O to, że dla mnie nie ma znaczenia kto w to wierzył, bo zwyczajnie przecież nie mogę nijak sprawić, że uwierzę w coś co dla mnie po prostu nie ma sensu. Rozumiem to, że dla wielu ludzi ma to sens, tak samo jak rozumiem, że dla wielu ludzi praca w korporacji jest ok, ale nijak z tego nie wynika, że dla mnie jest ok.


I jest to jeden z powodów dla czego do żadnej z tych grup nie zamierzam należeć. Zwyczajnie mam jakby alergię na dogmaty, a do tego nie dostrzegam powodów dla których miałyby być mi do czegoś potrzebne. Paradygmaty są dla mnie wystarczające.

Inaczej bym to ujął...
Chrześcijaństwo jak niemal każda religia, jest tworem zbudowanym na podstawie mitu\mitów.
A mity drogi przyjacielu mają to do siebie, że stanowią alegoryczną i finezyjną podstawę, dla modelu budowy świata, w czasach zamierzchłych, gdzie nauka o otaczającej nas rzeczywistości, była znikoma.

Dla przykładu, mit zmartwychwstania (czytaj:Ozyrys, misteria Ozyrańskie) powstały w starożytnym Egipcie, stanowi alegorię dla cyklicznie odradzającej się natury. Alegorycznie również, stał się dla Egipcjan symbolem życia po śmierci. Wasza chrześcijańska wersja zmartwychwstania Pańskiego, to tylko kolejna, adaptacja mitu o Ozyrysie.

Dalej natomiast, nie jest inaczej... Biblia, Ewangelie, Apostołowie, czy w końcu powstanie samego KK, każdy z tych aspektów, posiada własną genezę budowy, opartą o retorykę mityczną.
Żaden z powyższych nie posiada realnego fundamentu (ahistoryczność), przez co jest nieweryfikowalny, i sprowadza się jedynie do... "bo ja wierzę".


Nie wiem tego Believing. Posiadając żonę i dwoje dzieci, bliską rodzinę i mnóstwo przyjaciół, naprawdę ciężko by było uświadczyć samotności.


Nadmiar wolnego czasu w dużym mieście, nie ciąży jak kamień, a wręcz przeciwnie... niesie chwile wytchnienia, więcej czasu dla rodziny.


Czasami mam wrażenie że Cię zupełnie nie znam, choć znamy się już wiele lat.
Twoje porównania bywają wyjątkowo osobliwe...

Ale powiem Ci, że samotność w moim pojmowaniu, absolutnie nie nosi pejoratywnych znamion.
Wręcz przeciwnie.



Eeeeee, no powiem Ci że to wynika z samego powyższego założenia... że jestem. W tej kwestii miałbym tyle do powiedzenia, co aktor filmów porno...

Natomiast dla mnie "a co jeśli" nie stanowi żadnego wyznacznika, który uznałbym za aksjomat.

Nie szukam żadnego kierowcy autobusu, kapitana łodzi, pasterza dla stada, czy innego władcy\króla\szamana... niepodważalnego autorytetu!

Believing, mnie ten "koc" nie grzeje.

No to nie dało się od razu napisać „chrześcijaństwo to wiara, a ja odrzucam wiarę w ogóle”? Nadal jest banalnie, ale przynajmniej z sensem.

Zefciu- dziękuję.
Doszłam do pozornie banalnego wniosku, że po prostu odrzucam wiarę, której nie opłaca mi się posiadać, zwykły bilans zysków i strat. Jeśli coś ma oparcie w faktach opłaca mi się to przyjąć, bo zaprzeczanie rzeczywistości zasadniczo się nie opłaca. Nie widzę przekonujących powodów ani aby uznać wierzenia chrześcijańskie czy katolickie za fakty odnoszące się do chrześcijaństwa ani za wybitnie przydatne założenia niefalsyfikowalne. Fakt faktem wiele szczegółów spełnia te warunki i z nimi nie mam problemu. Bez problemu przyjmuję przykazanie miłości, czyli bardzo dobre ujęcie złotej reguły. Przyjmuję Biblie jako zestaw ciekawych mitów, alegorycznych opowieści czy historii dajcych do myślenia, jako zapis kształtowania się obrazu Boga oraz relacji z danym obrazem Boga. Dla mnie katolicyzm po prostu jest religią, wartą poznania, przemyślenia, wyłuskania z niej diamencików, ale nic poza tym. Bilans plusów i minusów wychodzi bardzo na minus, zresztą wszystkie religie brane całościowo wychodzą na minus, filozofie wplecione w religie już niekoniecznie.

I co zrobisz z tymi wyłuskanymi diamencikami?

Nie dało... dlatego wyjaśniłem nieco bardziej, czym jest owa wiara w moim pojmowaniu, i dlaczego ją odrzucam.
Tak czy siak, zwyczajny truizm.


Niejako każda religia jest warta poznania, co powinno skłonić do przemyśleń.
Natomiast nie za bardzo rozumiem co masz na myśli, mówiąc o "wyłuskiwaniu diamencików"?
Chodzi o pozytywne aspekty danej wiary? Co właściwie to miałoby być? Proszę, rozwiń własną myśl.

Mnie tam się to skojarzyło od razu z shintoizmem

Podstawowy argument za KK jest taki, że stoi za nim autorytet papieża.

Za Tradycją argument jest taki, że skoro na początku coś robiono, to wiedziano lepiej niż dzisiaj (bo minęło mniej czasu od życia Jezusa), więc może warto tego się trzymać

A to nie jest tak, że duże znaczenie ma tutaj nastawienie?

Hmm...słyszałaś może o niejakim księdzu, nazywającym się Richard Rohr?



Zawsze mi to zgrzytało.
Jezus mówi: "To czyńcie na moją pamiątkę". Pamiątkę.
W tamtym momencie mówił, owszem: "To jest ciało moje".
Ale nic nie mówił że podczas czynienia pamiątki będzie dochodziło do transsubstancjacji.

Poza tym "katolicy od I wieku" - istniał "Kościół powszechny"; w tym sensie używane jest określenie "katolicki". Nie mylmy tego z dzisiejszym rozumieniem Kościoła Rzymsko-Katolickiego.

A zakład Pascala? Czy nie lepiej na wszelki wypadek zmarnować sobie życie podporządkowując się, niż ryzykować niekończące się męki po śmierci?

"Kościoły starokatolickie wierzą w realną obecność Chrystusa w Eucharystii, choć nie definiują jej jako „przeistoczenie”. Widzą ją jako uobecnienie ofiary Chrystusa pod znakami chleba i wina." ( https://pl.wikipedia.org/wiki/Transsubstancjacja )

Takie podejście już bardziej do mnie przemawia.

No nie wiem. Statystycznie ludzie wierzący żyją dłużej, są lepszego zdrowia, a po chorobie szybciej dochodzą do siebie.
a gdzie straty?

"Są trzy rodzaje kłamstw: kłamstwa, bezczelne kłamstwa i statystyki."

Mark Twain

Czy te statystyki oznaczają że jeśli Ircia przyjmie wiarę, to będzie żyła dłużej, miała lepsze zdrowie i po chorobie szybciej dochodziła do siebie? Bo jeśli nie, to co Irci po statystyce?

(1) Kto/co jednak decyduje o tym, że papież posiada jakikolwiek autorytet?
(2) Ale zawsze można coś dodać, żeby było ciekawiej
(3) Tyle że perspektywa niekończącej się męki po śmierci raczej odpycha od Boga, gdyż czyni z niego niesprawiedliwego sadystę.

To znaczy, ze będąc wierząca ma nieco większe szanse niż ateista. A co wpływa na bilans ujemny?

A może należałoby wyróżnić 3 grupy?

1) Przeciętni ateiści
2) Przeciętni wierzący
3) Osoby z takim podejściem jak Ircia?

I wtedy zobaczyć jak wyglądają statystyki?

Interesuje mnie też jak wyglądają statystyki u osób, które zmuszają się do wiary. I np. żyją w ciągłym stresie z powodu lęku przed piekłem.

Przecież to taki marszałek polowy. Szef wszystkich szefów. Takie np. prawosławie może się co najwyżej generałem poszczycić.

I co z tego? Taką myśl wystarczy przecież wyprzeć ze świadomości, podobnie jak ludzie robili w stalinowskiej Rosji, gdy nazywali Stalina "dobrym ojczulkiem". Co za kłopot?

Pewnie zaliczani sa do grupy wierzących. Jeżeli wierzą w piekło, to wierzą i w Boga i do wiary zmuszać się nie muszą.
Podobnie ateiści fataliści zaliczani są do niewierzących.

Pesymistów katolików zachęcam do czytania Hryniewicza.