Ale uroczystości przeniesione na niedzielę: https://radosc.parafia.info.pl/?p=main&what=130
Jeśliś z W-wy lub południowo-wschodnich jej okolic, to zapraszam.

Może kiedyś skorzystam, choć mam kawałek, bo u mnie się wychodzi na pole, a u Was zdaje się na dwór.


Ja także, choć wyboru nie mam wolę być człowiekiem. Wg. prywatnych objawień aniołowie zazdroszczą nam Eucharystii i cierpienia, czyli tego, czego przeciętny człowiek nie docenia, a drugą z tych rzeczy przeklina.

O, to chyba nie tak daleko mieszkamy od siebie, bo tu się też na pole z domu wychodzi... Ale pytam: a gdy ktoś z domu wychodzi nie tylka 2 kroki za próg, czyli na dwór (a tu: na pole), ale idzie na takie PRAWDZIWE POLE, gdzie się uprawia rośliny i wypasa bydło - to na co się wtedy wychodzi?... Wciąż na pole, prawda?...

Wychowałem się tam, gdzie wychodziło się na dwór i było się na dworze; ale bliżej Bałtyku, to się jest na dworzu, co jest oficjalnie błędną formą, bo prawidłowo jest: na dworze...

W takiej sytuacji "do pola".
- Gdzie jest wujek, ciociu?
- Poszedł do pola.

Dzięki za wyjaśnienie: "do pola"; sam nie mam pola i w mieście mieszkając, nie mam kogo zapytać, ale teraz już wiem! Fajnie; regionalizmy są OK i nie ma co na siłę tego zmieniać...

Logiczne. Ale o tym nie wiedziałem. Bywając u dziadka wychodziło się do ogródka albo na pole. Dla mnie bardzo śmiesznym było wychodzenie na pole Długosza (nazwa ulicy).
Kiedyś regionalizmy śmieszyły. Teraz widzę w tym piękno. I doceniam. Szanuję.


Ano nie wiem, czy to błędna forma. Należy wziąć pod uwagę, że ten "dwór" na który się wychodzi, wcale nie pochodzi od dworu, ale od podwórza. Zatem końcówki powinny być zachowane takie, jakie występują przy odmianie słowa "podwórze".
Ale zgodnie z zasadą Bralczyka, poprawną formą jest ta, której używa większość. Nie potrafię sie z tym zgodzić, jako regułą. Ale czasem ma to sens.

Ponieważ to forum biblijne, to posłużę się cytatami (tylko po 2 z obu Testamentów; więcej jest tego):

Rdz 24:31 BT5 "rzekł do niego: Pójdź, błogosławiony przez Pana, czemu stoisz tu na dworze! Przygotowałem dom dla ciebie i miejsce dla twych wielbłądów."

Pwt 24:11 BT5 "Na dworze będziesz stał, a człowiek, któremu pożyczyłeś, wyniesie ci ten zastaw na zewnątrz."

Mt 12:46 BT5 "Gdy jeszcze przemawiał do tłumów, oto Jego Matka i bracia stanęli na dworze i chcieli z Nim rozmawiać."

Łk 13:25 BT5 "Skoro Pan domu wstanie i drzwi zamknie, wówczas, stojąc na dworze, zaczniecie kołatać do drzwi i wołać: „Panie, otwórz nam!”, lecz On wam odpowie: „Nie wiem, skąd jesteście”."

Wyróżnione zwroty są różnie tłumaczone - nie wszędzie: "na dworze", bo też: "na zewnątrz"... A w Biblii Gdańskiej jest "przede drzwiami" (to wiek XVII więc staropolski język).

Zatem należy uznać to za oprawną formę. Sądzę, że poloniści tak uznali.

Z pewnością poprawnie jest posługiwać się formą: "na dworze"; dowód ze strony PWN:
https://sjp.pwn.pl/poradnia/haslo/na-dworze-czy-na-dworzu;3368.html

Czy poprawne jest używanie zwrotu na dworzu? Często spotykam się z tym w Warszawie i razi mnie to. Uważam że jest to błąd i że powinniśmy mówić na dworze. Proszę o rozwianie mojej wątpliwości.
Pozdrawiam i dziękuję
K. Wiśniewska

Rzeczywiście konstrukcja na dworzu jest częsta w Warszawie i na Mazowszu. Mogłaby być traktowana jako mazowiecki regionalizm, ale słowniki poprawnej polszczyzny dyskwalifikują ją jako błąd. Jego źródłem może być analogia do bliskoznacznego na podwórzu.
W Małopolsce mówią w tym samym znaczeniu na polu. „Idę na pole” – mówi mieszkaniec Krakowa i wychodzi na rynek. Dla tej konstrukcji słowniki są łaskawsze: aprobują ją z zastrzeżeniem, że jest regionalna, a więc nie powinna być używana w kontaktach ponadregionalnych.
Mirosław Bańko

------------
Mam ustawioną kontrolę pisania, i forma "dworzu" jest podkreślana na czerwono jako błędna.

Jo tyz. Teraz już rzadko. Ale ćwierć wieku temu, niemal codziennie Microsoft Office podawało błędne formy jako poprawne. Musiałem robić własny słownik. Niestety, nie potrafiłem z fabrycznego usuwać błędnych form.

Ale teraz, tytułowi święci i aniołowie, pomóżcie. W będzie kolejna reforma językowa. Ma przykład już nie będzie słowa "gdyby", boom będzie obowiązywać pisownia "gdy by". I teram mogę jeszcze sobie pogdybać, bo po rozdzieleniu nie będzie to możliwe. (chyba, że "po gdy bać" - co jednak wygląda idiotycznie i podobnie może być rozumiane). Zmian będzie sporo.

Na razie jednak nie zanosi się na ujednolicenie pisowni ż - rz, ó - u, ch - h... I dobrze, bo w tym także tkwi piękno naszego języka.

Myślę, że gdybać zostanie bez zmian, podobnie gdybanie. Zmiany, o których piszesz mnie jakoś nie przerażają. Bardziej mnie wczoraj zmartwiło, czy to już nadchodzi ten moment, kiedy przestanę rozumieć ludzi całkiem młodych, czy jeszcze jakiś czas będę rozumieć z kontekstu, o czym mowa Ktoś coś napisał o dissowaniu i w panice zaczęłam przeglądać dyskusję wstecz, żeby zrozumieć, o co chodzi.

Nie znam tego słowa. Nie słyszałem. Czasem sięgam do słownika miejskiego. Teraz jest mnóstwo nowych słów. Ale czy półwieku temu albo dekadę wcześniej, nie było słów używanych wyłącznie przez młodych? Były. Było ich zdecydowanie mniej. Ale były.
Reforma mnie martwi. Bo uczę się języka polskiego. Usiłuję pisać po polsku, a nie polskiemu. Jeszcze nie opanowałem rodzimej mowy, a tu pojawią się kolejne pułapki. Lubię język polski. I rozumiem i akceptują to, że język jest żywy. Rozumiem, że muszą być zmiany. Ale się obawiam tego, że zostanę w tyle.