Ale decyzja dorosłych może być wszak (i często bywa) zgodna z wolą dzieci, nieprawdaż?

Ja bym bardzo chętnie wymienił moich biologicznych rodziców na dwóch tatusiów albo dwie mamusie. Bo miałem tylko same kłótnie i awantury w domu. Bywały dni ze chciałem sam się zgłosić do domu dziecka ale nie wiedziałem gdzie są. I chyba nawet nie ma takiej prawnej możliwości aby np. 10 latek mógł sam zrezygnować ze swoich biologicznych rodziców. Ja bym dał dzieciom taką możliwość. W szkołach dzieci powinny być informowane ze mogą zgłosić nauczycielom jeśli nie chcą mieszkać ze swoimi biologicznymi rodzicami. Nawet biologiczni rodzicie powinni wiedzieć ze dzieci mogą odejść i narobić im wstydu przed rodziną i znajomymi.
Tak się ludzie martwią o patologie w związkach homoseksualnych ze nie widzą patologii w związkach heteroseksualnych. A ja taką patologię przeżyłem i nikt mi teraz nie wmówi ze w związku homoseksualnym miałbym jeszcze gorszą patologie.

A po za tym po takim patologicznym wychowaniu w rodzinie heteroseksualnej zostałem biseksualistą. Bo moja pierwsza miłość z podstawówki mnie odrzuciła gdyż byłem niezadbany ubrany jak szmaciarz w niepopranych ubraniach, z żółtymi zębami i miodem w uszach itp. Rodzice w ogóle nie uczyli mnie o siebie dbać. To odrzucenie zraziło mnie do dziewczyn. Kolegom to nie przeszkadzało ze byłem niezadbany.
A gdybym miał dwóch tatusiów to pewnie by o mnie dbali. Może nawet nauczyliby myć zęby. Dbali by po prostu o mnie. I dawali jakieś kieszonkowe abym mógł dziewczynie lody kupić. A nie jak moi rodźcie powiedzieli idź do lasu zbieraj butelki po pijakach.
Gdybym wychowywał się z gejami to pewnie ożenił bym się z moją pierwszą miłością z podstawówki i wyszedł na heteroseksualistę. I nawet bym nie odkrył w sobie biseksualizmu.

Wszak powszechnie wiadomo, że w związkach homo to jedynie idylla, sielanka, bez awantur.

@Vacarius
Jak wiadomo u sąsiada trawa zawsze bardziej zielona. Ja też uważam, że gdyby moi rodzice byliby bardziej majętni to bym się lepiej ubierał a jakbym jeszcze nie miał pryszczy to dziewczyna, w której się kochałem na pewno zwróciłaby na mnie uwagę, dzisiaj byłbym bogatym, zadowolonym z życia człowiekiem z willą i mercedesem w garażu...
Przepraszam, rozmarzyłem się. Ale co mają do tego geje?

Ja jestem zadowolony z życia człowiekiem. Co mnie nie zabiło to wzmocniło. Może nie ożeniłem się z pierwszą miłością ale co by to było za życie mieć tylko jedną kobietę w życiu i nigdy nie spróbować z chłopakami. Pewnie dziś wypruwałbym sobie żyły w dwóch parchach aby zarobić na utrzymanie dzieci.
Lepiej jest pobyć sobie kawalerem trochę dłużej. Bo potem już nie ma odwrotu. Takie wczesne małżeństwa się rozpadają. Pewnie już bym był po rozwodzie i tylko płacił alimenta.

Pewnie byłbym, zrobiłbym.....tak jakby Twoje życie nie zależało od Ciebie.

A wziąłeś pod uwagę, że nie pisałbyś wtedy tutaj na forum. W ogóle, to nigdzie byś nie pisał, bo nie byłoby Cię wtedy na świecie.

Niby czemu?

Bo osobnicy tej samej płci nie mogą się rozmnażać.

To teraz przeczytaj jeszcze raz ze zrozumieniem to, co zacytowałeś.

Aż się prosi o nowy wątek, ale mnie nie wolno (taki poza regulaminowy zakaz dla aktywnych), więc piszę tu:

Po raz pierwszy we Włoszech sąd do spraw nieletnich zgodził się na adopcję dziecka przez partnerkę jego biologicznej matki. "Historyczne zwycięstwo", "dramatyczne orzeczenie" - tak różnie komentowana jest ta decyzja.

Kobiety wychowujące razem dziewczynkę są w związku od 10 lat i wzięły ślub za granicą. 5-letnia biologiczna córka jednej z nich urodziła się w rezultacie zapłodnienia in vitro w jednym z krajów europejskich.
Sąd do spraw nieletnich przychylił się do wniosku o adoptowanie dziewczynki złożonego przez kobietę, która nie jest jej biologiczną matką.

Satysfakcję z orzeczenia rzymskiego trybunału wyrażają organizacje zrzeszające osoby homoseksualne. Decyzję sądów nazywają "piękną" i podkreślają, że daje ona nadzieję na zmianę sytuacji wielu związków i dzieci, które się w nich wychowują. Prezes stowarzyszenia Gaynet, Franco Grillini, powiedział, że "tysiące dzieci z par homoseksualnych cierpią, gdy po śmierci swego biologicznego rodzica są odbierane ich partnerom".
http://www.tokfm.pl/Tokfm/1,102433,1655 ... BoxWiadTxt

Co racja to racja. Jeśli mama dziecka żyje z partnerką i nagle umiera, to wówczas dziecko nagle nie ma opiekunów prawnych (bo partnerka nie jest nim formalnie) i jest zabierane do adopcji, do domu dziecka, do sióstr Magdalenek? Ten wyrok ułatwi tylko życie takich dzieci, zmniejszy ich traumę. Nie sądzicie?

Traumę to one zawsze będą miały, bo niezależnie od "postępowych" sądów, przez otoczenie będa postrzegane jako swego rodzaju dziwactwa.

Zależy przez jakie otoczenie. Mam nadzieję, że młode pokolenie będzie traktować to jako coś nie tyle normalnego, co niewartego wytykania palcem. W szkole mojego syna jest kilkoro kolorowych dzieci. Ewenement. Obserwowałem dzieci bawiące się na placu zabaw, pytałem syna - nikomu nie przychodzi na myśl traktować tych dzieci inaczej tylko dlatego, że mają inny kolor skóry. Mam nadzieję, że dziecko wychowywane przez mamę i "ciocię" nie będzie wytykane palcami przez nowe pokolenie. Owszem, to stare pewnie będzie wybrzydzać, ale może nowe już nie.
Czy sądzisz, że wyrok sądu był słuszny?

Czytam ze zrozumieniem