Zgodnie z tym fragmentem w ogóle nie mielibyśmy grzechów ciężkich, bo pełne poznanie jest praktycznie niemożliwe bez wszechwiedzy. Albo wiedza o sprzeczności z prawem Bożym... Skąd niby mam mieć pewność co do prawa Bożego, aby wyrokować o sprzeczności z nim?

Taki człowiek nie może domagać się źle pojętej autonomii sumienia. Nie wolno odrzucać autorytetu Kościoła i jego nauczania. W przeciwnym razie możemy mówić o ignorancji zawinionej, która tylko powiększa dobrowolny charakter grzechu. O tym było wyżej.

Ja natomiast nie ufam KK i wydaje mi się, że nie jest on do końca zgodny z wolą Boga... i z owym Bożym prawem...

Nie, nie możemy, ponieważ taka osoba szczerze chce uformować swoje sumienie i nie ignoruje nauki Kościoła, jedynie się z nią nie zgadza, odrzuca ją jako źródło zła.

Zaraz posypią się gromy....
Wykładnię prawa Bożego zapodaje nauka KK.

To nie jest pytanie do mnie. Ja aż tak wszechwiedząca nie jestem
To raczej pytanie do spowiednika.

Już wyżej napisałam, że nie wierzę, że KK zapodaje nauke w 100% zgodną z prawem Bożym... Choćby dlatego, że na przestrzeni wieków podejmował różne decyzje i zmieniał czasem swoje zdanie.

W takim razie po co człowiekowi sumienie, skoro i tak nie ma się stosować do jego wskazań a do wskazań nauczania KrK, które swoją drogą zmienia się w ciągu wieków
A jak w średniowieczu ktoś był przeciwny powiedzmy spaleniu na stosie jakiejś "czarownicy" i by ją przypuśćmy uratował, to co? Grzech ciężki?

Sheeta,
Pewnie ciężki, bo odpowiadasz wg tego, co jest aktualnie nauczane za Twojego życia...
Nieważne że kiedyś ktoś coś zmieni.
Ciekawe tylko, czy owo Boże prawo też się tak zmienia?
I po co tak naprawdę nam sumienie - jak słusznie zauważyłaś ?

Do nadrzędności sumienia przekonywał mnie kiedyś pewien bardzo religijny chłopak.
Niestety/stety był on synem mężczyzny, który po 15 latach opuścił zakon dla kobiety... Więc uznałam, że jego słowa mogą nie być w pełni prawdziwe, a raczej wyrażają to, w co ojciec tego chłopca mocno chciał wierzyć, by się nie potępiać...
Ale może jednak mówił prawdę...
Nie wiem.

Chociaż wydaje mi się, że przez Twoją wypowiedź przebija gorzka ironia, to na wszelki wypadek zadam to ostatnie pytanie: Skąd ja mam wiedzieć, że nauka KK wiernie zapodaje wykładnię prawa Bożego?

Masz rację, ale tylko w dwóch przypadkach: gdy sumienie mówi nam dokładnie to samo, oraz gdy na ten temat milczy.

Jeśli mówi co innego, to wiedza o nauczaniu Kościoła nie daje się utożsamić z wiedzą o grzesznym charakterze czynu.

Św. Tomasz zwracał uwagę, że skoro w sumieniu mamy rozpoznawać prawo boże, to zgodnie z sumieniem powinniśmy postępować. Posługuje się przy tym przykładem najdrastyczniejszym: jeśli komuś sumienie mówi, że Chrystus nie wiedzie do zbawienia, powinien Go odrzucić.

Z osobistego doświadczenia Boga, z dobrze ukształtowanego sumienia…

Jeśli chcą same siebie potępiać … (por. KKK 1790).


Co nie zmienia faktu, że „człowiek poznaje głos Boga, który przynagla go do czynienia dobra, a unikania zła za pośrednictwem rozumu” (por. KKK 1706). „Każdy człowiek jest zobowiązany do kierowania się tym prawem, które rozbrzmiewa w sumieniu i które wypełnia się w miłości Boga i bliźniego” (ibidem).


Postępować zgodnie z sumieniem. Sumienie kształtować podług nauki.

Moim zdaniem nadawanie osobistemu doświadczeniu rangi pewności graniczy z pychą. A bycie sędzią w swojej sprawie (czyli wyrokowanie o ukształtowaniu własnego sumienia) to błędne koło. Bo niby na jakiej podstawie mam to stwierdzić?

Trochę to niedorzeczne, zważywszy na to, że "kształtowanie podług nauki" oznacza ni mniej ni więcej, jak uznanie wyższości nauki KrK nad własnym sumieniem. Czyli mamy: postępować zgodnie z sumieniem, postępować przeciwko sumieniu. Tak się nie da

Rangi pewności nic nie posiada.
Inaczej nie byłoby żadnej wiary. (moim zdaniem)

Ja to rozumiem mniej więcej tak, jak np. lekcje matematyki w szkole. Chodzi o to, aby samemu dojść do prawidłowego rozwiązania. Oczywiście sytuacja idealna to taka, w której nasze, samodzielnie wyliczone rozwiązanie jest zgodne z książkową odpowiedzią. Co jednak, jeśli liczymy najlepiej jak potrafimy, dokładamy wszelkiej staranności itd., a rozwiązanie nadal jest inne? Czy mamy przepisać prawidłową odpowiedź, skoro nie jesteśmy do niej przekonani? A z drugiej strony, czy mamy upierać się przy swoim, nie usiłując znaleźć pomyłki (na zasadzie "to na pewno błąd druku w książce")? I wreszcie, czy rozsądne byłoby obrażenie się na szkołę i pójście na wagary tylko dlatego, że w jakimś zadaniu nie potrafimy otrzymać wyniku podawanego jako poprawny? Nawet jeśli za swoje rozwiązanie zadania dostajemy dwóję...

Moim zdaniem rozsądne jest chodzenie do szkoły póki nie stwierdzimy, że bez niej mamy większe szanse na znalezienie prawidłowego rozwiązania. W przeciwnym razie nie widzę nic nagannego w korzystaniu z lekcji. Nie potrzebują nauczyciela geniusze, ale ci którzy mają trudności