Elżbieta z Turyngii[1] (ur. 1207 w Pozsony lub w Sárospatak na Węgrzech, zm. 17 listopada 1231 w Marburgu) – zwana także Elżbietą Węgierską, święta Kościoła katolickiego.

Była trzecim dzieckiem króla węgierskiego - Andrzeja II z dynastii Arpadów, i Gertrudy z Meran (siostry św. Jadwigi Śląskiej i Agnieszki, królowej Francji).

W wieku 4 lat ówczesnym zwyczajem została zaręczona z Ludwikiem IV, synem Hermana, hrabiego-palatyna saskiego i landgrafa Turyngii. Udała się wtedy do Turyngii i zamieszkała na zamku w Wartburgu. Ślub obojga odbył się dopiero w 10 lat potem, kiedy Elżbieta miała zaledwie 14 lat. W następnych latach urodziła troje dzieci: Hermana (Ermana), Zofię i Gertrudę. Po 6 latach w 1227 r. jej mąż zmarł podczas wyprawy krzyżowej do Ziemi Świętej. Elżbieta odsunęła się wtedy od życia dworskiego, opuściła zamek w Wartburgu, przeniosła się do Eisenach, a następnie do Marburga, gdzie przyjęła kierownictwo duchowe ascetycznego mnicha i zarazem inkwizytora, Konrada z Marburga.

W 1228 r. złożyła śluby jako jedna z pierwszych tercjarek franciszkańskich. Oddała się całkowicie wychowywaniu dzieci, modlitwie, pokucie i uczynkom miłosierdzia. Sprowadziła z rodzinnych Węgier do Turyngii zakonników św. Łazarza. W Marburgu ufundowała przytułek dla opuszczonych, gdzie codziennie posługiwała ubogim, prowadząc jednocześnie bardzo surowy tryb życia. Jednak taki styl życia silnie osłabił jej organizm, śmierć nastąpiła w nocy z 16 na 17 listopada 1231 roku. Sława jej świętości była tak wielka, że jej grób zaraz po jej śmierci stał się celem licznych pielgrzymek.

Została ogłoszona świętą przez papieża Grzegorza IX 27 maja 1235 r.

Patronka zakonu elżbietanek.

Kan. 1084 -

§ 1. Niezdolność dokonania stosunku małżeńskiego uprzednia i trwała, czy to ze strony mężczyzny czy kobiety, czy to absolutna czy względna, czyni małżeństwo nieważnym z samej jego natury.

§ 2. Jeśli przeszkoda niezdolności jest wątpliwa, czy wątpliwość ta jest prawna czy faktyczna, nie należy zabraniać zawarcia małżeństwa ani też, dopóki trwa wątpliwość, orzekać jego nieważności.


§ 3. Niepłodność ani nie wzbrania zawarcia małżeństwa, ani nie powoduje jego nieważności, z zachowaniem przepisu kan. 1098.



Kan. 1085 -

§ 1. Nieważnie usiłuje zawrzeć małżeństwo, kto jest związany węzłem poprzedniego małżeństwa, nawet niedopełnionego.

§ 2. Chociaż pierwsze małżeństwo było nieważnie zawarte lub zostało rozwiązane z jakiejkolwiek przyczyny, nie wolno dlatego zawrzeć ponownego małżeństwa, dopóki nie stwierdzi się, zgodnie z prawem i w sposób pewny, nieważności lub rozwiązania pierwszego.

Czytam powyższe i wiem jedno, nie chcę pretendować do bycia dziewicą i to jeszcze świętą, zostawiam to większym świętym niż ja.

Owszem, można starać się reanimować małżeństwo, walczyć, tylko co jeśli za 5 , 10 lat okaże się że nadal jest tak samo? Wtedy nie będzie już nawet szans na dziecko....

Zrobić to na chama? Zajść w ciążę z żonatym, może tak gruchnąć? Wtedy przynajmniej będzie argument do rozstania. Jak spaść, to chociaż z wysoka.

A może różaniec, klęczenie i liczenie na to, że to Bóg pomoże podjąć decyzję? Samobiczowanie się, tkwienie w tym maraźmie?

Ja sama z własnej woli na pewno nie powiem mężowi w twarz, że to koniec bo ja wiem, że on tego nie chce i nie chcę go tak zranić. Jak ranić, to już mocnym argumentem, np.dzieckiem, wtedy przynajmniej będzie punkt zaczepienia.

Jestem głupia, za powyższe mnie wyklniecie, wiem....

Ja sama z własnej woli na pewno nie powiem mężowi w twarz, że to koniec bo ja wiem, że on tego nie chce i nie chcę go tak zranić. Jak ranić, to już mocnym argumentem, np.dzieckiem, wtedy przynajmniej będzie punkt zaczepienia.

Co do rozmów z mężem, tutaj nie ma tematu. Mąż to ostania osoba we wszechświecie do rozmów, każdy poważny temat-nawet dotyczący zmiany dywanu kwituje swoim: co Ty znowu wymyślasz?!

Z tego co piszesz, to ty go ciagle ranisz fizycznym (a teraz i psychicznym) odrzuceniem i nie wiem, czy tego naprawde nie widzisz?.