"Wizja Archidiakona Lyonu, który zmarł tego samego dnia co Św. Bernard (1153 r.): „Wiedz, Ekscelencjo, że w tej samej godzinie, w której odszedłem, trzydzieści trzy tysiące ludzi również zmarło. Spośród tej liczby Bernard i ja poszliśmy bezzwłocznie do Nieba, trzech do Czyśćca, a wszyscy pozostali spadli do piekła.” (powiedziane do Św. Wincentego Ferrera)"
źródło: http://www.prophecyfilm.com/polish/info.htm

Supralapsarianizm (od łac. supra – „przed” i lapsus – „upadek”; „przed upadkiem”) – jest w chrześcijańskiej teologii reformowanej, jednym z dwóch możliwych i ortodoksyjnych (obok infralapsarianizmu) poglądów doktrynalnych odnośnie teoretycznej kolejności Bożych postanowień podejmowanych przed założeniem świata w kwestii predestynacji.

W odróżnieniu od infralapsarianizmu jest poglądem radykalniejszym. Głosi, iż postanowienie Boże dotyczące suwerennego wyboru i predestynacji jednych ludzi do zbawienia, a innych na potępienie poprzedzało jego postanowienie o stworzeniu człowieka i dopuszczeniu do jego upadku. Teoretyczne implikacje supralapsarianizmu prowadzą zatem do przekonania, iż nawet gdyby Bóg nie pozwolił w późniejszym czasie na upadek pierwszych ludzi (są to dywagacje czysto teoretyczne) i tak jedna grupa ludzi byłaby przeznaczona do zbawienia, podczas gdy druga – na wieczne potępienie. Należy jednak przy tym podkreślić, że lapsarianizm jest nauką dotyczącą kolejności decyzji powziętych w umyśle Boga, co nie pokrywa się czasowo z realizacją tychże dekretów w historii zbawienia (gdyż dotyczy czasu przed założeniem świata).

Według supralapsarian pierwszym i ostatecznym celem Boga jest wywyższenie siebie bardziej przez zbawienie jednych i potępienie innych, a dopiero później przez samo stworzenie świata.

Supralapsarianami było większość szesnastowiecznych reformatorów m.in. Huldrych Zwingli, Marcin Luter, John Knox i Teodor Beza.

Teoretyczna kolejność Boskich dekretów według supralapsarian:

1. Postanowienie Boże o przeznaczeniu niektórych stworzeń do zbawienia i życia wiecznego, a innych stworzeń do potępienia.
2. Postanowienie Boże o stworzeniu świata i ludzkości.
3. Postanowienie Boże o dopuszczeniu do upadku ludzkich istot w grzech.
4. Postanowienie Boże o zapewnieniu środków zbawienia dla uprzednio wybranych.
5. Postanowienie Boże o zastosowaniu zbawienia wobec wybranych i pozostawieniu potępionych ich własnemu losowi.

Mógłbyś wyjaśnić czemu katujesz się wynurzeniami tego świra, skoro tak Cię on przeraża?

Między katolikami toczy się dotąd spór bardzo doniosły, czy predestynacja do chwały uprzedza logicznie przejrzenie dobrych uczynków, czy też następuje po nim. Z tym zagadnieniem wiąże się znów ściśle kwestia, czy odnośnie do tych, którzy będą potępieni, można mówić o jakimś uprzednim odrzuceniu negatywnym (nie pozytywnym, jak Kalwiniści uczą) czyli pominięciu. Wielu bowiem katolickich teologów przypuszcza, że Pan Bóg względem niektórych nie powziął po prostu łaskawego wyroku zbawczego i przez to zostawił ich własnemu losowi. Inni znów twierdzą, że wszelkie odrzucenie jest następstwem uprzedniego przewidzenia złych uczynków (2).

Cały spór z Pelagianami i Semipelagianami toczył się właśnie o potrzebę i darmowość łaski Bożej. Jeżeli zaś łaska jest darmowa i Bóg daje ją bez względu na zasługi naturalne, to tym samym i przeznaczenie do łaski nikomu się nie należy.