Niestety, z przykrością informuję, że nie jesteśmy w stanie zadośćuczynić Twojemu żądania. Dalsza Twoja obecność w tym wątku wydaje mi się zatem bezcelowa.

trochę dziwne to wszystko mówią, że to wiara, nie wiedza, a próbują szukać dowodów.

nieee, ja tu zostanę może frater mnie przekona jakoś?

A jesli dusze leza gdzies od poczatku swiata, w oczekiwaniu na wlasciwe cialo? Sa wazniejsze i maja poznac przodkow po smierci osobnika. To bardzo prawdopodobne,ze sie sobie przygladaly juz w czasach Adama.
Z reszta Pan Bog zbudowal WSZYSTKO przez 6 dni (podobno).

Wydaje mi się ten temat troche bezsensu bo i tak tego dowiemy sie po smierci

Większości rzeczy dowiemy się po śmierci... Czy to powód, żeby w ogóle o niczym nie rozmawiać?

No a co myślisz? Żyjmy w ascezie i milczmy

Jaki sens ma nasze życie, skoro życie kończy się z chwlą śmierci? Czy zwierzęta mają wiedzę o własnej śmiertelności, wszak są inteligentne...

A czy życie "wieczne" może się w ogóle zaczynać? Skoro coś nie miało początku to nie może się "zaczynać". Życie w znaczeniu bezwzględnym (absolutnym) może przybierać różne czasowe formy (tak, materialne jak i duchowe), ale "Ono" samo jest bezczasowe a więc nie można wskazać jakiegoś jednoznacznego początku, po prostu życie jest, było i będzie.
Chodzi o to, że życia nie można stworzyć, co najwyżej je przekazać a tym "przekaźnikiem" jest sam Bóg, bo to On jest źródłem wszelkiego życia i On przekazuje duszy życie a dusza z kolei ciału, czyli taki łańcuszek życia.
Podobnie jak rzeka nie może obyć się bez źródła tak samo życie nie może obyć się bez Boga.

Acha.... czyli dusze gdzieś tam sobie leżakują jak wino na pułkach i dojrzewają...,oczekując na "właściwe" ciało? Nie wiem czy leżą sobie tak bezczynnie, ale dusza zasadniczo nie potrzebuje ciała fizycznego aby żyć, czyli być samo-świadomą. A zresztą dusza zawsze posiada jakieś tam ciało a właściwie szereg ciał (jedno w drugim), czyli nawet po śmierci cała fizycznego nadal posiada jakieś ciała, ciała duchowe - energetyczne, które notabene są nośnikami tej świadomości, czyli pełnią podobną rolę jak mózg w świecie fizycznym. A więc bez ciał ani rusz, zawsze jest potrzebne, nawet w świecie duchowym.

Wyobraźmy sobie szereg takich półprzeźroczystych przysłon, ekranów (jeden za drugim) na które z projektora rzutujemy jakiś obraz (czyli jak w kinie), oczywiście na każdym ekranie ukażą się ruchome sceny (ekrany pozornie ożyją), tylko, że w takim układzie najjaśniejszy i najwyraźniejszy obraz będzie na pierwszym ekranie, na dalszych obraz będzie coraz bardziej ciemny i rozmazany.
Podobnie spawa wygląda z duszą. Posiada (ona) szereg ciał (takich ekranów) na które Duch = Bóg rzutuje światło życia, albo inaczej - ożywia je, ale z równą intensywnością zależną od miejsca - płaszczyzny na której dane ciało się znajduje. Te najbardziej subtelne i najbliższe Bogu będą posiadały najszerszą świadomość, pozostałe oczywiście proporcjonalnie mniejszą, z tego wynika, że najmniejszą świadomość posiada dusza w ciele fizycznym, dlatego właśnie ciało fizyczne często nazywane jest więzieniem duszy,
Gdy umierają (dezintegrują się) kolejne ciała dusza uzyskuje coraz większą samo-świadomość, czyli posiada coraz szerszy dostęp do wszechwiedzy Boga. Z takiego układu wynika także to, że dusza w zasadzie jest nad-osobowa a więc nie posiada swojej własnej osobowości - autonomii i jest zależna cały czas od tego "Światła Życia" z którym jest nierozerwalnie złączona. Gdyby z jakiegoś powodu to światło zgasło wszystko inne przestało by istnieć, przestało być świadome.

A co do tych 6-ciu dni, a może to są dni kosmiczne a nie ziemskie

Wieczność odnosi się do przyszłości (nieśmiertelność), a nie do przeszłości.Życie materialnie nie jest bezczasowe, a "życie duchowe dusz" miało początek.A zanim Bóg przekazał duszy życie, to ona istniała czy nie?
Czy dusza zanim otrzymała życie, żyła czy nie?Dlatego nie mówi się, że rzeka nie ma początku, że istniała zawsze.

Masz rację, dlatego słowo wieczność jest ujęte w cudzysłów, chodzi o to, że zahaczamy tu o względność czasu jako takiego. Jeśli chodzi o sfery duchowe to należałoby raczej mówić o bezczasowości (gdy czas zdąża asymptotycznie do zera). Z punktu widzenia Boga czas nie istnieje - jest tylko „Teraz”, czyli relacje odnoszące się do czasu jak przyszłość i przeszłość nie istnieją, po prostu nie słychać tutaj tykania żadnego zegara i tyle. Oczywiście my nie potrafimy wyobrazić sobie takiej bezczasowości więc mówimy o wieczności, ale to tylko uproszczenie – symbol, który ma niewiele wspólnego z rzeczywistością.
Skoro wszelkie życie pochodzi od Boga to siłą rzeczy nie mogło się „kiedyś” zacząć, po prostu było zawsze w Bogu.


I znowu te same relacje czasowe; była – nie była, istniała – nie istniała. W Bogu zawiera się wszystko to co pozornie istniało, istnieje lub będzie istnieć łącznie z tymi duszami o których mowa. Dusza jak wszystko co istnieje jest cząstką Boga a nie (jak co niektórzy sobie to wyobrażają) oddzielnym (autonomicznym) bytem. Bóg to wszelka potencjalna możliwość. I jak w ziarnku zawita jest już cała roślina (tzn. jej obraz, informacja – kod genetyczny) ze wszystkimi jej szczegółami, tak samo w Bogu zawarte są wszystkie potencjalne informacje całego wszechświata. Dla Boga informacja i istnienie czegoś to jedno i to samo, … Na początku było słowo [informacja]…. i Bogiem było słowo... wszystko przez Nie się stało a bez Niego...
W każdym razie trzeba przejść na myślenie abstrakcyjne bo inaczej wyjdą z tego nonsensy


Chodzi Ci o źródło czy o rzekę? I znowu jak wyżej. W Bogu wszystko istnieje Teraz, tylko dla nas - więźniom czasu wydaje się, że wszystko ma swoją kolej rzeczy a więc podlega prawu przyczynowości, ale właśnie tak ma być, bez tego złudzenia nie moglibyśmy doświadczać życia.