|
BLyy
Dołączył(a): Śr maja 07, 2008 10:13
Posty: 102
|
 Więc pokieruję się Pismami najbardziej wartościowymi (w moim mniemaniu, uwzględniają przedewszystkim aspekt historyczny i geograficzny) by ustalić hierarchię Piekła. Do sporządzenia przepisu biorę "Grimorium Verum", "Legendy Żydowskie", "Koran", "The History and Practice of Magic", "Księga Liczb" i "Słownik wiedzy tajemnej". Z tych Ksiąg - najbardziej cenionych dzisiaj przez angelologów - można bez przeszkód ustalić Hierarchię Władzy w Piekle. Żadna z wymienionych pozycji nie przeczy drugiej, więc problem mam rozwiązany. Oczywiście jest wiele Hierarchii Piekielnych, układanych przez przeróżnych pseudofachowców ale nie są one ani faktycznie poparte dowodami, ani nie wynikają ze "Starych Pism". Takimi "układankami" zajmowali się już: Collin de Plancy "Dictionaire Infernale" (1863), Honoriusz w swoim "Grimoire", Johan Weyer "Hierarchy of Hell", Sebastein Michaelis "Histoire admirablede la Possession et conversion d'une penitente" (1613), John Wier - "Hierarchia" (ten to dopieo wykombinował), Faust - Hierarchia Królestw oraz wielu innych improwizatorów i kombinatorów. Wszyscy, przezemnie wspomniani nie wiele odbiegają od Machabejczyków, historyków staroislamskich czy wczesnych Judaistów. Jednak kombinacyjnie zmieniają "Demoniczną Hierarchiczność Władzy". Opierając się jednak na faktografii, literaturze przedchrystusowej nie tylko judeochrześcijańskiej ( wspomnianej przezemnie wcześniej) można śmiało taką hierarchię ustalić:
- Belzebuth - Główny spośród fałszywych bogów
- Samael (Szatan) - Książę oszustów. Wielki wróg Człowieka
- Lucyferus - Książę buntu. Przeciwnik Chrystusa
- Mammon - Książę kusicieli
- Asmodeus - Książę zemsty
- Pytho - Książę duchów fałszu
- Belial - Książę niesprawiedliwości
- Merihim - Książę duchów zarazy
- Abbadon - Książę wojny
- Astaroth - Książę oskarżycieli i inkwizytorów
Oto Cesarz i dziewięciu Książąt Piekła, jak mówi przepowiednia.
Pierwszy w Piekle jest Belzebuth (Belzebub). Nazywany często "Władcą Much". W Drugiej Księdze Królewskiej (1, 3) Beelzebub jest filistyńskim bogiem Ekronu. W kabale jest on wodzem dziewięciu złych aniołów piekła. W ewangeliach św. Mateusza (10, 25; 12, 24-27), św. Marka (3, 22) oraz św. Łukasza (11, 15) Belzebub jest "władcą złych duchów", ale nie jest tożsamy z Szatanem (podobnie jak we wszystkich znanych traktatach magicznych; zob. Legge, Forerunners and Rivals of Christianity 9,108; De Plancy, Słownik wiedzy tajemnej, s. 26). W apokryficznej Ewangelii Nikodema Chrystus podczas trzydniowego pobytu w piekle nadaje Belzebubowi władzę nad podziemnym światem w nagrodę za to, że wbrew sprzeciwowi Samaela zezwolił na zabranie Adama i "uwięzionych świętych" do nieba. [W polskim tłumaczeniu Ewangelii Nikodema i apokryficznego Zstąpienia do otchłani motyw ten nie występuje (zob. Apokryfy Nowego Testamentu, t. 1, cz. 2) -przyp. tłum.] Popularne określenie Belzebuba to "władca much". Nazywano go także "władcą chaosu' (zob. pisma gnostyka Walentyna). Dante utożsamiał go z Szatanem (błędnie oczywiście), natomiast Milton w Raju utraconym (I, 93-94) powiada o Belzebubie, że "drugim / Był po nim [tj. Szatanie] władcą, drugim też w występku"; w tym samym utworze (I, 185) nazywa go również "cherubinem upadłym". W Poetical Works of John Milton (London 1794) znajduje się rycina przedstawiająca "Szatana naradzającego się z Belzebubem". Belzebub jest bohaterem książki Gurdjieffa All and Everythings. Beeizebub's Tales to His Grandson. Belzebub był wielkim przyjacielem Samaela. Wspólnie rozpoczęli II Wojnę w Niebie. Był drugim po Samaelu władcą Piekła, jak mawia Milton, jednak berło Cesarza Otchłani przekazał mu Chrystus. Nazywany jest w "Kabale" Wielkim Wodzem lub Wielkim Wojownikiem, ze względu na swoje wojenne umiejętności, upór i waleczność podczas bitew z Legionami Michała.
Drugi w hierarchi Piekielnej jest Samael, Simon, Satan vel Szatan. Upadły Seraf był kiedyś ukochanym Aniołem Boga (jego tron zajął Melchizedek), staczając się powoli na dno drabinki Anielskiej. Królestwo Piekła zostało mu odebrane na rzecz Belzebuba. Mówi się równiesz o Samaelu, że był Pierwszym, Najstarszym Aniołem ale raczej jest to błędna interpretacja. Księgi nazywają Samaela PRASTARY co może oznaczać Pierwszy czyli Ulubiony, Będący Najbliżej Boga. I to by się zgadzało. Samael (Simon) był najbliżej Boga, uczestniczył w Jego Planach, był bowiem Bożym Serafinem. Z Ksiąg wynika, że (być może) Samael poznał (w jakiś sobie tylko znany sposób) Bożą tajemnicę stworzenia Człowieka i "jego Boży blask pobladł". Bóg chciał dać człowiekowi Duszę (czyli nieśmiertelność) czyli coś czego nie miał Anioł. Samael nie chciał się pokłonić Adamowi w Raju twierdząc, że nie widzi powodu, aby "syn ognia miał się kłaniać synowi gliny". Czy dlatego Samael przyłączył się do Pierwszego Buntu Aniołów ? Księgi mówią również (i to jest pewne), że to Samael wzniecił Drugi Bunt w Niebie.
Trzeci jest Lucyferus - Książę buntu. Przeciwnik Chrystusa. Lucyfer ("nosiciel światła", "dawca światła") jest często mylnie utożsamiany z upadłym aniołem Samaelem na skutek błędnego odczytania fragmentu Księgi Izajasza 14,12, "Jakożeś spadł z nieba Lucyferze, któryś rano wschodził" [przekład Jakuba Wujka; w Biblii Tysiąclecia imię to zostało zastąpione określeniem "Syn Jutrzenki" - przyp. tłum.] Apostrofa ta w rzeczywistości skierowana jest do Nabuchodonozora, króla Babilonu (~ Szatan). Szatanowi imię "Lucyfer" (kompletne nieporozumienie) nadali dopiero Ojcowie Kościoła (św. Hieronim). [Lucyfera i Samaela utożsamia także słowiańska Księga Henocha (zob. Graves, Patai, Mity hebrajskie, s. 57-60). W okultyzmie Lucyfer jest upadłym cherubinem, cesarzem piekła, zdaniem niektórych demonologów stojącym wyżej niż sam Szatan (również błędnie niestety) i ukazującym się "pod postacią najpiękniejszego dziecka" (zob. De Plancy, Słownik wiedzy tajemnej, s. 112-113; Praktyka tajemnej wiedzy magicznej, s. 34) - przyp. tłum.] Milton w Raju utraconym określił Lucyfera jako demona grzesznej pychy. W rzeczywistości Lucyfer oznacza gwiazdę lub planetę Wenus. Według Spensera, autora An Hymne of Heavenly Beautie, Lucyfer to "najjaśniejszy anioł, Dziecko Swiatłości". [W Tragicznej historii doktora Fausta Marlowe'a i w Piekle Dantego Lucyfer jest władcą piekła. Lucyfer jest także bohaterem dramatu Byrona Kain - przyp. tłum.] Lucyfer chciał z Bogiem i Chrystusem zasiadać na Górze Narad. Znaczy to, że chciał mieć udział we władzy. Pretensje Lucyfera zrodziły się w jego sercu, czyli w umyśle. Bóg stworzył umysł jako ośrodek emocji, decyzji i działań. Jaki jest umysł, takie jest całe życie stworzonej istoty. Powiada psalmista: „W sercu moim przechowuję słowo twoje, abym nie zgrzeszył przeciwko tobie” (Ps. 119,11). Umysł napełniony Bożymi myślami i Bożą wolą służy jako tarcza przeciwko grzechowi. Jednak Lucyfer napełnił swój umysł buntem i pychą. "Wstąpię na niebiosa, swój tron wyniosę ponad gwiazdy Boże” (Iz. 14,13). Największym przejawem pychy Lucyfera było przekonanie, że może on przejąć władzę, jaką Chrystus ma nad całym stworzeniem (wtedy nad Aniołami). Jego zarozumiałość miała nie tylko fałszywe podstawy, ale także była nakierowana na bezpośredni bunt przeciwko podstawowemu prawu porządku stworzenia, zgodnie z którym tylko Stwórca może być najwyższym władcą. Wiemy już więc skąd wzięła się ta ogromna nienawiść Lucyfera do Chrystusa. Wynikiem tej nienawiści była Pierwsza Wojna w Niebie i "wytrącenie" Lucyfera i zbuntowanych aniołów (Grim.Verum).
Mammon - Książę kusicieli to czwart Demon Otchłani. Mammon w ewangeliach według św. Mateusza (6, 24) i św. Łukasza (16, 13) Mammon (Mamona) jest imieniem złowrogiej mocy, sprzeciwiającej się Bogu. W okultyzmie, upadły anioł, pełniący w piekle funkcję jednego z arcydemonów i księcia kusicieli. W Słowniku wiedzy tajemnej De Plancy'ego (s. 5 Mammon jest wymieniony jako ambasador piekła na Ziemi. Jest utożsamiany z Lucyferem, Szatanem, Belzebubem, a nawet Nabuchodonozorem. Mammon jest demonem chciwości i skąpstwa. "Dzierży [on] berło tego świata", jak powiada św. Franciszka w jednej ze swych 93 wizji. W średniowieczu Mammona uważano za syryjskiego boga Zła. Wizerunek Mammona znajduje się w The Magus Barretta. Milton w Raju utraconym (I, 796-807), tak opisuje jeden z zastępów upadłych aniołów: "Mammon ich prowadził, / Mammon, najniżej pochylony z wszystkich / Duchów, co z nieba runęli, gdyż nawet / I w niebie myśli jego i spojrzenia / Zawsze w dół biegły, bardziej podziwiając / Chodniki Niebios złotem wyłożone / Niż jakiekolwiek boskie albo święte / Widoki". O Mammonie mówiono, że nigdy nie kochał Boga i zawsze chodził swoimi ścieżkami. Żaden Anioł w Piekle mu nie ufa.
A piąty jest Asmodeus - Książę zemsty. Asmodeusz ("duch zła") - imię pochodzi od aeszma dewa, a sam Asmodeusz jest perskim Demonem. W tradycji Judaistycznej uważany jest za ducha zła. Zdaniem Forlonga (Encyklopedia of Religions) Asmodeusz to "talmudyczny Aszmedaj, demon przejęty z Zend Aszmadewy" i "wściekły diabeł"; według Forlonga to właśnie Asmodeusz upił Noego. W Księdze Tobiasza (3, 8; 8, 3) Asmodeusz jest złym duchem, który zabił siedmiu nowo poślubionych mężów Sary i który, pokonany przez anioła Rafała (Ra-faela), uciekł "aż do Górnego Egiptu". W demonologii Asmodeusz, jest zarządcą piekielnych domów gry. Zdaniem demonologa Wierusa, wzywając Asmodeusza, należy zdjąć nakrycie głowy, w przeciwnym razie demon oszuka przywołującego. Barrett (The Magus, t. 2) przedstawia Asmodeusza jako jedno z "naczyń gniewu Bożego". Asmodeusz jest głównym bohaterem powieści Lesage'a Diabeł kulawy. W The Devil's Own Dear Son Cabbela Asmodeusz jest synem pierwszej żony Adama, Lilit, i demona Samaela. Z kolei w Księdze świętej magii Abra-Melina czytamy, że "zdaniem niektórych rabinów Asmodeusz był śmiertelnikiem, owocem kazirodczego związku Tubal-Kaina z jego siostrą Naamą; zdaniem innych, był on demonem nieczystości". [Według jeszcze innej legendy Asmodeusz narodził się ze związku Adama z Lilit (zob. Graves, Patai, Mity hebrajskie, s. 67) - przyp. tłum.] W tradycji żydowskiej Asmodeusz jest teściem demona Bar Szalmona. W tradycjach o Salomonie Asmodeusz występuje także pod imionami Saturn, Markolf i Morolf. [Jak głosi legenda, Asmodeusz został pojmany przez Salomona i zmuszony do pomocy przy budowie Świątyni. Zdo-łał jednak oszukać króla, następnie wygnał go z królestwa i sam zasiadł na tronie. "Po długiej żebraczej wędrówce Salomon powrócił i przepędził Asmodeusza" (zob. Unterman, Encyklopedia tradycji i legend żydowskich, s. 32; Ze skarbnicy midraszy, s. 140-142,169-181) - przyp. tłum.] Demon ten jest uważany za wynalazcę wszelkiej rozrywki, muzyki, tańca, sztuki dramatycznej oraz prostytucji (zob. Michaelis, Admirable History of the Possession and Conversion of a Penitent Woman; Waite, The Book of Black Magic and of Pacts; Młot na czarownice). [W Talmudzie Asmodeusz, król demonów, jest "władcą nad wszystkimi sprawami dotyczącymi liczb parzystych" (zob. Cohen, Talmud, s. 298). Zgodnie z tradycją okultystyczną " Asmodeusz należał przed swym upadkiem do grona serafinów", obecnie jest demonem, który "napełnia mężczyzn żądzą, prowadzącą do wiarołomstwa" (zob. Holroyd, Powell, Sekrety magii, s. 117). Ponadto "obdarza magicznymi pierścieniami; pokazuje, jak stać się niewidzialnym; uczy geometrii, arytmetyki, astronomii i nauki o ruchu. Zna również miejsca ukrycia skarbów". Wezwany, ukazuje się jako książę "o trzech głowach: byczej, ludzkiej i baraniej. Ma też ogon węża, gęsie nogi i zieje ogniem'. Dosiada smoka i dzierży w dłoniach chorągiew i włócznię (zob. De Plancy, Słownik wiedzy tajemnej, s.17) - przyp. tłum.]
A po nim jest Pytho - Książę duchów fałszu. O Pytho bardzo niewiele wiemy. Wiadomo tylko, że jest utożsamiany z wężem i Samaelem. I ponoć to na wybryki Pytho (toczył wielodniowe dyskusje z Człowiekiem w Edenie wyjaśniając mu "istotę dobra i zła") Gabriel przymykał oczo w Raju. Odznaczający się wielką inteligencją demon kłamstwa.
Kolejny jest Belial - Książę niesprawiedliwości. "Najgorszy z najgorszych. Po stokroć gorszy od Samaela" - "The History and Practice of Magic". Belial (Beliar lub Berial) - na rycinie w Das Buch Belial Jacobusa de Teramo ten potężny upadły anioł. Składa listy uwierzytelniające królowi Salomonowi; także tańczy przed żydowskim królem. Raju utraconym I, 570-572, czytamy: "Ostatni nadszedł Belial: bardziej sprośny umysł nie został strącony z Niebiosów ni rozkochany występniej w występku". W kolejnej księdze tego utworu (II,133-136) Milton wprawdzie powiada o Belialu, że "Równie nadobnej postaci niebiosa nigdy już nie stracą, zdawał się Belial stwozony do czynów szczytnych i wielkich godności", wszelako zaznacza, że "fałszem [to] wszystko i pozorem było". Barton (Origins of the Names of Angels and Demons) przypuszcza, ze Belial jest kojarzony z Szeolem. W Pracowniach morza Wiktor Hugo, powołując się na zródła okultystyczne, mówi o Belialu jako ambasadorze Piekła (Mastema). Podobnie jak w przypadku Byleta, "dopiero po niezliczonych badaniach - powiada Spence w Anncyclopaedia o f Occultism, s. 119 - udało się dowieść, że Belial należał niegdyś do chóru cnót" (por. De Plancy, Słownik wiedzy tajemnej, 25). [Belial jest też najczęstszym określeniem diabła w pismach qumrańskich. Mówiło się również o jego niecodziennym okrucieństwie podczas Anielskiej Wojny, gdzie: "Beliala sposobem nabijano Białych Aniołów na wrogie pale" - Legendy Żydowskie. Bielial zachował wysokie stanowisko w Piekle, mimo buntu, który wywołał. Chciał Belial bowiem ustanowić własne Piekło, bez Belzebuba, Simona i Lucyfera. Dlaczego nie osunięto pokonanego Beliala ? Nie wiadomo. Być może ze względu na jego wielki posłuch w Piekle i niesamowite umiejętności przemawiania, będące pochodną jego ponadprzeciętnej inteligencji.
I przyszedł Merihim - Książę duchów zarazy. Merihim (Meririm) - u Barretta (The Magus, t. 1), Meririm jest złym duchem, którego św. Paweł w Liście do Efezjan (2, 2) nazywa "władcą mocarstwa powietrza". Barrett twierdzi, że Meririm jest księciem aniołów, "którym dano moc wyrządzić szkodę ziemi i morzu" (zob. Ap 7, 2). Moc ta wyraża się w szerzeniu chorób, zarazy, nieszczęśliwych zdarzeń itp.
Abbadon (Książę wojny) to hebrajskie imię anioła Czeluści (Ap 9, 11); także anioła, który związał Samaela na tysiąc lat (Ap 20). W Księdze Hymnów (których kopia znajduje się wśród rękopisów odkrytych w Qumran) mowa o "otchłani Abaddon" i "potokach Beliala [które] wdarły się do Abaddon" [por. Tyloch, Rękopisy z Qumran nad Morzem Martwym, s. 264, przyp. 32, s. 267 -przyp. tłum.]. W apokryfie z I w., Księdze starożytności biblijnych-Pseudo-Filom, mowa o Abaddonie jako miejscu (szeolu, piekle), a nie duchu czy demonie. Jest to jednak dość niezerozumiałe stwierdzenie biorąc pod uwagę fakt, że Abaddon był Naczelnym Wodzem obrony Piekła przed atakiem Beliala. Podobnie Milton w Paradise Regained (IV, 624) posługuje się pojęciem Abaddon jako określeniem miejsca, to jest otchłani. Zgodnie ze współczesną wiedzą, po raz pierwszy pojęcie to upersonifikował autor Apokalipsy św. Jana, gdzie stało się ono imieniem anioła. W Dziejach Tomasza z III w. Abaddon jest imieniem demona, lub samego Szatana, i tak też rozumie je Bunyan w Wędrówce pielgrzyma. Według Mathersa, autora The Greater Key of Solomon, Abaddon to imię Boga, którego użył Mojżesz, prosząc Stwórcę o zesłanie plagi gradu na Egipt. Kabalista Józef ben Abraham Gikattila używa słowa Abaddon jako określenia szóstej z siedmiu "warstw piekła", której zarządcą jest anioł Pasjel (por. Cohen, Talmud, s. 380). Klopstock w Mesjadzie nazywa Abaddona "ciemnym aniołem śmierci". O "szponiastych skrzydłach" Abaddona pisał Francis Thompson w wierszu To the English Martyrs (~ Apollyon). Abaddon jest również utożsamiany z aniołem śmierci i zniszczenia, demonem czeluści, z władcą demonów podziemnego świata (zob. De Plancy, Słownik wiedzy tajemnej, s. 9; Grillot, A Pictorial Anthology of Witchcraft, Magic and Alchemy, s.128). W tym ostatnim dziele Abaddon występuje jako "Anioł zniszczenia z Apokalipsy". W The Magus Barretta Abaddon przedstawiony jest na kolorowej rycinie jako jeden z "demonów zła".
I ostatni wypełzł Astaroth - Książę oskarżycieli i inkwizytorów.
Astarot (Asteroth) - niegdyś Seraf, obecnie wielki książę piekieł (zob. Waite, The Lemegeton; Spence, An Encyclopaedia of Occultism). Zdaniem Michaelisa (Admirable History of the Possession and Conversion of a Penitent Woman) Astarot był księciem chóru tronów. W piekle Astarot "chętnie opowiada o upadku [aniołów], nie przyznaje się jednak, że sam jest jednym ze zbuntowanych duchów" (zob. Wierus, Pseudo-Monarchia).Tak twierdzi Barrett (The Magus, t. 1), "w języku greckim imię Astarotha brzmi: Diabolus". Według Grimorium Verum miejscem stałego pobytu Astarota na Ziemi jest Ameryka. Wezwany, Astaroth zjawia się w postaci "pięknego anioła jadącego na białym koniu, w prawej ręce trzyma żmiję. Nie wolno jednak dopuszczać go zbyt blisko, bo przeraźliwie cuchnie". Jak podaje De Plancy (Słownik wiedzy tajemnej, s. 17), Astarot "czczony był przez Filistynów i mieszkańców Sydonu". Obecnaie pełni funkcję wielkiego skarbnika piekła, gdzie naucza sztuk wyzwolonych. Jak głosi legenda, Astaroth jest jednym z dziewięciu książąt piekieł, którzy odwiedzili Fausta. Według angelskiej tradycji pojawia się jako wąż o ceglano-czerwono mieniącym się ogonie, dwu żółtych silnych i krótkich nogach, białożółtawym brzuchu, rudobrązowej szyi i ostrym szpikulcu zakończonym na kształt kolca jeża".
Lucyfer również pojawia sie w mitologii greckiej.
|
zamkniety jest w klatce mojego ja i dany mi jest klucz ktorym wypuszczam go , albo nie - ............ufam fachowcom tak jak ufaja mi ci dla ktorych ja jestem fachowcem Cos mi sie wydaje ze w kosciele powoli kazdy sobie rzepke skrobie 
