Zatem do czasu powstania naukowej egzegezy i biblistyki, ludzie błądzili. Czyli od czasów Sędziów do niemal chwili obecnej wszystkie teksty, które podpierały się Biblią powinniśmy uważać za co najmniej podejrzane. W tym także uczone żydowskie komentarze (talmud), teksty Nowego Testamentu oraz większość Tradycji. Mam rację, czy też są jakieś wyjątki? Jakie? Kto o tym decyduje?

Czyli te wszystkie zbrodnicze podżegania i pochwały występku na pewno nie znajdują sie w ST przez przypadek lub pomyłkę.

Uf,uspokoiło mnie to zaprawdę.

Dlaczego jednak używasz słów "zbrodnicze podżegania" i "występek"? Przecież to Bóg jest najwyższym autorytetem moralnym

Warto może przytoczyć oficjalne stanowisko Kościoła w tej sprawie. Papież Leon XIII

Przecież to Bóg jest najwyższym autorytetem moralnym i to co On nakazuje jest zawsze dobre

Wprost przeciwnie. W czasach powstawania ksiąg, były one zrozumiałe właśnie dlatego, że były spisywane przez ówczesnych ludzi. Dopiero po wiekach, my jako cywilizacja całkiem odmienna musimy badać kontekst historyczny i kulturowy tamtych czasów żeby zrozumieć o co im chodziło.

Katolicki egzegeta powinien uważać za swój święty i pierwszy obowiązek stosowanie się do przyjętej interpretacji, w tych wypadkach, kiedy sens został autentycznie podany czy to przez samych autorów natchnionych przez Ducha Świętego, jak to ma często miejsce w Nowym Testamencie, czy to przez Kościół wspierany przez tego samego Ducha Świętego w jakimś uroczystym orzeczeniu lub zwyczajnym jego nauczaniu powszechnym. Egzegeta ma się przekonać, dzięki środkom, które stosuje w swojej dziedzinie, że jedynie taka interpretacja spotka się z aprobatą, w imię zasad zdrowego badania.

We wszystkich innych tekstach należy stosować analogię wiary i za normę najwyższą przyjąć naukę katolicką taką, jaka została przyjęta przez powagę Kościoła... Z tego wynika, że taka interpretacja ma być odrzucona jako niewłaściwa i fałszywa, która albo stawiałaby autorów natchnionych w pewnym wzajemnym przeciwieństwie, albo sprzeciwiałaby się nauce Kościoła." [H.D.1943]

Jak się ma to do tego, że według Biblii nietoperz to ptak, a ziarno gorczycy jest najmniejsze ze wszystkich nasion? Oba te stwierdzenia są fałszywe, a padają w Biblii - drugie nawet z ust Jezusa. Papież Leon XIII przeczy więc oczywistości, albo niechący stwierdza że Bóg nie jest autorem pisma, a Jezus nie jest Bogiem (bo nie wiedział, że ziarno gorczycy nie jest najmniejszym nasieniem).

To ja idę pozabijać egipskie dzieci, tak jak Jahwe - o jakże wzorowy moralnie będę!

Może nie egipskie, tylko arabskie

porównywano w nim Palestyńczyków do starożytnych Amalekitów, których Bóg kazał wytępić do ostatniego.

Mi chodziło o wybicie pierworodnych w Egipcie podczas exodusu Żydów.

Bóg nigdy nie wydałby takiego rozkazu.

Bóg nie nakazywał tego Izraelitom, zajął się Egipcjanami osobiście.

Niestety w Biblii Amalekici są wymieniani 47 razy, zawsze z nienawiścią. Podkreślone jest (Wj 17,16), że to wieczna wojna Boga z Amalekitami.

I dlatego dla mnie jest oczywiste, że ta istota opisana w Biblii i nazywana Jahwe, to nie jest Bóg. Bóg jest szlachetny i pełen miłości do wszystkich istniejących istot. Zachowanie Jahwe to nawet na poziomie pomniejszych bogów nie jest.

Niestety w Biblii Amalekici są wymieniani 47 razy, zawsze z nienawiścią. Podkreślone jest (Wj 17,16), że to wieczna wojna Boga z Amalekitami.
Trwa ona do dziś.

I dlatego dla mnie jest oczywiste, że ta istota opisana w Biblii i nazywana Jahwe, to nie jest Bóg. Bóg jest szlachetny i pełen miłości do wszystkich istniejących istot. Zachowanie Jahwe to nawet na poziomie pomniejszych bogów nie jest.

1) Na pewno natchnionym słowem Bożym są również te fragmenty Starego Testamentu, które dzisiaj nas bulwersują swoim niedorastaniem do ducha Ewangelii. Chociaż powstały one w czasach, kiedy jeszcze dominowała mentalność bardzo prymitywna, i same są nią głęboko naznaczone, istota zawartego w nich przesłania — to, że Bogu prawdziwemu należy się nasza wierność i nigdy nie wolno Go porzucać na rzecz takich czy innych bożków — jest nieprzemijalnie prawdziwa.
2) Na pewno ciężkiej obrazy Boga dopuszczali się ci chrześcijanie, a więc ludzie obdarzeni znajomością Ewangelii, którzy powoływali się na surowe sankcje starotestamentalne, ażeby stosować je we współczesnym sobie prawie karnym. W Jezusie Chrystusie przecież ostatecznie poznaliśmy prawdę o Bogu (por. J 12,45; 14,9), którego „słońce wschodzi nad złymi i nad dobrymi, i który zsyła deszcz na sprawiedliwych i niesprawiedliwych” (Mt 5,45). Jezus Chrystus, który jest idealnym Obrazem swojego Ojca, oszczędzał nawet trzcinę nadłamaną i był pełen delikatności nawet wobec gasnącego knotka (por. Mt 12,20; Iz 42,3).
3) Inspirowana duchem Ewangelii mądrość Kościoła tradycyjnie proponuje dwie reinterpretacje przepisów starotestamentalnych przewidujących karę śmierci za takie lub inne przestępstwa. Mianowicie wierzymy, że czyny zagrożone w Starym Testamencie karą śmierci sprowadzają na nas śmierć duszy, tzn. są grzechami śmiertelnymi. Po wtóre, starajmy się słyszeć w tamtych przepisach wezwanie do uśmiercania w sobie samym tego bałwochwalcy, który porzuca Boga, do uśmiercania w sobie tego grzesznika gotowego dopuścić się cudzołóstwa, tego bluźniercy nieliczącego się ze świętością Boga, tego niegodziwca gotowego prześladować własnych rodziców itp.

1) Wyprowadzenie ludu Bożego z niewoli faraona i wprowadzenie do Ziemi Obiecanej jest centralnym w Starym Testamencie wydarzeniem zbawczym, dlatego starajmy się unikać takich wyjaśnień, które rozmywałyby historyczność tego wydarzenia. Niewątpliwie lud Izraela doświadczył w ciągu tamtych czterdziestu lat niepowtarzalnych i nieraz wręcz nieprawdopodobnych dowodów Bożej opieki. Również opowiadanie o plagach egipskich (Wj 7,14–12,36) dotyczy faktów, które zdarzyły się naprawdę, choć nie należy wykluczać jakiejś obróbki literackiej w biblijnej relacji na ten temat.
2) Już Ojcowie Kościoła zwracali uwagę na to, że w opowieści o plagach egipskich przepaść dzieli moc Bożą od mocy demonicznej czarowników egipskich. Bóg zawsze ma moc położyć kres złu, a nawet zamienić je w dobro; czarownicy egipscy mogą tylko sprowadzić zło, ale nie mogą go już odwrócić ani skierować ku dobremu. „Magowie egipscy — pisał Orygenes — wywiedli muchy, ale nie umieli ich odpędzić. Mojżesz zaś wywiódł muchy i odpędził je. Bóg nasz bowiem sprawia ból, a potem go łagodzi. Wroga moc natomiast może spowodować zło, ale nie potrafi przywrócić pierwotnego stanu rzeczy”.
3) Nasze litowanie się nad pierworodnymi Egipcjan utrudnia nam rozpoznanie głównego przesłania opowieści o plagach egipskich: faktu, że jest to opis wytrwałej walki Boga w obronie swego „syna pierworodnego”, którym był lud Izraela. Dopiero wtedy, kiedy żadne inne uderzenia nie pomogły, Bóg zdecydował się na uderzenie najmocniejsze: uderzył w pierworodnych Egipcjan.
4) Warto sobie uświadomić, że jałowym rozbudzaniem emocji jest rozczulanie się nad losem pierworodnych Egipcjan (podobnie jak nad losem ofiar potopu, dzieci z Sodomy i Gomory itp.). Dobrze jest napełnić się dogmatyczną pewnością, że sprawiedliwy i miłosierny Bóg niewątpliwie nikogo nie skrzywdził ani nie skrzywdzi. Do dziś wiele dzieci nam umiera i jest to tajemnica, której na tej ziemi nie zgłębimy. W wierze mamy jednak absolutną pewność, że w wymiarze ostatecznym Bóg żadnego dziecka nie skrzywdzi. Również ani jeden z pierworodnych Egipcjan, którzy poginęli w noc paschalną, w wymiarze ostatecznym na pewno nie został skrzywdzony.
5) Każdy z nas ma natomiast wiele powodów, aby modlić się o noc paschalną w swoim własnym życiu. Oby anioł Pański często przychodził do mojego wnętrza i raził w nim „pierworodnych” tego wszystkiego, co we mnie ciemne! I oby brał w obronę „pierworodnych” tego wszystkiego, co we mnie Boże!

3) Nasze litowanie się nad pierworodnymi Egipcjan utrudnia nam rozpoznanie głównego przesłania opowieści o plagach egipskich: faktu, że jest to opis wytrwałej walki Boga w obronie swego „syna pierworodnego”, którym był lud Izraela. Dopiero wtedy, kiedy żadne inne uderzenia nie pomogły, Bóg zdecydował się na uderzenie najmocniejsze: uderzył w pierworodnych Egipcjan.

4) Warto sobie uświadomić, że jałowym rozbudzaniem emocji jest rozczulanie się nad losem pierworodnych Egipcjan (podobnie jak nad losem ofiar potopu, dzieci z Sodomy i Gomory itp.). Dobrze jest napełnić się dogmatyczną pewnością, że sprawiedliwy i miłosierny Bóg niewątpliwie nikogo nie skrzywdził ani nie skrzywdzi.

Również ani jeden z pierworodnych Egipcjan, którzy poginęli w noc paschalną, w wymiarze ostatecznym na pewno nie został skrzywdzony.

Czyli osoby postronne. Jak już chciał kogoś zabić, to mógł faraona i byłoby po sprawie. Mógł teleportować Żydów, jeśli był wszechmocny. Mógł zrobić wiele różny rzeczy tak, aby nikogo nie skrzywdzić, a co według Biblii zrobił Jahwe? Uczynił serce faraona twardym. Daj spokój, ta cała historia to bawienie się Jahwe ludźmi jak pionkami na szachownicy, to tak jakby rodzic najpierw jedno dziecko nastawił przeciw drugiemu, a potem zabił pierwsze w obronie drugiego. Żaden bóg by tak nie postąpił, a na pewno nie Bóg. Zresztą nawet większość ludzi by się tak nie zachowała.

Też mi argumentacja - z takim nastawieniem to możnaby powiedzieć "a co my się tam będziemy przejmować dniem męki Jezusa, w wymiarze ostatecznym skrzywdzony nie został - po co się mamy rozczulać".

Nikt nie zna ostatecznego zamysłu Boga i pochopne jest negatywne ocenianie Go na podstawie wydarzeń ST.

Jeśli tak, to również pozytywne ocenianie na podstawie Biblii istoty którą chrześcijanie uznają za Boga jest pochopne.

Nie wiem czemu uważasz, że żaby z nieba, mord dzieci i jakieś chmury na pustyni dają większą świadomość obecności Boga niż np. przeniesienie się w świetlnym obłoku wraz z całym dobytkiem i rodziną w zupełnie inne miejsce.