Przeczytałam wszystkie wypowiedzi.
Zacznę od tego że moja mama ma depresję- prawdopodobnie. Była już u psychologa i nawet w ośrodku na terapi grupowej.
Wczoraj po spotkaniu z nią doszłam do wniosku, że ona ma na mnie zły wpływ. O takich ludzich mówi się, ze to wampiry emocjonalne. Mówi straszne rzeczy, obarcza mnie winą, muszę uważać na każde słowo które wymawiam żeby jej nie urazić. I szczerze Wam powiem, ze mam juz dość.

To ona wychowywała mnie w wierze katolickiej. Na ścianach święte obrazy, krzyże nad każdym drzwiami, świece na kredensie. Wspólna modlitwa przez całe dzieciństwo.
Teraz już nie wierzę....
Odeszłam od kościoła... Nie stałam się ,,złą" osobą, nie zeszłam na złą drogę. Po prostu jestem ze sobą szczera i nie chciałam udawać, że wierzę. Chodzić do kościoła ,,dla mamy", dla jej spokoju...

Jak osoba wierząca może tak traktować swoich najblizszych, swoje dziecko?! Jak była na mnie zła, to zamykała się w sobie albo krzyczała i rzucała pod moim aderesem przykre słowa... albo nie odzywała się do mnie w ogóle przez kilka dni i jedynymi słowami które słyszałam wtedy to ,,zostań z bogiem" jak wychodziła na mszę.

To było najlepsze świadectwo wiary jakie widziałam. Potępianie mojego zachowania i traktowanie mnie jak jakiś przedmiot.

A teraz to co myślę na temat depresji u katolików. To jakaś bzdura. Zakrywacie się tą chorobą. Wmawiacie sobie i innym, że wierzycie i że to normalne że macie prawo mieć depresję. Jak ktoś wierzy mocno to cieszy się tym życiem- mówi: ,,o.k, Panie Boze, jest mi dziś smutno, mam 100 problemów, ale dziękuję Ci za to i za to". Osoba wierząca chce pomagać innym- troszczy się, wspiera najbliżych bo ,,szanuje ojca i matkę". Nie ma czasu na depresję, bo wie, ze życie jest zbyt krótkie. Ustaw Boga na pierwszym miejscu a wszystko inne samo ustawi sie na odpowiednich miejscach. Tak kiedyś słyszałam.

Nie usprawiedliwiajcie się. To samo w konfesjonale: ludzie grzeszą, nawet świadomie a potem tłumaczą : jestem tylko człowiekiem- słabym i grzesznym.

Ktoś w jednym z pierwszych postów napisał: nie mozna katolikowi w depresji mówić że skoro wierzy w boga to nie powinien mieć depresji.
Nie zgadzam się z tym. Albo ta osoba jest tylko takim pseudo katolikiem, albo bóg jest na dalszym planie.

Albo skupiam się nad sobą, myślę tylko o moich problemach, wszystko jest do kitu, świat jest straszny, ludzie chcą mnie skrzywdzić, nikt mnie nie kocha...albo Bóg jest moją tarczą, to w nim pokładam nadzieję na lepsze jutro, to dla niego chcę ulepszyć ten Świat, swoim dobrym słowem, dobrym uczynkiem i cieszę się z tego co mam.

Cześć, niestety depresja nie polega na "byciu smutnym" i uważaniu, że świat jest do pupy.
Owszem, często można popaść w depresje z powodu tragedii, smutku i braku nadziei, ale to jest choroba powiązana z konkretnymi zjawiskami somatycznymi - można też się jej nabawić zupełnie bez powodu, ze względu na zachwianie chemii mózgu i nawet dieta może mieć na nią wpływ.

Coby nie było, że nie wiem o czym mówię i jestem stronniczy - jestem buddystą i kiedyś się leczyłem z depresji - byłem na dwumiesięcznej terapii (fajnie było! ) i przez około rok brałem leki. Potem byłem wolontariuszem w grupach wsparcia dla osób w depresją i często bywałem z tej okazji w Tworkach

Aha, zarówno wg chrześcijaństwa i buddyzmu psychika należy do funkcji ciała - do konstruktu psychosomatycznego. Dlatego nie mamy pełnej władzy nad nią tak samo jak nie mamy pełnej władzy nad ciałem i nie możemy im np. zabronić chorować.

Masz rację filippiarzu- problem polega na tym, że słowo 'depresja' używane jest tak często i na oznaczenie tylu zjawisk,ze już przestało znaczyć cokolwiek...
i niestety ofiarami tego padają tez ludzie cierpiący na kliniczną depresję, którzy słyszą od każdego, że on ma to samo, albo jeszcze gorzej, ale pomogły mu herbatki z dziurawca...

Jasne, że może.

Ja setem katolikiem a cierpiałem na depresje przez 2 lata i musiłałem zażywać silne leki antydepresyjne.
Na moją depresję miało wpływ wiele złych czynników które zbiegły się w jednym czasie.

Jezus powiedział, że na ziemi nie zaznamy sprawiedliwości i wielu z nas dozna tutaj ucisku, a jedni są twardsi a inni delikatni bądź o słabej psychice tak więc może dopaść ich depresja.

Katolik nie wychodzi tylko z założenie Bóg mnie kocha więc jest cool.
Przecież tata nas zostawił mama pije brat siedzi w więzieniu siostra się prostytuuje babcię mi okradli a mnie ze szkoły wyrzucili i nie mam perspektyw na to jak wyżywić własne dzieci bo teraz pracy nie znajdę.
Należy się cieszyć że Bóg mnie kocha i mnie zbawi, co nie znaczy, że nie mam żyć też ziemskim życiem.

Katolik może popaść w depresję tyle, że ma dodatkowe wsparcie w Bogu.

Oczywiście że człowiek wierzący może zachorować na depresję.
Znam osobiście ludzi, którzy wierzą i chorują na depresję. Człowiek wierzący wcale nie jest wolny od doświadczeń różnych chorób, myślę że jest nawet bardziej narażony.
Depresja jest chorobą psychiczną, każdy na tą chorobę jest narażony, również katolicy.
By zachorować na depresję, wcale nie trzeba dużo, nie raz śmierć kogoś bliskiego lub trudne doświadczenia życia powoduja że człowiek zaczyna chorować.
Jak się rozmawia z taką osobą? Ja osobiście rozmawiam normalnie, bo to jest chyba najlepszy spsób, wiem że nie można przymulać takiej osoby swoimi problemami i np...pić z taką chorą osobą.

Rehab, czy mogę zauważyć, że depresja to nie jest stan, który wszystko usprawiedliwia? Że nie można - powołując się na nią - krzywdzić innych? Że zaniedbywanie najbliższych z pewnością nie jest tym, czego Bóg oczekuje od swoich uczniów?

Nie wiem, co jest Twojej mamie. Niezależnie - jej choroba nie może być powodem, dla którego poświęcasz jej całe życie. Nie może być też usprawiedliwieniem dla niszczenia Ciebie. Nie może w końcu (strzelam, może się mylę, ale jakoś mi to przebija w Twoich słowach) najlepszym sposobem szantażowania bliskich, żeby nie odważyli się wychylić ani na milimetr.

A że człowiek w ciężkiej depresji to bardzo trudne towarzystwo, to udało mi się doświadczyć...

Może właśnie dlatego depresja nie kojarzy mi się z poważną bo nawet w telewizji reklamowane są tabletki na depresję. Weźmiesz deprim i swiat jest kolorowy. Nie znam się na chorobach psychicznych, ale wydaje mi się, że wiele ludzi mogłoby przezwyciężyć albo nawet nie zachorować na depresję gdyby faktycznie kierowali sie w życiu miłością ,,do bliźniego swego i siebie samego". Walczmy ze złymi myślami! Skoro lekarze radzą: więcej ruchu na świeżym powietrzu, mniej telewizji, więcej dobrych książek, oglądajmy komedie...cokolwiek zeby sprawiać sobie na codzień przyjemności to róbmy tak. Pisząc o wierze w Boga w pewnym sensie o to mi chodziło- ludzie wierzą, ale jakby nie czerpią z tego energii. Umartwiają się, biją w piersi, albo chodzą z musu i tradycji do kościoła zamiast np. jak to jest w Ameryce- śpiewają radosne pieśni, klaszczą w dłonie... Chodzi mi o samą mentalność ogromnej części naszego społeczeństwa. Twierdzą że są katolikami w dodatku chodzą co niedzielę na mszę, ale zamiast szukać tam siły, mądrości, wyciszenia wolą obserwować kto jak jest ubrany, czy kogoś nie brakuje żeby móc później plotkować i wyśmiewać się. Taka jest prawda. Gorzka.

W Ameryce ci co klaszczą i śpiewają to raczej protestanci...

katolik może mieć depresję - sam będąc nim miałem załamania - od kiedy opuściłem KK i Jezus jest moim Panem nie wiem co to depresja, wypełnia mnie pokój Jezusa, On mnie zbawił, chwała Panu!

To że ty się czujesz lepiej dlatego że opuściłeś KK nie znaczy że inni tak mają ;p Ja od kiedyzostałem katolikiem czuje się dobrze i wyszedłem z depresji , zalamania i wielu problemów.

Rehab, bardzo Ci współczuję - życie z osobą psychicznie chorą i opieka nad nią to naprawdę trudna sytuacja. Rozumiem Twoje zmęczenie i zniechęcenie. Sądzę, że nie powinnaś myśleć o tym wszystkim jedynie w kontekście religijnym. Mam wrażenie, że Twojej mamie postawiono błędną diagnozę - być może choroba jest poważniejsza (choć i depresja nie jest takim łatwym do wyleczenia schorzeniem, jak się może wydawać na podstawie wspomnianych tu reklam). Być może zachowanie mamy w przeszłości tak naprawdę wynikało z nierozpoznanych objawów chorobowych, a nie z braku miłości do Ciebie. Spróbuj poszukać pomocy dobrego psychiatry - można takich lekarzy znaleźć choćby za pośrednictwem forów internetowych skupiających chorych i ich bliskich. Wiem, że możesz już mieć dość, ale jeśli Twoja mama będzie właściwie leczona, to obie możecie jeszcze odzyskać wzajemne uczucie i nadrobić stracone lata

A może się przeziębić?

Katolik to człowiek - może zachorować na wszystko, jednak jeżeli chodzi o depresję i te sprawy to osoby wierzące w Boga łatwiej znoszą porażki, zwolnienia z pracy itp... co nie znaczy, że mają żelazną, niezniszczalną psychikę psychikę.

Jezus też płakał ( co prawda nie wpadł w depresję) po śmierci łazarza.

oczywiście - nie znaczy to że chrześcijanin (nie katolik) nie może mieć trudnych dni.

w tym wszystkim jednak Jezus jest z nim!!!

Masa jeśli Ty uważasz że katolik to nie chrześcijanin to radze się poważnie zastanowić kim Ty jestes ! Jeśli ktoś neguje np chrzest u katolików w imię Ojca i Syna i Ducha św nie może sie nazywac chrześcijaninem.