W tym sęk że to nie była woda świecona a woda bezpośrednio wypływająca ze skały, ze źródła .. a że to miejsce nosi miano świetego to co inego

Na jedno wychodzi, ktoś musiał nazwać to miejsce takim.

Tak się waśnie zastanawiam nad tą wodą święconą czym by mogła się różnić od zwykłej karnówki… a może to jest woda dodatkowo naenergetyzowana (nie mylić z „RedBullem” co dodaje skrzydeł) , każdy „uzdrowiciel” może taką wodę naenergetyzować. Niektórzy kapłani także mogą posiadać taka zdolność i bezwiednie podczas błogosławieństwa, święcenia wody przekazują część swojej energii wodzie która wchłania ją jak gąbka. Taką wodę daje się rozpoznać (np. wśród 10 – ciu eksperymentalnych szklanek) chociażby wahadełkiem, osoby sensytywne rozróżnią ją nawet bez żadnych przyrządów.
Jeśli myśl jest taką samą energią jak każda inna to można ją teoretycznie utrwalić (zapisać) na każdym nośniku a woda widocznie najlepiej się do tego nadaje

Uśmiałem się do rozpuku z komentarzy, w których było tyle zdziwienia wobec zamierzeń handlowej produkcji wody święconej )) Osobiście nie mam nic przeciwko zewnętrznym gestom wyrażenia swej ufności Bogu. Takim gestem jest dla mnie sięgnięcie po wodę przy wejściu do kościoła (choć sam nie sięgam, bo tam leży zgniła i dawno wyschnięta gąbka) )

Ale właśnie to dziwne pytanie może działa trochę prowokacyjnie na nasz
katolicki formalizm. Dla mnie nie woda świecona jest tu ważna, ale sam gest zmoczenia palców i przeżegnania. To tak jak gest wyciągnięcia dłoni ku górze. Sama woda pozostaje magią lub zabobonem.

niesamowite jak spielberg to wszystko przedstawil, ze tak wielu ludzi uwierzylo

Pokropienie woda swiecona nalezy do tzw. Sakramentaliow. Kiedy ksiadz swieci wode odmawia odpowiednia modlitwe nie ma wiec to nic wspolnego z magia.
Woda egzorcyzmowana jest "poswiecona" inna modlitwa.

Jezeli ktos nie moze zrozumiec tych kwestii to moze niech raczej porozmawia z kaplanem a nie wysmiewa rzeczy, ktore zasluguja na powage.


Sakramentalia

KKK 1667 "Święta Matka Kościół ustanowił sakramentalia. Są to znaki święte, które z pewnym podobieństwem do sakramentów oznaczają skutki, przede wszystkim duchowe, a osiągają je przez modlitwę Kościoła. Przygotowują one ludzi do przyjęcia głównego skutku sakramentów i uświęcają różne okoliczności życia" (Sobór Watykański II, konst. Sacrosanctum Concilium, 60; por. KPK, kan. 1166; KKKW, kan. 867).

Cechy charakterystyczne sakramentaliów

KKK 1668 Sakramentalia zostały ustanowione przez Kościół dla uświęcenia pewnych posług w Kościele, pewnych stanów życia, najrozmaitszych okoliczności życia chrześcijańskiego, a także użytkowania rzeczy potrzebnych człowiekowi. Według decyzji duszpasterskich biskupów sakramentalia mogą dotyczyć potrzeb, kultury i historii ludu chrześcijańskiego określonego regionu i epoki. Zawierają one zawsze modlitwę, której często towarzyszy jakiś określony znak, jak włożenie ręki, znak krzyża, pokropienie wodą święconą (znak przypominający chrzest).

KKK 1669 Sakramentalia wynikają z kapłaństwa chrzcielnego; każdy ochrzczony jest powołany do tego, by być "błogosławieństwem" (Por. Rdz 12, 2) i by błogosławić (Por. Łk 6, 28; Rz 12, 14; 1 P 3, 9). Dlatego świeccy mogą przewodniczyć pewnym błogosławieństwom (Por. Sobór Watykański II, konst. Sacrosanctum Concilium, 79; KPK, kan. 1168). Im bardziej jakieś błogosławieństwo dotyczy życia eklezjalnego i sakramentalnego, tym bardziej jego udzielanie jest zastrzeżone dla wyświęconych do posługi (biskupów, prezbiterów lub diakonów) (Por. De Benedictionibus, 16; 18).

KKK 1670 Sakramentalia nie udzielają łaski Ducha Świętego na sposób sakramentów, lecz przez modlitwę Kościoła uzdalniają do przyjęcia łaski i dysponują do współpracy z nią. "Prawie każde wydarzenie życia odpowiednio usposobionych wiernych zostaje uświęcone przez łaskę wypływającą z Paschalnego Misterium Męki, Śmierci i Zmartwychwstania Chrystusa, z którego czerpią swoją moc wszystkie sakramenty i sakramentalia; w ten sposób niemal każde godziwe użycie rzeczy materialnych może zostać skierowane do uświęcenia człowieka i uwielbienia Boga" (Sobór Watykański II, konst. Sacrosanctum Concilium, 61).

KKK 1671 Wśród sakramentaliów znajdują się najpierw błogosławieństwa (osób, posiłków, przedmiotów, miejsc). Każde błogosławieństwo jest uwielbieniem Boga i modlitwą o Jego dary. W Chrystusie chrześcijanie są błogosławieni przez Boga Ojca "wszelkim błogosławieństwem duchowym" (Ef 1, 3). Dlatego Kościół udziela błogosławieństwa, wzywają imienia Jezusa i czyniąc zazwyczaj święty znak krzyża Chrystusa.

czy ktos potrafi konstruktywnie i jednoznacznie odpowiedziec na te pytania?

1) Kiedy wode swiecona dolejemy do nieposwieconej, calosc staje sie woda swiecona. Wskazane jest wlasnie wode swiecona dolac do zwyklej a nie odwrotnie.

2) Woda swiecona nie traci waznosci, nie psuje sie, mozna to latwo sprawdzic i wypic troche wody, ktora byla poswiecona dawno.
Wody nie swieci sie tylko raz w roku (tylko w okresie wielkanocnym) ale zawsze wtedy kiedy jest taka potrzeba. Przeciez to logiczne, ze wody swieconej potrzeba duzo, potrzebna jest w kosciele, takze wierni zabieraja ja do domu, wiec ile trzeba by jej poswiecic aby starczylo na caly rok.

Z pewnością nie należy mieszać wody święconej z tak zwaną "kranówką". Chyba, że robiliśmy badania i jesteśmy pewni, że w naszej wodzie nie pluskają się gronkowce i inne złe żyjątka.

co to znaczy, że woda święcona nie psuje się?

Tak jak wczesniej napisalam, jezeli macie ochote na kpienie sobie ze spraw dotyczacych wiary, to miejsce jakim jest to forum do tego sie nie nadaje.

Nie kpię. Pytam. Serio.

iduodu, woda swiecona moze byc przechowywana latami i nie ulegnie "zepsuciu" (nie ma nieprzyjemnego zapachu i nie zmienia barwy).
Zreszta np. wode egzorcyzmowana czy tez sol egzorcyzmowana mozna spozywac.

Czy takich cech woda nabiera na skutek święcenia?
Czy inne poświęcone rzeczy, np jajko z wielkanocnego koszyka, też nie ulegną zepsuciu?

na katoliku znalazłam taki tekst:

http://www.katolik.pl/forum/index1.php?st=artykuly&id=441
Obrzed poświęcenia to nie czary.
Nigdy nie próbowałam zostawiać wody święconej na dłużej, ale nie chce mi się wierzyć by nie ulegała zepsuciu w znaczeniu jakie podałaś. Nie ma ku temu podstaw.