Nie sądzę, by wyimaginowanie Szatana w sposób konieczny różniło się czymś istotnym od wyimaginowania " wewnętrznego zła ". Ktoś może powiedzieć: " stary, nie słuchaj tych bajek, słowem Szatan nazywasz po prostu swoje wewnętrzne zło ! ". Odpowiedź: " w takim razie walka z Szatanem i wewnętrznym złem niczym się nie różni "..

Różnica jest dokładanie taka, jak między Szatanem, a Tobą.

A jaka jest różnica między mną a moją "ciemną stroną" ?

Nie ma różnicy. Ty jesteś swoją ciemną stroną.

Jaki zatem sens ma zastosowanie tego pojęcia ?

Oznacza ono tą stronę Twojej osobowości, której nie akceptujesz, którą wypierasz ze świadomości. Nadal to jednak integralna część Ciebie.

No właśnie - najpierw pojęciowo coś wyprowadzamy poza mnie ( choćby przez stwierdzenie, że " ja coś mam, mianowicie ciemną stronę " ) w określonym celu, a potem musimy temu zaprzeczyć przez to, co jest po " nadal ". To jak zrealizowaliśmy cel ? Nie zrealizowaliśmy. Zwalenie winy, w moim pojęciu przynajmniej, polega na stwierdzeniu, że to nie ja jestem winien, tylko ktoś inny. Jeżeli powiemy " winna jest moja ciemna strona " to tak czy siak zwalamy winę, nawet jeśli będziemy utrzymywać, że ta ciemna strona to " nadal " jestem ja. A jeżeli za tym " nadal " stoi jakby zwrotny wniosek ( i taki jest cel tego " nadal " ), że to jednak nie ciemna strona, tylko JA jestem winien, to cały zabieg staje się bezcelowy - JA jestem winien i już. I akurat religia również to potwierdza, niezależnie od tego ilu by w niej szatanów nie działało. Chyba że nie chodzi o zwalanie winy.

Nie chodzi o zwalanie winy, tylko o znalezienie prawdziwej przyczyny. Użycie sformułowania „JA mam ciemną stronę” służyło jedynie lepszemu zobrazowaniu problemu, a nie wyprowadzaniu czegoś poza JA, bo oczywiście cały wywód można sprowadzić do stwierdzenia - JA jest przyczyną zła.

Wcześniej napisałeś, że zachowanie przenoszące odpowiedzialność na inne osoby nie rozwiązuje problemu, więc wywnioskowałem, że ową prawdziwą przyczynę poznaje się poprzez przyjęcie własnej odpowiedzialności - czyli powiedzenie " ja jestem winny ".

Ciekawe czy np. opętanie to nie czasem zbyt gwałtowne ujawnienie się naszej ciemnej strony. Co również ciekawe, dotyka ono na ogół wierzących. Więc może po prostu zderzenie reguł religijnych, wymagań, przykazań czasem "prowokuje" tę ciemną stronę w nas, która buntuje się w momencie, gdy próbuje się ją stłamsić, gdy wielość nakazów jest w przypadku danego osobnika presją nie do zniesienia, a świadomie chce im sprostać. Niewierzący nie mają aż takich dylematów, bo sami ustalają swój "kodeks etyczny", więc są bardziej pogodzeni ze sobą i nie odczuwają przymusu, dlatego ich ciemna strona "siedzi cicho".

No jeżeli dla Ciebie to tak, ale nie dla mnie. Wcale nie kłamię twierdząc, że rozmawianie o wierze w moim przypadku to podobne hobby do fantastyki. Nie wiem też kto miałby się obrażać za to, że nie czuję tego co on.


Cóż, każdy ma różne zainteresowania. Kilku ateistów ma za takie właśnie religię.

Mhm, każde wyjaśnienie jest dobre, byle tylko uderzało w religię



Jeżeli sam ustalam kodeks etyczny, to sam decyduję czy mam ciemną stronę, co nią jest, i czy mam ją dopuszczać do głosu czy nie. Trudno zatem, bym miał z nią jakieś kłopoty.

Nie, Johnny, to nie jest uderzanie w religie, nigdy mi na tym nie zależało, bo jakikowiek nie będzie moj pogląd, to szanuję pogląd i wiarę innych. Mnie ciekawi fenomen, że opętania zdarzają się nie wiem czy jedynie, ale na pewno głównie w obrębie religii, niekoniecznie nawet chrzescijanskiej i to staram się jakoś sobie wytłumaczyć. Tym samym to, co napisałam musiałoby uderzać we wszystkie religie, a nie widzę w tym sensu. I nie takie były moje intencje. Czy tłumaczenie czegoś inaczej, zawsze musi być odbierane jako atak?
Johnny, ja się liczę z tym, że mimo wszystko, to Ty czy ktoś inny mozecie miec racje. Nie jestem wszechwiedząca, ale próbuję żyć i myśleć przy tym na tyle, na ile potrafię i w zgodzie ze sobą. Nic nie poradzę, że wobec pewnych "rzeczy" czuję wewnętrzny sprzeciw.

Nie czujesz wewnętrznego sprzeciwu wobec presji nazbyt licznych nakazów i zakazów religijnych, które wielu ludzi doprowadzają do straszliwego obłędu ? Bo jeżeli nie, to cofam oskarżenie.



Wyjaśnienie jest proste - opętania zdarzają się wszędzie i wszystkim, lecz tylko u osób religijnych ( bardzo nielicznych ) objawiają się na sposób religijny. Jeżeli kiedykolwiek powiedziałaś coś w rodzaju: " co tego Polańskiego opętało, że zaciągnął 13-latkę do łóżka ? ", to rozumiesz o co chodzi.

Nie, Johnny, nie dziwią mnie jakkolwiek rozumiane dążenia do świętości. Jeżeli ktoś przyjmuje daną wiarę za swoją, to dla mnie koniecznym jest nie tyle wypełniać /bo to ideał/ ale starac sie ze wszystkich sił wypełniać jej nakazy czy przykazania. Inaczej nie ma to sensu. Wewnętrzny sprzeciw odczuwam wobec innych rzeczy, z którymi ja zwyczajnie nie potrafię się pogodzić, a jesli staram się przyjąć pewne poglady za swoje, czuję się wewnetrznie skłócona. Kiedy czynie zgodnie z sobą, zaprzeczam w jakims sensie nakazom religii. A nie chcę przejawiac postawy typu jestem katoliczką, ale Koscioł niech głosi swoje, a ja bede robic po swojemu - to nieuczciwe, pokręcone i zakłamane.
Wracając do tematu, to uważam, że nie tyle owe zakazy i nakazy religijne doprowadzają do obłędu, co własnie natura ludzka, to nasze ciemne ja tak bardzo sie temu sprzeciwia, a zakazy czy nakazy są jedynie zapalnikiem - nie oceniam tu ich słuszności.