Choć ekskluzywizm jest wpisany w historię KK, to jest całkowicie sprzeczny z jego ideą (o nazwie nawet nie wspomnę).
Ponadto jak oddzielisz zboże od kąkolu? I czy to leży w ludzkiej kompetencji?

Na inkwizytora i to takiego z najgorszych stereotypów masz spore predyspozycje.

Co to ma wspólnego z ekskluzywizmem? Każdy jest zaproszony do Kościoła. Chodzi tylko o to, by nie trzymać w nim ludzi na siłę. Dlaczego niby ja miałbym cokolwiek oddzielać??

Ludzie którymi tak pogardzasz uważają się za katolików i nigdzie się nie wybierają.

O czym ty w ogóle mówisz?? Kim pogardzam?? Kto się uważa za katolików - ci, co nie mają ochoty być w Kościele i chcieliby dokonać apostazji?? Weź się ogarnij.

Człowiek nie jest zdolny "nie służyć niczemu" - jeśli nie będzie służył Bogu lub mamonie, to za obiekt kultu/służby obierze własne ciało, rodzinę, potomstwo, pracę.

Powiedzmy, że tak jest. Można w każdym razie, jak rozumiem, nie służyć ani bogom ani pieniądzom, tak? Tak się dopytuję, bo często ta kwestia stawiana jest jako jedyna możliwa alternatywa: albo bóg albo pieniądze. W domyśle: to pierwsze jest cacy, to drugie jest be. TO chyba wielkie uproszczenie...

Jedyna alternatywa w sensie Bóg albo bożki, czyli pieniądze, kariera, sława, ciało, uroda, praca, rodzina, dziecko.
Optymalny wybór to Bóg + rodzina, dziecko, praca, służba innym.
Takie jest moje przekonanie - Bogu bez reszty służą osoby konsekrowane. Pozostali, którzy wybrali powołanie do małżeństwa winni służyć Boga nie zaniedbując swoich powinności męża/żony/rodzica.

Ok, rozumiem. A który wybór jest Twoim zdaniem lepszy:
bóg i nic więcej

czy

rodzina, dziecko, praca, służba innym?

Napisałam już - Bóg, a co jest naturalną konsekwecją - służba innym - to wybór i powinnośc ludzi konsekrowanych.

Czyli jednak trolling.

A można służyć tylko bogu, a ludziom nie?

Można służyć i Bogu i ludziom. Bogu zawsze w pierwszym rzędzie.
Chrystus jednakże przypomina, że służba ludziom (przy dobrej intencji czynów) jest w pewnym sensie również służbą Bogu.Doskonałym przykładem są utaj słowa Chrystusa:

"Pójdźcie, błogosławieni Ojca mojego, weźcie w posiadanie królestwo, przygotowane wam od założenia świata!
Bo byłem głodny, a daliście Mi jeść;
byłem spragniony, a daliście Mi pić;
byłem przybyszem, a przyjęliście Mnie;
36 byłem nagi, a przyodzialiście Mnie;
byłem chory, a odwiedziliście Mnie;
byłem w więzieniu, a przyszliście do Mnie".
Wówczas zapytają sprawiedliwi: "Panie, kiedy widzieliśmy Cię głodnym i nakarmiliśmy Ciebie? spragnionym i daliśmy Ci pić? Kiedy widzieliśmy Cię przybyszem i przyjęliśmy Cię? lub nagim i przyodzialiśmy Cię? Kiedy widzieliśmy Cię chorym lub w więzieniu i przyszliśmy do Ciebie?" A Król im odpowie: "Zaprawdę, powiadam wam: Wszystko, co uczyniliście jednemu z tych braci moich najmniejszych, Mnieście uczynili". (Mt 25, 34-40)

Czyli jeśli ja pomagam ludziom (a tak robię), a nie wierzę w bogów, to jednak (nieświadomie?) służę bogom?

Św. Jakub w swoim liście pisze, że "wiara bez uczynków martwa jest" (2 17,26). My swoimi uczynkami dążymy do tego by zmieniać świat i życie wielu ludzi na lepsze. W ten sposób również służymy Bogu. Jednakże by nasze działanie było nazwane "służbą Bogu" moim zdaniem musi mieć choć swoje korzenie w wierze w Niego.