Inna niezawodna metoda: zacznij nosić Cudowny Medalik. więcej o tym na http://adonai.pl/dewocjonalia/?id=2

Nawiązując do tematu wypowiedzi...

Otóż ja zostałem wychowany w rodzinie "chrześcijańskiej", gdzie do kościoła chodziło się raz na rok "kiedy kazali" i nikt nic nie odczuwał, nikt nie widział w tym sensu i tak wszystko się ciągnęło, aż uznałem, że nie ma po co "udawać", że jest się tam chrześcijaninem, czy kimś innym, należącym do "kościelnego stowarzyszenia".

Sprawa się lekko zmieniła, po przeczytaniu książki van Helsinga "Ręce precz od tej książki!". Przeczytałem, pomyślałem, no i faktycznie, jak by coś w tym było. Po przeczytaniu książek Raymoond'a Moody'ego, z serii "Życie Po Życiu", wyraźnie zauważyłem, że rzeczywiście coś w tym jest, ale im bardziej się w to zagłębiałem, tym się okazywało, że ma to mniejszy związek z kościołem chrześcijańskim.

To mają być żarty? Mam zacząć chodzić do kościoła, nosić medaliki i modlić się? Ja to robiłam przez 15lat!! (może za wyjątkiem medaliku) To są tylko próżne gesty. Jeżeli Bóg daje łaskę tylko osobom z kawałkiem metalu na szyi to ja dziękuję takiemu Bogu!

Źle mnie chyba zrozumieliście. Ja nie potrzebuję dewocjonalii do wiary, nie potrzebuję cudów ani ofiary Jezusa na krzyżu. Nie potrzebuję spowiedzi ani komuni, nie potrzebuję mszalnych gusłów, ani egzorcysty.

Nie wiem na czym wiara polega, myślałam, że może jest ktoś kto wierzy, dla samej wiary, wierzy dojrzale, a nie tak jak dziecko. Ktoś komu nie potrzeba cudownych bajek o Jezusie i Bożonarodzeniowych świecidełek, ktoś kto nie zwraca uwagi na powierzchowność!

Wszystko co tu usłyszałam oddala mnie od Boga a nie przybliża, bo Bóg tutaj jawi się jako Bóg interesowny i małostkowy.

Niby nie potrzebujesz tych rzeczy do wiary, ale przyznajesz, że masz problem z wiarą. Ja tymi praktykami nie pogardzam i problemu z wiarą nie mam.

Halo Rita, dziekuje za odpowiedź

Dowiedziałem sie wiecej... J E D N A K, cytuję:
„Myślałam że na forum spotkam osoby, które wierzą w sposób bardziej dojrzały, u których wiara wynika z głębszych przemyśleń, a nie z przyzwyczajenia.”
Jestem w rozterce, bo co ci na to odpowiedzieć ?
Masz i nie masz racji !
Czytałem wszystko... jak zwykle, każdy odpowiada tak, jak go stać...(i to trzeba też uszanować...)
Nie wiem, czy ktoś potrafi ci doskonale odpowiedzieź na wszystkie twoje potrzeby...
Tu zbierasz przeróżne przykłady niedoskonałego wyrażania sie forumowiczów o swej wierze czy niewierze,
bo kto tu umie retora zgrywać ? a nawet gdyby umiał, to i co z tego i tak to nic wiecej ci nie nie pomoże ..
a nawet NIEPOWINNO !

Albert Schweitzer kiedyś powiedział, nie wiem czy się z tym tak całkowicie zgadzam,
ale i w tym tkwi coś z prawdy życiowej, cytuję:
"Es kommt fast für jeden Menschen der Augenblick, wo die überkommene und angelernte Religion von ihm abfällt wie der Mörtel von der Wand. Erziehung, Haus und Familie, religiöses Milieu, alles kann nichts helfen, denn es muss so kommen, damit der Mensch er selbst wird".
Moje tłumaczenie, ktoś móglby lepiej:
„W życiu każdego człowieka nadejdzie taki moment, w którym odzieziczona i wyuczona religijność
odpadnie z niego jak tynk z murowanej ściany.
Wychowanie, dom i rodzina, religijne środowisko nic tu pomóc nie mogą, gdyż musiało do tego dojść,
aby ten człowiek – on sam stał się sobą.”

Może i to samo wyraża Horacy, gdy pisze:
"Sapere aude” – odważ sie mieć swoje zdanie, być sobą, mieć własny pogląd!

No cóż mogę radzić ? Szukaj i szukaj, ale wszędzie, nie tylko na forum...
Coś znajdziesz, ale W y b i e r aj...
Napotkasz różne alternatywy i te, że ktoś już ci powiedział: „Jeśli chcesz...”
Synek.

Typowe myślenie, co jest dobre dla mnie jest dobre dla wszystkich. Jeżeli piszę o sobie. Odrzucam wiarę na pokaz, ze świecidełkami i bajeczkami. To mnie nie interesuje, choć np. dla mojej babci jest w sam raz i ja to szanuje, jeżeli to jej pomaga. Ale dla mnie jest to po prostu śmieszne.

Rita,
niestety muszę zapytać, dla kogo ta odpowiedź ?

Jeśli dla Synak, dziekuję....

Odpowiedź była oczywiście dla amig. Widzę, że wszyscy traktują mnie jak osobę z kryzysem wiary, która ma chwile zwątpienia, albo coś takiego, która oczekuje że Bóg da jej znak z nieba. Nic z tych rzeczy.

Co do cytatu, który przytoczyłeś, to bardzo tu pasuje. Dokładnie tak się czuję. A coś mi się mocno wydaje, że większość osób na forum do tego punktu nie doszła.
Ja już nie burzę się, bo jakiś cytat w Biblii nie zgadza się z moim poczuciem moralności, nie polemizuję z naukami KK, bo i po co? Nie rozważam kwestii gdzie idą nieochrzczone dzieci po śmierci. Dla mnie to jest oczywiste, jeżeli Bóg istnieje, to idą prościutko do nieba. Inaczej być nie może
Ale no właśnie, czy istnieje...
Sama nie wiem czego oczekuję, może że ktoś powie coś mądrego, co da mi do myślenia. Wyjaśni, dlaczego tak wiele osób wierzy. Boję się że z tego samego powodu, z którego wierzą że ma się pecha w piątki trzynastego...

Ja doszedłem, przeszedłem i mam za sobą
Tyle, że zajeło mi to około 15 lat...

Ja mam na to proste rozwiązanie - Bóg jest miłością i Biblię też trzeba czytać z miłością, szukać dobra zawartego w jej treści. Np. pamiętasz jak podałaś biblijny opis prowadzenia agresywnych działań wojennych? Uważam, że było to naprawdę wielkie i mądre prawo moralne - zakazywało wyrzynania miast które się poddawały. Oczywiście, dziś już sama idea wojny agresywnej jest fe... Ale wtedy? Piękne i mądre.

Dokładnie, wszystko zależy od Boga, Kościół ma niby dużo do powiedzenia, ale nie ma żadnej realnej władzy w Niebie...

Nie wiem jak to jest, zawsze wierzyłem, tylko nie miałem sprecyzowanego wyobrażenia Boga...

Znalazłem taką wypowiedź w internecie:

No właśnie.Oto pierwsza tajemnica wiary-wynika ona
z indoktrynacji.Program wdrażają jako pierwsi rodzice.
Oczywiście namawiają do wiary w dobrej wierze.
Ci,którzy oglądali "Wyspę" wiedzą jak trudno
wyjść z matrixa.

Mnóstwo ludzi gra regularnie w totolotka,bo wierzą w wygraną.Ta
nadzieja daje im siłę i w przeciwieństwie do wiary w Boga,
niekiedy,choć rzadko,obserwujemy wymierne efekty.

Krótko mówiąc-iluzja nieśmiertelności.Nie wiem tylko czemu
ogół wierzących rezerwuje sobie w wyobraźni miejsce w raju,
a piekło jest dla tych innych.

Tęskni?Bez żartów.[/url]

Chciałbym zauważyć parę faktów.

Rita zauważyła, że na pytanie "dlaczego wierzysz?" wszyscy mówili coś o "odczuwaniu Boga". A czy "odczuwający" słyszeli o czymś takim, jak autosugestia? Można sobie zasugerować, że się "czuje Boga".

Jest też coś takiego, że człowiek, który bardzo chce coś wszędzie widzieć, będzie to tam widział. Jeden człowiek może w chmurze widzieć chmurę, a drugi twarz swojej zmarłej cioci i zinterpretować to jako znak z zaświatów. I co z tego wynika? Nic.

Przyczepię się jeszcze do tzw. "rozmów z Bogiem". Co byście pomyśleli, gdybyście spotkali człowieka twierdzącego że codziennie rozmawia z Wszechmogącym Karaluchem, który mieszka pod jego łóżkiem?

Dlaczego ktoś wierzy - tylko i jedynie dlatego, że wierzy. Nic więcej nie jest potrzebne. Wiara nie musi byc logiczna - ona po prostu jest.
"Abraham wierzył prawem absurdu"


Ty nie widziałeś tam nic. On widział tam Boga, twarz cioci, albo piersi swej ukochanej.
Jeśli ty widziałeś tam chmurę - to w porządku. Nikt nie zabrania Ci widziec chmury. Więc Ty nie zabraniaj mi widziec tam twarzy.

Trepcio !

Trudno się z tobą nie zgodzić.
Wiara to niejako z mocy swej definicji nieuzasdnione przekonanie.

Wolność której [ niemal ] każdy z nas pożąda to prawo wyboru co chcemy zobaczyć np. w tej "chmurze".
Chodzi właśnie o to by nie zabraniać innym ludzią poszukiwania własnych znaczeń tej "chmury ".

Istnieje tylko jedno ograniczenie.
Jeśli z tej "chmury ktoś czerpie uzasadnienie dla krzywdzenia innych ludzi , należy jego wolność ograniczyć , dla zachowania wolności wszystkich innych osób.

Tak, tak, tak!
Wolność mojej ręki kończy się tam, gdzie zaczyna się wolność Twojego nosa
A tak poważnie - chyba każda wolność kończy się w chwili, gdy zaczyna wplywać na innych...