"Nie bój się, mała trzódko" to słowa Jezusa dotyczące małego grona pierwszych uczniów.
Na pewno się nie obrazili w tamtym pasterskim środowisku, gdzie Jezus nazywał siebie pasterzem, który w planie miał wszystkich zjednoczyć ze sobą jako wielką trzodę.

Jesteś , moim zdaniem myślącym, autokrytycznym czlowiekiem. Czy nie stwierdziłeś w długim, może prawie jak moim życiu, że ludzie równi nie są? Już ludek prosty i przez to mój ulubiony, choć nie zaraz po "bożemu" umiłowany wymyślił w głowinach racjonalnych, o przetrwanie wbrew KKK skutecznie walczący bardzo, bardzo realistyczne i pragmatyczne określenie "są ludzie i ludziska".
Paternalizmy są nie tylko dopuszczalne, ale wręcz wskazane dla uczciwości poznawczej. świat tak stworzono, a nie inaczej. Poetykę zostawmy poetom.

Coś z tej długości życia może jest. Jednak przypuszczam, że mógłbyś być moim... (no, nie napiszę!).
A co do treści, to napiszę, że wybrałem się raz na spacerek, króciutki, bo pracoholizm, nawet w niedzielę, nie pozwala mi na dłuższy. Droga spaceru prowadzi na kilka metrów między zaporowym jeziorem i rzeką a stary lasem, ptactwa i zwierzyny co niemiara. I pomyślałem, ile to pomysłów i rozmaitości w tej przyrodzie i jaka współpraca między bytami zdrowymi i nieudacznikami, dużymi i małymi, żywymi i spróchniałymi; jedne dla drugich schronieniem, albo po prostu pokarmem.
Ta różnorodność stworzeń, gatunków i jednostek, także wśród "równych sobie" ludzi, to wielki dowcip Stwórcy dla tych, którym bez przerwy marzy się jakaś urawniłowka po rusku i selekcja wśród ludzi - po germańsku.
Od tego czasu w tej olbrzymiej różnorodności człowieka, przyrody i wszechświata widzę wielką myśl Boga.

Piękne i wartościowe spostrzeżenie.
Ale trzeba miłości do Boga, aby to spostrzec. Aby widzieć i mądrość stworzenia i piękno stworzenia. I tę harmonię, która człowiek, tyle już tysięcy lat, usiłuje zniszczyć. A pomimo tego, jeszcze się kręci.

A ja mądrość Stworzenia i Ewolucji widzę bez żadnej miłości do Istoty Wyższej. I właśnie ta niezmierna mądrość nijak mi nie pasuje do "Objawienia" a już zwłaszcza do KKK.
Zachowajmy proporcje. Nie obrażajmy Go naszymi urojeniami.

Nie cenisz sobie swojego istnienia i życia? Czy to byłoby urojeniem? Rozumiem, że są osobowości z urodzenia pesymistyczne, mające jakiś typ neurotyzmu lub defekt zdrowia neurologicznego.
Ale to nadzwyczajne okolicznośźci.
Natomiast zwyczajne, choćby z wieloma chwilami ogromnych przeżyć bolesnych, jak moje życie, to jednak cieszą się życiem (jak to u Ciebie?)

Ależ cieszę się. A czemu nie? Ale ciastkiem ciesząc się nie mam potrzeby dziecięcej wdzięczności ani do piekarza, ani młynarza czy cukrownika. Podobnie widząc piękne chmury nie wielbię pary wodnej i praw fizyki.
Korzystając z uroków jeziora nie wielbię i nie miłuję lodowca. Jestem już dawno dorosły.

Czy zapłaciłeś Bogu za otrzymane życie albo za radość bycia nad jeziorem
tak jak piekarzowi, młynarzowi czy cukiernikowi za ciastko?

Jakby piekarz oferował ciastka za darmo, z miłości, a potem żądał za nie zapłaty... to niczego by nie dostał w zamian, nawet podziękowania. To zwykłe wyłudzenie, oszustwo.
Nie zawierałem z Bogiem żadnej umowy, nic nie jestem mu więc winny.
Wdzięczny to mogę być rodzicom. Ale na to zasłużyli, robiąc co potrafią najlepiej. O Bogu tego powiedzieć nie można.

Ponadto, płaci się za dobrze wykonaną robotę.
To co zrobił Bóg to taka partanina, że jakbym za to zapłacił, to żądałbym odszkodowania.

Atimeres, odpuść to tacowanie, jesteś co prawda księdzem, ale na emeryturze, No i nie zrównuj Boga w którego wierzysz piekarzem, młynarzem czy cukiernikiem.

Czyżby rodzice sami z siebie stali się zdolni zrodzić takie cacudeńsko, jak Kalartyd?

Odpowiedź brzmi: Tak.
Poza tym - nie na temat. Nie zrozumiałeś tego co napisałem, zgadza się?

Takiego tematu nie utylizuje się ani w zlewie, ani w spalarni/krematorium.

Nie wiem o czym bredzisz. Poproś psychiatrę o zmniejszenie dawki leków, bo przesadnie szkodzą.

Staruszku, jak widzę, Ty nadal wierzysz w bociany? Nie posądzam cię, żeś głąb i myślisz, że znaleźli cię w kapuście.