Moim zdaniem to jest bardzo źle być przewlekle chorym psychicznie i nie wiem - nie przejmować się tym. Nie wiem. Co to oznacza? Do końca nie wiem, ale nie sądzę by to było dobre. To znaczy, że ten stan ci odpowiada. Coś tam sobie UROIŁEŚ i tkwisz w tym przekonany o swojej nieomylności. Czy tędy droga? A co jest urojeniem? Wszystko to co głosisz na przekór Kościołowi, ewnagelii To są grzechy, ale najpierw urojenia powstają zawsze. W obecnych czasach tych urojeń zebrało się już tyle, że chyba zmierza on do swego końca - świat. Nie każde urojenie musi być zaraz grzechem ciężkim, ale w końcu doprowadzą cię do grzechów ciężkich bo zawsze będą przeciw ewangelii czyli Bogu. Nawet jeśli nie są tam spisane.

A np. tkwienie w chorobie psychicznej i uznanie tego stanu za normalny nie jest UROJENIEM przeciw przykazaniu NIE ZABIJAJ. Bo się zabijasz.
Zabijasz swoje możliwości na rzecz swojej choroby psychicznej. Zabijasz jakoś własne życie. To bardzo filozoficzne przemyślenia me oczywiście, ale... cóż... hmmm...

wwwfilozofka

Moim zdaniem każdy chory psychicznie grzeszy pychą i przeciw pierwszemu przykazaniu czyli NIE BĘDZIESZ MIAŁ BOGÓW CUDZYCH PRZEDE MNĄ bo moim zdaniem jego choroba staje się jego bogiem nr 1.
I jego tzw. świat wewnętrzny. Czy urojony świat wewnętrzny zamiast to co na zewnątrz.

Czy możesz chodzić do spowiedzi metanoja? Chyba nie możesz, nie?

Jak ktoś jest chory na głowę to nie grzeszy bo sam nie wie co gada. To tak przy okazji.

Cóż za samokrytycyzm...

wwwfilozofka
Jesteś bardzo krytyczna dla osób chorych, ale nie bierzesz pod uwagę że oni wcale nie chcą tkwić w swej chorobie, to ona sprawia że nie umieją sobie z sobą poradzić. Trudno jest ich przekonać do kontaktu ze specjalistą, trudno jest rozmawiać wedle zasad rozsądku. To są w istocie ludzie bardzo trudni w rozmowie, nieraz jednak bardzo wartościowi i bardziej ludzcy o niejednego zdrowego psychicznie.

Trudno jest grzeszyć czymś nad czym się nie ma kontroli. Ty też wcale taka święta nie jesteś, a na lewo i prawo rzucasz oskarżenia. Jak już napisał No, brakuje Ci krytyki wobec samej siebie, a oceniasz innych.

Ty i Metanoja nieraz dawaliście popis więc to zabawnie wygląda jak nawzajem mówicie sobie że jesteście dziwni, lub krytykujecie się.

Cokolwiek byś o tym nie powiedział, cytaty w Biblii mówią swoje. To nie jest zależne ode mnie, ja sam nie wiem do końca, jak mam to interpretować - mówię po prostu, co jest napisane w Biblii. A co do niesprawiedliwości i "krzywdzącości" stwierdzenia "biedny ma łatwiej", ciężko mi to ocenić, bo nie wiem do końca, co to znaczy, że biedny ma łatwiej. Myślę, że w pewnym sensie łatwiej mu dbać o swoją wiarę i duchowość, bo to są sfery, w których może pokładać nadzieję. Bogatemu łatwiej te sfery porzucić, bo może ich po prostu nie potrzebować, nie musi szukać pocieszenia w "tym, co niewidzialne". Ale możliwe, że skoro Bóg jest taki sprawiedliwy, to sądząc człowieka, weźmie pod uwagę wszystkie uwarunkowania, które wpływały na duchowość człowieka.

Istnieje grzech lenistwa. Jeśli bieda wynika z tego, że człowiekowi nie chce się robić nic pożytecznego, to jest owocem grzechu. Jeśli bogactwo wynika ze chciwości i z tego, że ktoś za główny cel w życiu wyznaczył sobie zdobycie ogromnej ilości kasy, bez względu na to, czy miałoby to zajść poprzez pracę pożyteczną, czy niepotrzebną lub szkodliwą dla społeczeństwa, to takie bogactwo też jest owocem grzechu. Czy coś więcej trzeba do tego dodawać?


Ale chyba z religijnego punktu widzenia nie ma znaczenia nasze członkostwo w społeczeństwie konsumpcyjnym? Nie rozumiem, czemu ma służyć ta uwaga.

Przez Boga chyba nie zostanie osądzony jako podwójnie bezwartościowy. Przez niektórych ludzi może i tak. Bo również nie przeze mnie. Moralnie sklasyfikowałbym go, owszem, nisko, ale stan finansowy nie ma wpływu na moją ocenę wartości danego człowieka. Ubogi absolutnie nie jest dla mnie mniej wartościowy tylko ze względu na to, że ma mało pieniędzy. Powiem więcej, takie spojrzenie mnie wręcz przeraża.

Ja to interpretuję w ten sposób, że w czasach spisywania Biblii nieznana była underclass, dlatego próżno szukać specjalnych przestróg dla tej grupy.


Horyzont biednego łatwo zaś może zamknąć się na konieczności zdobywania środków materialnych, bo od tego zależy jego egzystencja. Pod tym względem bogaty może mieć łatwiej.


Myślę, że warto dodać, że rzeczy majątkowe regulowane są przez (bardziej lub mniej) wolny rynek. Rynek ten jest skonstruowany w ten sposób, że premiuje chciwość. Stąd łatwiej możemy stracić z oczu grzeszność chciwości niż grzeszność lenistwa. Samo lenistwo zresztą w przypadku biedy jest trochę problematyczne. Jeśli biedny nie doświadcza pozytywnych rezultatów swojej pracy, może się do podejmowania wysiłku zniechęcić, bo doświadczenie mu powie, że czy coś robi, czy nie, jego sytuacja się nie zmienia. Czy w takiej sytuacji lenistwo będzie zawinione?

W przypadku chciwości działa mechanizm odwrotny. Chciwy odnoszący zostaje nagrodzony za chciwość. Paradoksalnie, jest to dosyć podobna pułapka — czy trwanie w tej chciwości będzie zawinione?

Uwaga miała służyć wskazaniu dwóch porządków aksjologicznych, wedle których niemoralny biedny może być osądzony podwójnie.
To jest pytanie o to, na ile wierzący winni przyjmować normy „pogańskiego” świata. Postawa św. Pawła pokazuje, że od świata zbyt daleko uciekać nie powinni.

Ale nie we wszystkim…


Niestety, takie osądzanie się zdarza.


Mnie też.

Większość biednych oraz bogatych leje na konsumpcjonizm (tylko, że biedny i bogaty ma inne motywy). Konsumpcjonizm jest domeną ludzi z "wyścigu szczurów" czyli zdecydowana większość zatrudnionych na etacie bądź samo zatrudnionych


Rynek promuje frustracje i pracowitość. Rynek chce abyś pracował jak najwięcej i wydawał jak najwięcej.


Tak, będzie zawinione

Dobrze, można tak założyć.


Jeżeli lenistwo wynika z braku satysfakcji finansowej, to też jest w jakimś stopniu zawinione, ponieważ wychodzi na jaw, że celem pracy danego człowieka były tylko pieniądze, a pożyteczność dla społeczeństwa nie miała dla niego żadnego znaczenia. Małe zarobki tylko w pewnym stopniu usprawiedliwiają nas z lenistwa i niestarannie wykonywanej pracy. Chyba nic nigdy nie usprawiedliwia grzechu w 100%.



Oczywiście, że tak, i to jeszcze bardziej niż w poprzednim przykładzie. To, że ktoś nas nagradza za grzech (chciwość), to jest normalne kuszenie. Nie można służyć jednocześnie Bogu i mamonie. Trzeba wybierać - albo wielbię pieniądze i dla nich grzeszę chciwością, albo wielbię Boga i dla Niego wyrzekam się chciwości.

Widzę, że w innych kwestiach raczej się generalnie zgadzamy.

I jeszcze jedno. Wist, Metanoja... powinniście zauważyć, że od dłuższego czasu toczycie dyskusję, która nie ma nic wspólnego ani z tematem, ani nawet z istotą tego forum. Zwłaszcza tak zasadniczy moderator powinien się w pewnym momencie zacząć hamować

Masz rację abrakadabra, szkoda że nie postąpiłem zgodnie z tym co sam pisałem, ale już naprawiam ten błąd, a dyskusje wydzielam do Hide Parku.

Masz rację. Nadużyłem słowa „konsumpcjonizm”, traktując je jako określenie postawy, w której istotną wartością jest korzystanie z dóbr rynkowych. U wielu bogatych jednak taka postawa występuje (choć wartości rzeczywiście bywają inne).


Rynek promuje frustracje? Rynek chce ode mnie jak najdłuższej pracy? Zupełnie nie rozumiem, co masz teraz na myśli. Mnie rynek najsowiciej nagradza za wytwarzanie deficytowych wartości dających się zmonetyzować. Nie słyszałem, żeby dało się zarobić na własnej frustracji (możliwe, że coś przeoczyłem).

Jestem w stanie zgodzić się z tezą, że rynek premiuje pracowitość, ale nie pojmowaną jako sprzedawanie jak największej ilości swojego czasu — stopa bezrobocia wskazuje, że to dobro (dysponowalny czas cudzej pracy) dostępne jest w dość dużej obfitości.


Jesteś pewien?

Jeśli wytwarzam jakieś wartości, za które jestem wynagradzany, oznacza to, że istnieje na nie zapotrzebowanie w społeczeństwie… Łatwo ulec złudzeniu, że gdy wytwarzam wartość nie potrzebną na rynku, jest ona również zbędna społecznie, co prowadzić może do przekonania, że korzyść społeczna jest przeliczalna na pieniądze (to akurat dotyczy wszystkich).

A „grzech usprawiedliwiony w 100%” jest czynem niezawinionym, zatem po prostu nie jest grzechem.

Może chodziło Ci o „Hidden Park”?

Tak Żžz, już nie chciało mi się poprawiać, nie śmiejcie się za mocno

Witaj WIST,

no nie uważam byś miał rację. Ja np. obecnie mam depresję. I co? Mam zacząć łazić po lekarzach, którzy i tak mi nic nie pomogą jak znam życie bo ja np. nie chcę jeść tabletek tylko oczekuję psychoterapii bo nie mam jakiejś zaawansowanej depresji i jak ja mam się zgłosić na taką psychoterapię? Gdzie? Tabletki pomagają, ale to jest trucie się, a przecież każdy wie, że byłam wesołą osobą. I co mi się stało?

No i jak mam wyjść z tej depresji Twoim zdaniem? Co - mam iść na rentę? A ja z depresji dostaję nerwicy po dłuższym czasie zawsze. Rodzaju agresji. Raz już tak miałam w życiu i potrafiłam nieźle innych zmasakrować wtedy bo to taka bezradność jest, a teraz już tylko czuję przerażający ból głowy co rano i żoładka. Czemu?

Widzisz tu gdzieś metanoję? Nic nie jest łatwe, proste i przyjemne. Ja swoją depresję uważam za czas, w którym powinnam przewartościować swoje życie i je przewrócić do góry nogami niczym klepsydrę.

Bo niby jak z tego wyjść? mam też w sobie taki strach, który we mnie narasta do objawów MEGA i GIGA strach przed zagładą , przed destrukcją, zniszczeniem. Nie wiem skąd mi sie ten strach wziął - jest PARANOICZNY oczywiście - po części z pewnej mojej wizji po której aż się trzęsłam ze strachu przez jakiś czas - z porwania przez diabła. Teraz został mi tylko taki irracjonalny strach, że cos ulegnie destrukcji. Może przez to, że jutro jest 1 września? Nie wiem... no ale co mi da łażenie po psychiatrach, że ja się boję zagłady - sam powiedz.

To bardzo proste. Mogą Cię ściągnąć na ziemię i wyleczyć. Chyba że się strasznie uprzesz i nie dasz się im. Możesz też, tak jak napisałaś, pójść na psychoterapię. Poszukaj sobie w internecie jakiegoś psychologa urzędującego w okolicy i się do niego zapisz. Nie wiem, w czym widzisz problem!!!

Przepraszam za off-top, ale problem Filozofki jest powalający.

No jasne - mój problem jest POWALAJĄCY. Większy obecnie ma tylko...Alicja Bahleda, co?