Błogosławioną...
A tak na marginesie: jaka jest w praktyce różnica pomiędzy błogosławionym a świętym?

Różnica między świętym a błogosławionym polega przede wszystkim na "zasięgu" kultu takiej osoby - błogosławiony jest czczony np. w danym kraju lub diecezji, a święty w Kościele na całym świecie.

Z czego to wynika? To sa jakies drabinki awansu w niebie (takie mam skojarzenie)? Czy jeżeli ktos prosi o wstawiennictwo spoza okreslonego regionu albo wręcz z drugiej strony globu, to źle czyni?

K. Emmerich dyktowała swoje wizje pisarzowi C. Brentano, nie ma zatem żadnej pewności czy ten ich nie urozmaicił.

co też ten Kard Ratzinger wypisuje w tym "Duchu Liturgii"


http://sacerdoshyacinthus.wordpress.com ... y-kleczac/

Gdy chodziłem do kościoła brałem opłatek zazwyczaj klęcząc, chyba, że był taki tłum w kościele, że trzeba było się ustawiać w kolejce do księdza z opłatkiem. Wówczas się do niego podchodziło i brało opłatek na stojąco. O wiele bardziej dziwne było, że ksiądz daje opłatek na język swoimi palcami. Wtedy się nad tym nie zastanawiałem, ale teraz wydaje mi się to być niehigieniczne i co najmniej dziwne.

Jestem klerykiem jednego z seminariów w Polsce. Co do komunii świętej na stojąco nie mam obiekcji. Przyznam jednak , że dla mnie osobiście bardziej "podoba się" postawa klęcząca. Sam w parafii przyjmuję komunię na kolanach (z racji, że jestem klerykiem a komunia jest mi udzielana pod dwiema postaciami przez celebransa). W parafii istnieje grupa osób przyjmujących Pana właśnie w postawie klęczącej. Choć mam ogromne zamiłowanie do liturgii (której piękno wyraża się także przez jednolitość postaw) uważam, że to pięknie jeśli przyjmuje się Pana na klęczkach. Wszystko jednak pod warunkiem, że robi się to z prawdziwej pobożności eucharystycznej a nie zwykłej dewocji.

Pozdrawiam

Przed Królami padało się na kolana. Mędrcy przed dzieciątkiem Jezus upadli na kolana. Szatan za klęknięcie przed nim Jezusa, oddałby mu cały świat. W Starym Testamencie przed Bogiem padano na kolana. Apostołowie i wierzący padali na kolana przed Jezusem. Tylko szatan nie chce złożyć z pychy pokłonu Bogu, ale i tak na Jego Świętość... Iz 45.23"Tak przede Mną się zegnie wszelkie kolano."
Klękając wyrażamy zewnętrzny akt wdzięczności, miłości i wiary w Jezusa, Króla Miłości.

katolicy się budzą z letargu..

Chwała Panu, Król nadchodzi

Komunia Swieta na stojaco i na reke jest...profanacja. Pamietam, jak te slowa wypowiedzial nasz niezyjacy juz Papiez Jan Pawel II i ja te slowa w pelni podzielam. Pozdrawiam.

Szczerze mówiąc nie przypominam sobie takich słów Jana Pawła II. Proszę o konkrety cytat. Nie oceniałbym tak surowo komunii na stojąco czy na rękę. Profanacja zachodzi wtedy jeśli mamy pełną świadomość grzechu świętokradztwa. Dokumenty Kościoła zezwalają na takie formy więc de facto oczerniamy sam Kościół o "profanację"

Wolę raczej, aby wiernym tłumaczyć: dlaczego własnie na klęczkach.

Dobra argumentacja:kooool

U mnie w diecezji kiedyś biskup odmówił udzielenia Komunii w postawie klęczącej generałowi AK. Generał musiał wstać. Skandal ten odbił się echem w całej mojej diecezji. i uważam, że biskup bardzo źle postąpił, choćby przez wzgląd na dużo starszego od siebie człowieka, nie mówiąc oczywiście o samej etyce.

Kiedy i gdzie padły takie słowa z ust bł Jana Pawła II?

Zamiast odnosić się do mitologicznych źródeł, lepiej poszukać rzeczywistych początków ceremonializmu kościelnego. Wziął się on od kultu, jakim otaczano osobę cesarza. Już pierwsi cesarze byli pośmiertnie deifikowani. W miarę rozwoju imperium osobie cesarza nadawano coraz więcej właściwości. Pierwszym, który uporządkował i skodyfikował ceremoniał dworski, był Dioklecjan, tak właśnie ten, prześladowca chrześcijan. Kościół najwyraźniej wzorował się na swoim kacie:

Istotnym zmianom za panowania Dioklecjana uległ system administracji Imperium. Około 293 roku prowincje zostały zgrupowane w większe jednostki organizacyjne, zwane diecezjami i zarządzane przez wikarych (vicarii). Takich diecezji było 12. Diecezje zgrupowane były w prefektury. [...] Rozbudowano centralną biurokrację. Pojawili się liczni urzędnicy dworscy, tacy jak magister officiorum (kanclerz, odpowiedzialny za ceremoniał dworski, transport i tajną policję), quaestor sacri palatii (sekretarz cesarski), praepositus sacri cubiculi (naczelnik dworu). [...] Aby podnieść autorytet urzędu, cesarza Dioklecjan wprowadził ceremoniał dworski (w większości zaczerpnięty z sassanidzkiej Persji) i skomplikowany system rang. Zaczął nosić wyszukany strój z jedwabiu, barwiony purpurą, oraz diadem. Tytulatura cesarska uległa dalszemu rozbudowaniu, zwłaszcza o tytuł dominus noster. Wszystko, co dotyczyło osoby cesarza zaczęto określać jako boskie lub święte.
[Wikipedia]

Podkreślenia moje. Temat jest szeroki i spotykany, choć tylko wyrywkowo i nikt zapewne nie pokusił się o przeprowadzenie porównań pomiędzy liturgią KRK a ceremoniałem cesarskim, choć spotykane fragmenty są wielce obiecujące. I tak np. Krawczuk, omawiając historię Tytusa i Bereniki wspomina o ceremoniale cesarskim, a także i o tym, że urzędnik miał na widok cesarza paść na twarz, przyczołgać się i na dany znak mógł ucałować kraj cesarskiej szaty, co było poczytywane za nie byle jaki zaszczyt. Z kolei Cahill, omawiając przyczynki Irlandii dla ocalenia kultury europejskiej, daje opis głoszenia edyktu cesarskiego. Pismo podpisane przez boskiego cesarza, owinięte w kosztowną materię jest unoszone wysoko w wyciągniętych dłoniach przez cesarskiego urzędnika. Lud widząc to, pada na kolana i oddaje hołd. Po czym wszyscy w skupieniu słuchają edyktu, aby w końcu go całkowicie ignorować. I to spostrzeżenie jest najbardziej charakterystyczne. Podobnie jak dewocja (w złym znaczeniu) jest bardzo bliska rozpuście, ponieważ jedno napędza drugie, tak samo rozbuchany kult sąsiaduje z całkowitą religijną obojętnością.

Tak więc czołgajcie się do ołtarzy, a możecie nawet wylizywać drogę przed procesją Bożego Ciała. Wiedzcie jednak, że to właśnie mnożenie ceremoniału religijnego jest najlepszym dowodem na to, jak daleko jesteście od Boga. I wiedzcie też, że to właśnie - absurdalny kult - spowodował największy upadek religijny, a reforma liturgiczna SWII była jedynym na to lekarstwem. A teraz robicie dokładnie to samo. Chcecie wrócić do takiego samego postępowania, jakie już raz doprowadziło Kościół na skraj przepaści.