Generalnie raczej tak, w końcu istnieją społeczeństwa w większości ateistyczne i jakoś funkcjonują (chociażby Estonia). Poza tym sam, gdybym już został zdeklarowanym ateistą, to (na ile mogę to sobie wyobrazić) nadal zachowywałbym się w dużej mierze podobnie.
Jednak uważam, że założenie iż istnieje jakiś absolutny system wartości wprowadza pewną nową jakość, dodatkową (i istotną) motywację dla kształtowania i korygowania naszego systemu. Dlatego według mnie koncepcja np. Prawa Naturalnego jest korzystna, powiedziałbym wręcz wartościowa



Sensu w znaczeniu absolutnym nie mają. Ale czy to wystarczający powód, aby je odrzucić? Moim zdaniem nie.

Podobnie gdy znajdę kamyk gdzieś na plaży i będzie mi on przypominał jakieś miłe przeżycie. Obiektywnie nie ma on wartości (tu w znaczeniu np. wartości rynkowej, nikt nawet za darmo by go nie chciał), ale dla mnie i tak będzie cenny. Ta subiektywna wartość w zupełności mi wystarcza, aby kamyka nie wyrzucić.

Oczywiście gdy kamykiem jest przypadkiem grudka złota, to ma ona dodatkową, obiektywną wartość i tym większa jest moja motywacja do zachowania go, nawet jeśli wiąże się to z pewnymi wyrzeczeniami (typu ciężki przedmiot, który trzeba nieść w plecaku).

Obiektywna wartość staje się natomiast niezwykle istotna, jeśli nie ma tej subiektywnej. Wówczas jesteśmy skłonni ponosić wyrzeczenia oczekując przyszłej nagrody (np. dobrej ceny za naszą grudkę złota u jubilera).

Po pierwsze - to znowu rzecz subiektywna. Dla Ciebie nie, a dla kogoś innego jak najbardziej. Po drugie - wraca kwestia powinności, która nie ma tutaj zastosowania. Nie miałoby żadnego uzasadnienia twierdzenie np. " mimo, iż wartości nie mają znaczenia obiektywnego, nie należy ich odrzucać ". Dlaczego nie należy ? Znów można byłoby podać wiele powodów, i znów żaden z nich nie uzasadniałby sam siebie.



Tu, moim zdaniem, dotykasz bardzo ważnej kwestii, mianowicie dwóch odmiennych sposobów postrzegania świata, które się nie tylko nie wykluczają, ale doskonale uzupełniają. Jest to zagadnienie niezwykle istotne dla zrozumienia istoty religii, i warte rozwinięcia, ale może w innym wątku. Tutaj jednak wracam do swojej roli. Żeby widzieć wartość we wspominaniu swoich przeżyć, trzeba najpierw widzieć wartość własnego życia. Osoby chore na depresje nie widzą żadnej radości we wspominaniu, i na pewno nie zatrzymałyby kamyka. My powinniśmy się zastanowić, czy to czasem nie właśnie chorzy na depresję mają najbardziej trzeźwy ogląd rzeczywistości, podczas gdy cała reszta żyje złudzeniami.

Z tym bólem chodziło mi o to że dla cierpiącego jego ustąpienie jest cenne.
Ktoś inni może myśleć że co go to nie obchodzi i to żadna wartość. Ale ciekawe co będzie gdy taka osoba znajdzie się w podobnej sytuacji (gdy będzie cierpieć)?

No to wtedy dla tej osoby usunięcie bólu będzie " cenne " ( ale niekoniecznie będzie wartością ! równie dobrze wartością może być znoszenie bólu ), a dla tej pierwszej nie.

Jak definiujesz wartość?

Z wartością to trochę tak, jak z wiarą - ciężko jednoznacznie zdefiniować. Ja rozumiem ją mniej więcej tak, że jest ona bezwzględnym znaczeniem czegoś.

Definicja powinna chyba jednak coś wyjaśniać a nie zaciemniać. "Znaczenie" może mieć wiele znaczeń: poznawczych i aksjologicznych, głównie jednak poznawczych, w sensie myśli ukrytej w zdaniu. Do tego jeszcze bezwzględne?? Cóż to znaczy? Ktoś to w ogóle rozumie? A Ty Johnny99?
Za wartość najczęściej przejmuje się to, co jest pożądane, względnie to, co znajduje się u kresu świadomego działania, do czego ludzie dążą. Jest więc synonimem dobra. W tym znaczeniu zbiega się z naszym problemem, bo wartości nadają sens - leżą jako uzasadnienie u celu działania. O wartości zapytujemy gdy pytamy "po co to robisz" (w odróżnieniu od "dlaczego").

Można stwierdzić że nic mnie nie obchodzi to że ktoś cierpi ale nie mogę zgodnie z prawdą powiedzieć że dla danej osoby jest obojętne to czy cierpi i że dla niej ulga jest nic nie warta.

To czy wartości są obiektywne czy subiektywne nie decyduje chyba o tym czy są?

Czy odpowiedź nie zależy od definicji wartości jaką kto sobie przyjmuje?
Czy Bóg dał nam definicję wartości ?

Zgadza się, dlatego ostatecznie dochodzimy do powodu "dlatego, że ja uważam to za słuszne/dobre/właściwe". Dodatkowym wzmocnieniem tego uzasadnienia jest "bo większość uważa to za słuszne/dobre/właściwe".

Z wartościami absolutnymi tylko teoria wygląda lepiej, w praktyce mamy podobny problem, a końcowe uzasadnienie brzmi "dlatego, że ja uważam, że Bóg uważa to za słuszne/dobre/właściwe", przy czym z reguły mamy tu jeszcze stopień pośredni w postaci religii, którą ja (znaczy podmiot liryczny) uważam za prawdziwą.

Przy czym, jak już pisałem, dla mnie teoria oparta na wartościach absolutnych (Bóg i Prawo Naturalne) ma istotną przewagę nad modelem wartości subiektywnych.

Czy niektóre normy nie wynikają z samego "rozumu"? Czy to zawsze Bóg musi mówić co jest normą bo sami ludzie do tego nie dojdą?

Przecież zaznaczyłem na początku, że ciężko jasno zdefiniować " wartość ", więc nie wiem skąd pretensje.



Ale to jest błędne koło - wartości nadają sens, bo są pożądane, a są pożądane dlatego, że są wartościami.

Takie rozumowanie potrzeby Boga jest dziecinne i egoistyczne. Ktoś kto jest fanatycznie zapatrzony w cokolwiek, zawsze będzie uważał, że życie bez tego jest bez sensu - jeżeli ktoś zapatrzony jest w Boga, to jeżeli jest odpowiednio naiwny - będzie uważał, ze każdemu ten Bóg jest potrzebny. Podobnie jak np. seksohilik czy narkoman może uważać, ze życie bez seksu i narkotyków jest bez sensu, jest smutne, nudne itd. - bo on ma akurat takie potrzeby.

Wytłumaczy mi ktoś w jaki sposób istnienie Boga nadaje obiektywny sens?

A znasz dowód na istnienie Boga z przyczynowości? To to samo i ma te same słabości. Krótko mówiąc, wszystko czerpie sens z czegoś innego, wyższego od siebie (jemy, aby żyć = życie nadaje sens jedzeniu), ostatecznie musi być coś u końca tego szeregu, aby całość nie wisiała w próżni. Chodzi o taki haczyk, na którym można powiesić swoją hierarchię wartości, bo inaczej spadnie

Dlaczego końcem podanego przykładowo szeregu ma być Bóg a nie samo życie? Jeżeli koniec ma być gdzieś, to znaczy, że może być nim wszystko. W końcu też sens jest pojęciem stworzonym przez człowieka - zasadą panującą we wszechświecie nie jest sens a skutek.