mam byc podobny do..... ojca, który jest w niebie
to jest mniej belkotliwe - rito [/quote]
Nakaz? Czyj? Boga?

Nadal nie rozumiem co piszesz, Zencognito za to rozumiem doskonale, dziwne nie? Może bardziej się postaraj przekazać, co chcesz przekazać?


To ty pisałeś o bezwarunkowej miłości, nie ja.


Czyli co, teraz bezwarunkowa miłość to poddanie się? To co, kochasz Boga bezwarunkowo, czy nie w końcu? A skoro Boga, to czemu nie wszystko inne?

To co piszesz nadal jest bełkotliwe niestety....

Każda miłość ubogaca, jeno ta do Boga może jeszcze zmieniać nasze życie;].

Gratuluję, rozumiem, że kochasz Świętego Mikołaja i nieśmiertelną Wróżkę Zębuszkę I to ja jestem dziecinna....

Św. Mikołaja w sumie mógłbym jak każdego człowieka, ale nie mam jak praktycznie przelać tej miłości, a Zębuszki nie bo w nią nie wierzę:P.

Jeszcze coś. Napisałaś wcześniej, co już chyba Gosc1 zacytował, że miłość nie ma być trudna.
Można się z tym tylko w pewnym stopniu zgodzić - że ma nieść jak najwięcej dobra i przyjemności. Ale zanim dojdzie się do tego momentu, po drodze jest bardzo wiele trudności.

No, to tak jak u mnie z Bogiem


Miłość jest najpiękniejszym uczuciem jakie można odczuwać. Najpiękniejsze uczucie jest piękne, nie trudne Tak ja rozumiem miłość. A wszelkie trudności, no cóż, to nie jest raczej miłość, to są trudności...

Kompletnie pominales wyrozniona czesc o przystepnej formie. Dla mnie forma biblijna jest kompletnie nieprzystepna bo nie moge zaufac ksiazce ktora ma tak watpliwa prawdziwosc.

No tak. W sumie źle się wyraziłem;).
Pielęgnowanie miłości i doskonalenie jej jest trudne. O.

miłość to nie uczucie tylko, ale postawa
rozumiem, że nie dla Ciebie Rito

zatem miłość do Boga według Twojego pojęcia miłości
nie jest możliwa według mnie na dłużej niż np. rok czy dwa
(w zależności od Twojego cyklu emocjonalnego związanego również z fizjologią organizmu)
i nie taką miłością Bóg Ciebie ukochał i nie takiej miłości pragnie
(według mojej wiary)

zgodnie z taką koncepcją miłości nie dziwne jest, że nie jesteś w stanie pokochać Boga zwłaszcza, że w Niego nie wierzysz

czym innym jest pielęgnowanie uczucia, a czym innym pielęgnowanie miłości tzn. pierwsze zawiera się w drugim, ale nie odwrotnie
no cóż

cieszę się, że moja wiara daje mi szczęście, bo szczęściem nazwałabym to, że nie wierzę w bajki czyli pseudomiłość

pozostaje mi tylko życzyć szczęścia w poszukiwaniu prawdy, na której chcesz zbudować swoje życie Rito

na serio uważacie, że celem miłości jest to by nam było miło i przyjemnie i to najlepiej w maksymalnej na ziemi ilości i jakości?
że trud miłości wiąże się z początkami, a potem to już tylko sielanka?
wierzycie w miłość bez krzyża i poświęcenia i oddania się?
jestem zdumiona, bo myślałam, że myślący ludzie wcześniej czy później dochodzą do wartości Krzyża
choć może to kwestia braku pewnych doświadczeń życiowych lub wyobraźni
co z Waszą miłością w obliczu choroby, cierpienia, starości?
wtedy jest tylko obowiązek?
bo przecież trudno mówić o pięknym uczuciu, gdy codziennie się myje bezwładne ciało z uryny, kału i wymiocin...
czy wobec takiej miłości kapitulujecie, odrzucacie ją jako niemożliwą?
czy sami nie widzicie się w miejscu tej osoby, która też kocha, a jej miłość jest pozwoleniem na bycie kochaną?
zatem żyjecie w szklarni swego zdrowia, młodości, siły etc. -warunków które są tak niezależne i pryskają czasem w jednej minucie?
decydujecie się świadomie na życie w złudzeniach?
w pojęciu o miłości, które zweryfikuje życie, zostawiając Was jedynie z pustką i bezsensem, kiedy owe spojrzenie na miłość okaże swoje prawdziwe oblicze?

prawdopodobnie nie macie rodziny, dzieci, wtedy chociażby miłości do dziecka na pewno nie nazywalibyście uczuciem, niejednej matce zdarza się przecież i uczucie nienawiści, mimo że nie wyklucza ona miłości do dziecka (!)

czas dorosnąć?
można przeżyć całe życie bawiąc się
to też wybór jak chce się żyć

Nie, miłość to uczucie. Nie zależne od przeciwności, które należy pielęgnować itd, wiem coś o tym. Nie myśl, że mam pięć lat i nic nie rozumiem tylko dlatego, że nie traktuję twojego Boga, jak świętej krowy. A może to ty nie wiesz nic o miłości i nazywasz miłością coś, co nią nie jest- postawa. Postawa to nie miłość, miłość wiąże się z emocjami, a nie jakimś tam ustosunkowaniem się do bytu, którego w żaden sposób doświadczyć się nie da. Przynajmniej dla mnie. Dlatego nie potrafię kochać Boga.
Ale...
Potrafię kochać
Potrafię kochać miłością nieodwzajemnioną
Potrafię kochać miłością beznadziejną
Kochając daję z siebie wszystko
Kochając nie oczekuję nic w zamian
Miłością obdarzam byty, które powiedzmy... obdarzają mnie własnym istnieniem (jakkolwiek głupio to brzmi, mam nadzieję że jest komunikatywne). Nie tylko istnieją, ale sprawiają, że ja wiem, że istnieją. No i oczywiście nie wszystkie, bo nie jestem doskonała A co mają do tego jakieś trudności, tego to już zrozumie nie potrafię. Gdzie ja napisałam, że chcę sielanki, że tylko w takim wypadku potrafiłabym kochać?

A i jeszcze coś Ci powiem. Jeżeli widzę jak cierpi osoba, którą kocham, kocham ją jeszcze bardziej. Ty widocznie masz z tym problemy, skoro mówisz, że wtedy kochać jest trudno. Nie, nie kochać wtedy jest bardzo łatwo, miłość sama wypełnia serce, dosłownie potrafi Cię powalić na kolana. Szczerze Ci współczuję, jeżeli przeciwności losu są dla ciebie przeszkodą w miłości. Chyba nie wiesz, co to właściwie znaczy kochać...

Nikt nie ma monopolu na definicję miłości, Rita sobie definiuje jako uczucie, Gość1 jako postawę. Uważam, że miłość tak rozumiana jak to przedstawia Gość1 to coś doskonalszego niż to co Ty zdefiniowałaś, Rito. Uczucia są przelotne, niezależne od człowieka i są obok rozumu tylko częścią czlowieka. Miłość-uczucie przeminie ot tak sobie i nic nie będzie można na to poradzić, tak samo jak nie można na zawołanie wzbudzić strachu lub gniewu. Postawa jest zaś produktem całej osoby - zarówno części emocjonalnej, jak i rozumu. Z tego względu podlega kontroli rozumu i jest trwała, pewna, można na niej polegać i nie trzeba się bać, że przeminie niezależnie od naszej woli.

Tak, Zenco, tylko wtedy nie ma to nic a nic wspólnego z miłością.

Może inaczej napiszę:
Miłość polega na pielęgnacji tego uczucia, tej emocji, którą człowiek potrafi obdarzać drugi byt (nie wnikam co). Miłość polega na ciągłej walce, by to uczucie nie zamieniło się w postawę, a było wciąż żywym uczuciem

Rozumiesz co chcę powiedzieć? No patrz, racjonalistka, a taka uczuciowa

Rozumiem, ale Ty zrozum, że tak samo jest uprawnione Twoje mówienie, że to o czym piszę to nie miłość, co np. moje mówienie o tym, że to o czym piszesz to tylko zakochanie.

W takim razie nie rozumiesz

Sęk w tym, że miłość to nie niezmienna postawa, a proces. To co ty chcesz nazwać miłością to jakaś idea, a nie rzeczywiste uczucie. Miłość nie jest niezmienną ideologiczną postawą oderwaną od rzeczywistych emocji.

Gościu1: zgadzam się z większością Twoich twierdzeń, ale mam wrażenie, że Rita podniosła nieco inny problem o ile dobrze rozumiem, Jej chodzi o to, że trudno kochać istotę, która wydaje się doskonale obojętna wobec człowieka i jego losu... Moim zdaniem, to bardzo trudny temat. My, ludzie, jesteśmy wszak tylko ludźmi i tylko po ludzku możemy rozumieć miłość, dobroć, sprawiedliwość. Nawet wierząc, że On wie co dla nas najlepsze, czasami trudno przyjąć Jego absolutne milczenie i nie poczuć żalu, że On, który chce by nazywano Go Ojcem jawi się w swej niewzruszoności jak kryształ: doskonały i zimny... Tak bywa, naprawdę bywa. Wtedy człowiek słyszy (lub czyta ): źle się modlisz, za mało się modlisz, źle szukasz... w każdym razie na pewno to z tobą jest coś nie tak; dokładnie takich tłumaczeń musiał wysłuchiwać Hiob a jak wiemy, sprawa przedstawiała się zgoła inaczej.
Zgadzam się Gościu: pozytywne emocje, które towarzyszą miłości, to tylko miły dodatek do Miłości, ale: "Miłością obdarzam byty, które powiedzmy... obdarzają mnie własnym istnieniem" (nie brzmi głupio ani trochę) ; wszak trudno kochać ideę. Tutaj jedynym ratunkiem jest łaska wiary, ale ona jak to łaska...

czemu boga a nie inne istoty mam obdarzac miłoscią?
bo nie stawiam na jednej szali czlowieka, slimaka, szatana i boga

twoje emocjonalne wynurzenia to jedno
kochasz... alez chcesz to odczuwać
lubisz odczuwać emocje - ale nie zastanawiasz się skąd przychodzą?
czy sa zależne od ciebie czy nie?
czy panujeswz nad nimi czy nie panujesz?

nie kochasz boga bo go nie odczuwasz
wystarczy, że pomylisz emocje z jego dzialaniem i zaczniesz go kochac...

wstąp do jakiejś wspolnoty charyzmatycznej - tam od razu poczujesz emocje
i nie bedziesz musiala zastanawiac sie nad ich pochodzeniem
emocje to nie miłosć.... naprawde

nie kochasz boga bo nie zaspakaja twojego emocjonalnego głodu?