny bożek jest dla chrześcijanina nieinteresujący. Ale OK - jest antropomorficzny, ale czy nie jest przy tym przynajmniej spójny? Bo o ile antropomorficzność i niedoskonałość w parze idą harmonijnie, o tyle opiewanie Absolutu po to, by zaraz oświadczyć, że najlpiej na świecie wiemy co Mu się podoba, a podobają Mu się dziwnym trafem w zasadzie te same rzeczy co naszym niedoskonałym wodzom, królom i bożkom wydaje mi się lekkim dysonansem. Sam napisałeś - nie można Boga ubogacić. Ja proponuję takiego, którego ubogacić można, wobec którego Wasze zabiegi miałyby realny sens, byle nie powtarzać ich nazbyt uporczywie.

Ale w przypadku chrześcijaństwa taka reguła nie zachodzi. Więc nie rozumiem.

Polemizowałbym. Czy kościoły nie są pełne przedmiotów wykonanych z cennych (wg. ludzi) materiałów, modlitwy - zapewnień poddaństwa i przypisywanych Bogu ludzkich tytułów, a wszystko połączone iście dworskim ceremoniałem?

Gdybyśmy wierzyli w antropomorficznego bożka, to rzeczywiście tak by to trzeba było rozumieć. Ale skoro tak nie jest, to zrozumiałym jest, iż wszystko to służy ludziom, a nie Bogu.

Ale ludzi też to nudzi. Wystarczy popytać dzieci na tyle jeszcze szczerych, że mówią, co o tym myślą. A jak ktoś coś spróbuje czegoś nowego, np. przyniesie do świątyni inny instrument muzyczny, to zaraz się znajdą tacy co wypomną, że to wbrew tradycji i w ogóle zgroza.

A jakieś źródła konkretne na ten temat masz? Bo ja jakoś w mojej parafii nie widzę, żeby ludzie się nudzili, albo żeby dzieci protestowały.

Jak byłem mały to się nudziłem. W pracy mam kontakt z młodzieżą, która też twierdzi, że się nudzi.

Ale to wątek poboczny.

Co do boga: próbowałeś kiedyś pomyśleć co zrobisz, jeśli okaże się nie jest taki wspaniały? Jeśli po Twojej śmierci zapyta Ciebie "i co teraz?" bo wcale nie ma patentu na to jak uczynić człowieka absolutnie szczęśliwym? Powiesz mu, że nie chcesz z nim gadać, życzysz sobie tego lepszego Boga, o jakim marzyłeś całe życie?

Myślę, że gdyby się okazało jakoś tak dziwnie, że mogę żyć wiecznie, ale Boga nie ma, to zająłbym się kontemplacją rzeczywistości. Ale ciężko mi skonstruować sobie spójny model rzeczywistości, który odpowiada Twoim założeniom (dlatego trudno mi było odpowiedzieć na pytanie).